Parmentier. Jaargang 17

[p. 101]

Bob Perelman
Bijgenaamd
Vertaald door Piet Joostens

I

Ik ben vaak bij bewustzijn, maar nu regent het zichtbaar. Samen wordt het bijna één ding, maar hier ben ik weer. Hoewel hij droomde dat hij wakker was, was dat een vergissing die hij alleen beging op momenten zoals deze. Er zijn herinneringen, maar die persoon ben ik niet.

Een onderzochte geografie sluit aan bij de herhalingen in het landschap. Hier woonde hij, onder de veronderstellingen. Plotseling ging de heuvel op in het niets en kreeg hij alsnog gelijk. Ik bleef achter met de zak in mijn handen. Ik wierp er een vlugge blik in.

De grond kwam snel dichterbij. Het was een kant van hem die hij zelden liet zien. De autosporen verdwenen in het midden van de weg. De dialoog met voorwerpen wordt meer gespannen. Beide kanten verenigen hun krachten. Wolken groeien. Het gaat harder waaien. Met zijn vingertoppen zette hij zich schrap tegen de zijkant van de schuur.

Vrolijk flikkerden de oogspiertjes de beelden van links naar rechts. De gebouwen, de lucht waren verheugd. Zij vielen in hoofdletters uiteen. Een wolk van fijne gradaties idealiseert zichzelf, tot ik zie wat ik dacht. Wie de wereld is, merkt het wel aan mijn taalgebruik. Hij nam een schaar en knipte een kwart uit de elpee.

De deksels op bekende dingen, opgelost achter de schermen. Lees treurige stiltes in plaats van opmerkingen. Elke seconde worden de kenmerken herhaald. Deze heuvels zijn dezelfde als ze zijn. Het verleden zal de toekomst bevatten. Ik ontdekte dat ik mijn schoenen achterstevoren aan had. Ik keek de andere kant op. Bij zijn terugkeer was hij de terugweg vergeten. Hij was thuisgekomen, buiten. Hoorbaar stortten eeuwen ineen.

De letters van de week zijn als de dagen in de woorden. De geest loopt vol met de resten. De ene gedachte is verbonden met de andere, totdat ik door goed op te letten weer liep als een trein. De aarde draait snel om haar as. Hij toonde zijn littekens.

Ik vernoem de dingen naar de woorden die ze sponsoren. Gewoonlijk had hij maar weinig verstand van de diepten onder het dagelijks bewustzijn, behalve dan van wat de wisselende gewichten en tonen van de directe zintuigen steevast tentoonspreiden gedurende lange periodes uitzwalpend over het hele ding. Ik ben bang dat ik het niet begreep... Hij viel van een houtblok.

[...]

II

Iedereen krijgt een biografie. Speldengaatjes zorgen voor maximale registratie. Vocabulaires gaan kamperen op een wazige, lopende, bloederige kaart. Nu schrijven ze de lyrics helemaal uit zodat ik weet waar de song over gaat.

[p. 102]

Gezichten kiezen hun type en andersom. Schooljongen doormidden gescheurd door boek. Een gecursiveerde ik strompelt door de straten, zijn eisen kenbaar makend aan het verkeer.

Zo simpel als beginnen bij oneindigheid en eindigen in saaie, sombere haast, zodat je de hele boot mist. Maar hij zag nooit in dat de dagen, los van elkaar, een nuttige functie hadden. Het is een kwestie van lef hebben, van net op tijd leren vergeten. En daar is het klamme hoekje waarin het verhaal wordt bewaard. Hij zit er ook zelf, gekweld door de gedachte aan de elpees die hij gewonnen en weer verloren had. Het is een warboel, een uitweg die uit de seizoenen wordt gezocht. Geboeid door het eerste wat ik hoor, denk ik een verschil, maar ik was alleen maar, eindelijk. Een prachtige persoonlijke visie die na jaren filteren toegankelijk werd. Zwart-wit zonlicht aan de inventaris toegevoegd. Afdruk op duurzaam papier, enz. Duurzaamheidtest voor duurzaamheidtest.

Opeenhoping van ongebruikte scènes, glimlachen en gevouwen luciferboekjes. Een tweeduizendjarig rijk in een achtjarig brein. Geen begin. Een houthakkersweg, daar liep ik, het was weg. Daglicht laat sentiment over de rijweg spoelen. Er staat wat het is. Hij bedoelde te zeggen, of doelde op zelf smelten, buigen. Trillingen breken kleuren en gaan er zoemend vandoor. De aarde wordt met het jaar letterlijker.

In een droom is een stuk tekst een verhoogd vlak, want elk woord staat voor een ander dat eronder ligt. Een onderdeel wordt gewoon door een ander vervangen op gezag van wie er toevallig is en aldus bepaalt. De overbrugde afstand is buitenissig en charmant. Snor toont als de wenkbrauwen van een vrouw in flanel, een dansende, verre kennis. Hij hoorde dat de stem niet meer mopperde en dat zijn eigen stem in plaats daarvan instructies de vallei in schreeuwde. In het charmante Zwitserse dorpje Denkmittel kringelt overal rook uit de schoorstenen.

Hij hoorde de muziek en stond op. Op de juiste snelheid afgespeeld, ongeneeslijke beweging het raam uit. De namen worden behouden om te voorkomen dat stapels zelfrespect al te vrijblijvend privé-afgronden in storten. Alsof horen geperfectioneerde lucht is, een misdrijf temidden van rivalen, gebitten, synoniemen, zinsbouw, gescheurde bloedvaten. Hij liet niet los, van tevoren. De nacht viel, en ook dat heb ik doorgemaakt, alles wat je kunt uitdrukken druk ik uit in de zin van het uitgedrukte. Op goede voet met de buren, betrouwbaar, dagelijks, daar, glimlacht, leest en schrijft nu deze zin.

Fragmenten a.k.a. (1984), uit: Ten to One Selected poems (Wesleyan University Press, 1999)