Parmentier. Jaargang 14

[p. 94]

Zegar Cools

baar

Hoe mooi het is als een man met haar door de stad rijdt. De man met zijn droomhuid, zijn verzorgde handen en zijn sonore, verstrooiing brengende stem. Maar als de man niet verschijnt, bukt ze voor de spiegel en bekijkt het mausoleum tussen haar benen. Ze kleedt zich aan, doet make-up op, kamt nauwkeurig haar haren en gaat in haar auto op de bijrijdersstoel zitten.

[p. 95]

podium

Nog steeds is hij een stuk groter dan zij en kijkt hij boven op haar middenscheiding die nog altijd kaarsrecht over haar hoofd ligt en haar donkere haar voor haar gezicht uiteen doet vallen in twee helften, waarvan ze er een achter haar oor schuift. Haar ogen priemen de wereld in. Helemaal nu. Nu ze vastbesloten tussen de stoelen en de rand van het immense podium staat. Ze wankelt op haar benen, hij ziet het, maar haar ogen knallen nog steeds uit hun kassen en kunnen als een omgekeerde koning Midas alles wat ze zien in brand steken en in kadavers doen veranderen. Haar hand ligt op de metalen rand van het voortoneel en trilt. Ze snuift als een paard, maar ze heeft het niet door. De afstand die hij tot haar houdt is nog steeds die van haar armen, de afstand waarbinnen ze hem zou kunnen wegduwen of zou kunnen slaan. Maar hij staat erbuiten. Ze kan hem niet wegduwen. Ze kan hem aankijken en hij kijkt terug, daar kan ze zeker van zijn, en dan kan ze vertellen hoe ze het zo snel voor elkaar heeft gekregen. Hoe ze zo snel omhoog is gekomen dat ze nu in die stad, in dat land waar hij vandaan komt en waarvan ze zegt dat ze de taal die de mensen er spreken zo grappig vindt, vanaf de bovenste plank mag oordelen over massamoordenaars en bloeddorstige bevelvoerders. Haar borsten dragen geen vlees meer, maar haar mond is vol en rood en spreekt snel. Hij luistert en checkt haar helemaal af, van boven tot beneden. De gladde, zwarte stof verhult haar lichaam, maar hij ziet alles heel precies. Haar vlees is slapper geworden. Afgesleten en rood geïrriteerd door het schuren van alle mannelijke minnaars die na hem zijn gekomen. Haar enkels zijn gezwollen en bersten bijna uit de zwarte lakschoenen die zenuwachtig over het parket heen en weer schuiven. Haar nek is nog zacht en rond omdat ze hem behandelt met nachtcremes en koude omslagen die ze pas afdoet als ze al in slaap is gevallen. Het zijden sjaaltje dat ze in de boord van haar overhemd draagt maakt haar bevende huid breekbaar. Hij ziet het bloed er omhoog en omlaag doorheen stromen, nog altijd fonkelend en rood van kleur, maar het huis waarin het woont is niet meer hetzelfde. Het is verworden tot een aaneenschakeling van zieke lichaamsdelen waarover een glashelder hoofd regie voert. En jij dan, en jij dan. Waarom is ze bang voor een fotograaf die kijkt met zijn ogen? Zijn koele, aftastende blik over haar lichaam werpt haar zeven mijlen terug. Hoe heeft ze het zo snel geflikt? Hoe is ze zo snel omhoog gekomen? Ze zal alles vertellen in de toespraak die ze zal houden, alle details, alle hindernissen, alle successen en alle onderscheidingen. Maar hij zal er niets aan hebben. Hij zal nog steeds door haar heen kijken en nog steeds zal hij haar niet begrijpen. Haar ene hand trillend op de rand van het podium en de andere die een slangenleren map onder haar arm vastklemt. De zaal is nog leeg en de ordening van de stoelen nog chaotisch, maar hij zal ze ordenen en als de zaal is gevuld, zal hij op de laatste rij zitten en haar uitsluitend kunnen zien als opeenhoping van ziekelijke organen die niet met elkaar kunnen communiceren, die alleen bij elkaar worden gehouden door het circulerende bloed en die transparant zullen worden in het felle licht van de vele schijnwerpers en de vele ogen die op haar gericht zullen zijn

[p. 96]

hangval

Zijn oudere broer heeft hij zogezegd nooit gehad. Hij kent hem alleen van foto's die hij gedwongen wordt te bekijken. Hetzelfde blonde haar. Hetzelfde postuur. Dezelfde neus. Hetzelfde karakter, even intelligent, zegt men, en; ze zijn aan elkaar gewaagd. Maar op het moment dat zijn broer op de hoogslaper uitglijdt en met de capuchon van zijn donkerrode anorak die hij dezelfde dag voor zijn verjaardag heeft gekregen, en die hij weigert uit te trekken, ook als hij moet gaan slapen, aan de punt van het bed blijft hangen, zijn nek breekt en zo met uitgestrekte, paarse tong tot de volgende ochtend blijft hangen, bestaat hij nog niet eens. Het verdriet van zijn ouders is onuitsprekelijk. Elf maanden duurt het, voordat hij wordt geboren. Hij moet, zo wordt hem duidelijk gezegd, zijn oudere broer vervangen. Daarin bestaat zijn levensopgave. Hij is, zo verklaart men hem op zijn zesde verjaardag uitdrukkelijk, het mooiste geschenk dat zijn ouders zich hadden kunnen voorstellen.

[p. 97]

huis

Nadat we gaten waar de muizen uit zijn gekomen met gips hebben dichtgemaakt sta ik met haar op het bordes. We kijken uit over het laagland dat glinstert in de regen. Het huis is een ruïne. We wonen in de enige kamer die nog een plafond heeft. Het behang is in repen van de muur getrokken. Niet het gevolg van een bom, maar van een waanzinnig gewordene. Het is niet ons huis.

Ze draagt een luchtig kostuum en de huid van haar gezicht is goudbruin. Ze heeft slanke handen en ik kijk ernaar. Het is het einde van de zomer. Een lauwwarme motregen daalt over ons neer. Haar korte haar dat van haar voorhoofd weggroeit is vochtig. Niet nat, maar vochtig. Ze glimlacht naar me. Als ze haar mond opent, zie ik haar spitse, vergeelde tanden.

Okay, zegt ze, hoe staat het ervoor?

-Dat weet je beter dan ik.

-Ik weet helemaal niets.

-Je wilt het niet weten, bedoel je.

-Ik weet het niet, dat bedoel ik.

-Wat heb je met hem gedaan?

-Niets. Ik heb hem mijn ridderkruis laten zien. Zodat hij weet aan welke kant ik sta. Dat is alles.

Ik doe een stap in haar richting en haal het kruis vanonder mijn overhemd tevoorschijn. Ik neem het tussen mijn vingers en laat het in de lucht bungelen. Ze loert ernaar als een demente kraai. Langzaam schudt ze haar hoofd.

-Hij bloedde. Ik heb het gezien. Zijn gezicht zat onder het bloed. Je hebt hem geslagen en getrapt. Je hebt hem omgebracht.

-Ik heb hem alleen het kruis laten zien. Dat is alles.

-Hij bloedde.

Ik dacht eraan hoe we met zijn tweeën door de villawijk waren gelopen. Hoe ze een gesloten winkel had opengebroken. De winkel was leeg geweest. We hadden onze tijd verspild. Hoe we verder waren gegaan en uiteindelijk het huis hadden gevonden; ze had nog wel geweten hoe het eruit zag, maar niet meer waar het zich precies bevond. Hoe we de trap waren opgelopen, bedacht op nog aanwezige bewoners. Hoe we hem hadden gevonden op de overloop waarvan twee muren door een explosie waren weggeblazen. Hoe ze hurkend haar gebruinde handen op zijn gezicht had gelegd. Hem zachtjes woorden in het oor had gefluisterd. Hoe ik nijd voelde opkomen. Hoe de muizen door de muren waren gekropen en ons van alle kanten hadden aangestaard alsof ze hadden verwacht dat we wat voor ze te eten hadden meegebracht. Ze was geschrokken. Ze had me bij mijn arm gegrepen en gegild. Maar hij was niet ontwaakt.

[p. 98]

-Ik heb hem alleen mijn ridderkruis laten zien.

-Je bent een leugenaar. Je spreekt niet de waarheid.

-Welke waarheid?

Ik had zin om haar te zeggen dat ik niet in waarheid geloofde. Een waarheid, dat wel, maar niet de waarheid. Mijn waarheid bestond alleen maar uit leugens die het beste werkten. Ik vond haar naïef. Een mooi, maar naïef meisje.

-Je kon hem vanaf het begin niet uitstaan. Je wilde hem niet.

-Ik heb hem niets gedaan.

-Je zit anders wel in zijn huis.

Ik keek om me heen. In alle muren die nog overeind stonden zaten scheuren. Op het meubilair had zich een dikke laag gelig stof opgehoopt. En hij lag nog steeds op de overloop.

Ik kon haar niet geruststellen. Ik liep naar binnen en hoorde dat ze me volgde. Met opgetrokken knieën ging ik op een bank liggen. Ik stak mijn arm uit en drukte een uit de muur hangende schakelaar in alsof ik het licht uitdeed. Ze ging naast me liggen. Ze zweeg, maar ik hoorde haar zwaar ademen. Steeds weer herhaalde ze bijna onhoorbaar fluisterend dat ik een leugenaar was. Een leugenaar. Een leugenaar.