Parmentier. Jaargang 16

[p. 92]

* Willi Fraikin
Het grote kwijtraken

1.

ze zouden onderhuids gaan thuislaten als
ongrijpbare zilvervisjes op graniet alleen

de hoofdveldslagen bij het voorlezen kies
in kaart brengen en uitzetten ze spraken

nieuwe symbolen of mythische mits zondige

zoveel pictogrammen ineens verbaasde
de receptie - verder hingen ze natuur aan.

elke groene guerrilla bekroop hen
als ozonstraling op een vernieuwde legenda

nu tikken steeds uitheemse staties
aan de lege kust onder het descriptieve

kussen een kale zichtlijn stelt gerust
het innerlijk gedeeld asiel
behelsde nog een lustprincipe.

[p. 93]

2.

veldhospices wroeten in haar
hoofd
ze plaatst vroege intimi op een eerste rang

verwijdering oproepbaar in fragmenten
is toonbaar als haar andere wang

de onregelbare linie stapt onwillig onscherp nader -
zij ontvouwt hem op linnen aangenaaid haar handleiding

zo klap je het vizier naar binnen
zo meng je mijn pastis met bloed

ze betrekt nooit ze behoedt de stellingen
achter haar ogen de hordes

tanen naar haar mond
het thuisfront kent hier ook zijn teken.

[p. 94]

3.

in het humus van hun donker
rafelen ze een week
intiem complot uiteen tot intieme gelatine
hun cumulus van vereniging

stembandacties nog gewoon als draaglijk
in de morgen de zwembandjes voor dat later

nog onbesproken bleef hoeveel verlangen er uit
gaat in digitale berichtgeving van over
de formica tafelranden -
iets traineert er hun satelliet

zij ontplooit gevoel voor hoofdrekenen
achter het buikkanon schiet iets wijn en bloed

niets nieuws aan het innerlijke front
een zonnige decadentieoefening volgt

achter de ogen de rits gesloten
in een vers vergroeid verbond.