Parmentier. Jaargang 14

[p. 129]

2^e prijs Literaire Prijs van de Provincie Gelderland 2005
Mark Meekers
Tussen eloge en elegie

Retour

de stemmen onder de aarde blijven in ons
praten over zuinigheid, het leven haten
en neerlands bloed in erg nauwe aderen.
maar ik heb het land aan engheid, hoest

het uit, want tussen theemuts en bijbel
is geen visie mogelijk, migreer naar het
zuiden, de zwaluwen in feestrok achterna,
koop een hectare zon, zwaai breed met de

armen van een engel, restaureer vervreemd
bestaan en zing ‘je maintiendrai toujours’.
de appels zijn bloedheet, uit de lavendel
bloeit blauw licht. alles eindigt zoals het

begon in een boerenklucht van Bredero:
miniatuurklompjes dansen, ik adem ook hier
zwijnenlucht van polderboeren op de vlucht.
als holland maar niet overstroomd is.

[p. 130]

Eloge en elegie

grote geesten in enge huizen, waterratten
en exporteurs van gaten in kaas (minder
is hier meer), de ton kortaf naar het
exempel van Calvijn, de slotenmaker.

de zwartekousenkerk vertoont gaten, niet
meer te mazen. alles staat scheef, huizen
op palen, moraal en muizen knabbelen aan
de beschuiten. een sprong over de sloot.

wordt zwieriger genomen dan een stapje
in de geest. nog altijd wordt een dode in
de wieg gelegd, het kind begraven. Ach,
Bloem Rembrandt Vincent, ogentroost.

veeg je penseel af aan dit kwastenland.
wie haalt eindelijk dat jongensvingertje
eens uit de dijk zodat alles verzuipt met
enkel de koningin er subliem bovenuit.

[p. 131]

Laatste wens

Liefde op zijn hollands was ooit anders.
fatsoen sloeg, dekte toe. Nu zijn de gren-
zen open, moet liet €urotisch: aanrukken,
beffen, je te buitengaan aan schuimbek-

kende leffe. het onuitsprekelijke, zonde,
ziel, toch een hebbeding, zijn niet meer
voorradig. efteling en omroep lenigen
de nood. het zou mooi zijn mocht op zo'n

beroerde novemberochtend in augustus,
de pindakaas geuren, de weemoed uit het
blik walmen. o misschien wordt holland
wel weer die glimlach van een verliefd,

zedig meisje? staan tulpen sterren opinies
straks streng op een rij? dan zal ik weer
in 'n gedicht gaan wonen, puntjes op de i,
liefst met gepaard rijm, naast Slauerhoff.

[p. 132]

EINDE DOSSIER | HUIS EN HAARD: OVER RUIMTES IN DE LITERATUUR