Parmentier. Jaargang 14

[p. 163]

Peer Wittenbols
Wespenhoning (fragment)

Het was tijd. Hun verbond moest bezegeld worden. Annelien en Gloria kenden elkaar al vanaf de lagere school. Ze liepen samen naar school, ze zaten naast elkaar in de klas, in de pauze stonden ze naast elkaar op het schoolplein, na de laatste bel liepen ze samen naar huis. Uren stonden ze op de hoek van de straat.

‘Waar praten jullie dan al die tijd over,’ vroeg Gloria's moeder vaak.

‘Gewoon,’ was het antwoord.

Het viel op dat ze vaak lang stil waren, samen. Ze keken om zich heen, wezen elkaar iets of iemand aan, knikten, zwaaiden met hun zakmessen. Meer niet.

Laika had zich drie jaar geleden bij hen aangesloten. Ze was met haar ouders net naar de Planetenbuurt verhuisd. Laika ging op aandringen van thuis de straat op om vrienden te maken. Gloria en Annelien hadden haar al vaker voorbij zien komen en gelachen om haar korte haar en haar veel te dure kleren. Annelien stak op een dag de straat over om Laika te vertellen dat ze een kutwijf was. Laika glimlachte, haalde haar neus op en spuugde haar in het gezicht. Gloria applaudisseerde. Sindsdien stonden ze met zijn drieën op de hoek Marslaan/Saturnuslaan.

‘Het wordt hoog tijd dat we ons verbond officieel maken,’ zei Gloria.

De anderen knikten, maar begrepen niet wat ze bedoelde.

‘We zijn nu dertien, dat schijnt voor meisjes een bijzondere leeftijd te zijn, dat zegt “mama” tenminste de godganse dag. Als je haar mag geloven zijn we al bijnabijnabijna geen kind meer. Ik zag dat ze al tampons klaar heeft liggen voor me. Heeft ze stiekem gekocht en in het zakje bovenin het medicijnkastje verstopt.’

‘Wie zegt dat die niet voor haarzelf zijn?’

Gloria keek Annelien aan, teleurgesteld door de vraag.

‘Daar is ze allergisch voor. Dat ze me dat verteld heeft, is al erg genoeg.’

De anderen knikten bezorgd.

Gloria fluisterde: ‘Als zij besluiten dat wij geen meisjes meer zijn, is het een kwestie van afwachten tot ze ons nog beter in de gaten gaan houden. Laika mag alles van haar ouders, dus er komt een dag dat onze vaders en moeders bang zijn dat ze een slechte invloed op ons heeft.’

Laika krabde aan haar knieholte. Ze had korte witte benen.

‘Mama wil dat ik de pil slik. Ik heb moeten beloven dat we voor de kerstvakantie samen naar de dokter gaan,’ zei ze.

‘Waarom de kerstvakantie?’

Annelien bloosde.

[p. 164]

‘Ik heb er lang over nagedacht, de enige reden kan zijn dat ik in de kerstvakantie gemaakt ben.’

Gloria schudde haar hoofd. Haar lange haar viel voor haar gezicht. Het was niet meer te zien of ze lachte of verdrietig was.

‘Dan weten we ook meteen dat het niet de bedoeling was dat jij bestaat.’

‘Nee, zo mag je dat niet zien, zeggen ze. “Anders hadden we daarna Frenk niet genomen,” zeggen ze.’

Laika deed alsof ze haar vinger in haar keel stak.

‘Ze zijn in ieder geval stevig gestraft,’ troostte Annelien. De rest knikte lachend. Frenk leerde moeilijk. Zelfs nadat hij naar een speciale school was overgeplaatst, bleef hij achter bij de andere kinderen. Hij kende alle aankomst- en vertrektijden van de buslijnen uit zijn hoofd. Dat wel.

‘Een verbond dus. Niet iets met bloed, dat is voor jongens die niks beters kunnen verzinnen. Ook niks met geheime codes, dat is voor honkbal. Het moet iets met pijn zijn.’

Ze dachten na. Er moesten duizend mogelijkheden zijn. En net iets te snel riep Gloria: ‘We laten ons steken door een wesp.’

‘Hoe kom je daar ineens op?’ Laika vroeg het zo rustig mogelijk.

‘Ik weet niet, ik zag toevallig een wesp, daar. En toen dacht ik: toeval bestaat niet.’

Natuurlijk werd er onderhandeld over wie eerst zou gaan en wie tweedst en wie drietst. Gloria vond het logisch dat Laika begon, die was er nog maar kort bij en had dus het meest te bewijzen. Annelien vond dat ook. Maar Laika bedacht dat het beter was dat Gloria eerst ging. Zij had het bedacht en ze zag dus het beste voor zich hoe het moest.

‘Onzin,’ vond Gloria, ‘ik kan het toch beschrijven.’

‘Doe dan!’ riep Annelien te hard.

Ze moest als eerst.

‘Meekomen!’ riep Gloria.

Ze staken het veldje over, renden het trapje af naar de moestuinen. Er was niemand aan het werk. De tuintjes stonden er goed onderhouden bij. De meisjes vlogen Gloria achterna. Ze schopten courgettes van de planten en pletten tomaten onder hun zolen. Ze schopten en trapten tot de lucht naar tijm, rozemarijn en salie rook.

Daar stond een enorme vlinderstruik. Het wemelde van de hommels, bijen, dagpauwogen, koolwitjes en wespen.

Hijgend stonden ze stil. De paarse toortsen van de struik schommelden heen en weer.

‘Waarom een wesp en geen bij?’ vroeg Annelien.

Gloria rolde met haar ogen. ‘Omdat er bij een wesp weerhaakjes aan de angel zitten en bij een bij niet.’

‘Andersom toch juist?’

[p. 165]

‘Ben je bang, Annelientje?’

‘Misschien ben ik wel allergisch. Dan zwel ik op, mijn spieren en mijn klieren en mijn keel en dan stik ik.’

‘Misschien word je er wel high van.’ Laika zei het met zo'n vanzelfsprekendheid dat Anneliens gezicht opklaarde.

‘Goed dan.’

Ze stak haar hand uit naar de struik en aaide door de bladeren. Vlinders fladderden op, horzels schoten weg.

‘Normaal zijn ze niet weg te slaan en nu zijn ze bang,’ zei ze.

‘Het dierenrijk wordt bevolkt door lafaards,’ galmde Laika met een officïeel gezicht.

‘En honing is voor mietjes,’ knikte Annelien. En ze klauwde naar een wesp die juist op dat moment op een bloem neerstreek. Ze hield haar vuist gesloten. Ze piepte als een jong hondje.

‘Steekt hij?’ fluisterde Gloria. Annelien glimlachte en opende haar hand onder Gloria's neus. De wesp spartelde met al haar pootjes. Haar vleugels lagen gebroken tegen haar aan. De angel stak in de muis van Anneliens hand.

‘Het is net een kleine bandiet, met zijn gestreepte pakje aan,’ zei ze en plukte met duim en wijsvinger het wespenlijfje van haar hand. De angel bleef in het vlees steken.

Gloria pakte de hand en trok de angel er met haar nagels uit. Ze keek Annelien wat beschaamd aan.

‘Ik haat mezelf, maar ik moet er een beetje om huilen, dat je dit durft,’ zei ze, zette haar lippen op het bultje en zoog het gif uit.

‘Niet te hard, ik heb geen zin in een zuigzoen,’ zei Annelien en aaide Gloria over het hoofd.

Toen was Laika. Die dacht nauwelijks na, alsof ze besloot dat het het minst eng was als ze Annelien precies nadeed. Ze greep met haar magere hand naar de wespen voor haar. Behendig schoten ze weg. Toen had ook zij beet. Ze balde haar vuist, keek de andere twee in paniek aan en riep:

‘Hij steekt niet, de klootzak. Hij steekt, verdomme niet.’

De meisjes gilden en lachten.

‘Doe je hand een beetje open. Niet te ver, dan vliegt hij weg. Nu weer dicht.’ Gloria wreef de tranen van haar wangen toen ze het zei.

Laika deed het, ze zagen de wesp vechten voor zijn leven.

‘Steekt hij?’

‘De teringlijer steekt niet,’ riep Laika weer.

‘Is hij dood?’ riep Annelien.

‘Ik weet het niet.’

‘Laat kijken!’ gilde Gloria.

[p. 166]

‘Straks vliegt hij weg.’

‘Laat kijken.’ Laika deed haar hand open. De wesp draaide worstelend om haar as.

‘Wat een sukkel.’ Gloria was kwaad. Ze greep het dier bij een vleugeltje en hield het voor haar ogen. ‘Ik zie niks.’ Ze smeet haar op de grond en zette haar hak er boven op. ‘Ga je daar maar liggen schamen.’

Laika boog zich opnieuw naar de struik. Toen ze vlakbij een wesp was, probeerde ze haar met een klap in haar handen te vangen.

‘Applaus voor moeder natuur,’ zei ze steeds.

De zevende keer was het raak. De wesp stak en Laika liet de palm van haar hand zien. Het beest trok zich los van de angel, liet een slijmerige draad achter en probeerde er vandoor te fladderen. De meisjes keken naar haar dronkemansdansje. Gloria kuste Laika op de lippen en zoog vervolgens het gif uit haar hand. Ze was net zo ontroerd als de vorige keer. Dat verbaasde haarzelf nog het meest. Laika vroeg of Annelien al een bult had. Nauwelijks.

‘Nu mag ik,’ behendig ving Gloria een wesp in het kommetje van haar handen. Ze legde haar oren tegen haar vingers en luisterde naar het kleine felle motortje. Onder gegil van haar vriendinnen hield ze daarna haar handen aan haar mond. De wesp sloop haar mond in. Opgewonden liet ze haar lege handpalmen zien. Grote ogen, bolle wangen. Beetje bij beetje liet ze de lucht ontsnappen. Ze sloot haar ogen. Kreunde. Schokte.