Parmentier. Jaargang 13

[p. 71]

Noëlla Elpers
Het kapersnest

‘Neirod Sreteep.’

‘Sacul Ed Rethcaw.’

‘Ëoz Agetro!’

‘Einniw Nietsrevo.’

‘Hannah Lagal.’

‘Hè? Hannah Lagal? Wat gek... Als je Hannah Lagal omdraait, blijft het Hannah Lagal,’ zei Dorien Peeters verbluft.

‘Stom,’ zei Lucas De Wachter, ‘daar hebben we niks aan.’

‘Jij kan niet meedoen met ons spel,’ zei Zoë Ortega.

‘Hoe komt het?’ zei Winnie Overstein, ‘waarom kan je naam niet omgedraaid worden, Hannah?’

‘Mijn ouders vonden het een mooi idee,’ zei Hannah.

‘Wat mooi?’ zei Lucas.

‘Mijn familienaam blijft hetzelfde als je hem omdraait. En dan nog een voornaam erbij die ook hetzelfde blijft. Ze vonden het leuk.’

‘Leuk?’ zei Dorien. ‘Behoorlijk stom, als je het mij vraagt.’

‘Mijn naam is een palindroom,’ zei Hannah.

‘Een paling-wat?’ zei Lucas.

‘Een palindroom is een woord dat altijd gelijk blijft,’ zei Hannah, ‘hoe vaak je het ook omdraait. Een naam zoals Otto of Anna blijft ook hetzelfde.’

‘Een paling-droom,’ zei Lucas spottend, ‘hebben je ouders wel vaker van die ideeën? Ik vind het eerder een paling-nachtmerrie.’

‘Je ouders moeten altijd speciaal doen, hè?’ zei Dorien.

‘Dat weet ik niet,’ pruttelde Hannah.

‘Je moeder heeft in ieder geval een bijzondere smaak,’ zei Zoë terwijl ze Hannah van kop tot teen opnam, ‘of heb je die kleren zelf gekozen?’

‘Barbie-kleuren,’ zei Zoë afkeurend.

‘Oudroze en bordeaux zijn toch geen Barbie-kleuren?’ protesteerde Hannah.

‘Een lapjesjurk,’ zei Dorien, ‘je lijkt op een lapjespop. En wie knipt je haar zo?’

‘Mijn moeder,’ zei Hannah.

‘Dacht ik al,’ zei Dorien. ‘je hebt mooi blond haar. Maar waarom knipt ze het zo kort vanachter?

Je hebt net een bloot kippennekje.’

‘En je vader heeft ook vreemd haar,’ zei Lucas. ‘Hoe komt hij aan rood koperdraad dat recht overeind staat? Steekt hij 's morgens zijn vingers in het stopcontact?’

Hannah keek van de ene naar de andere. Ze zat in het nauw. Hoe kwam ze hier uit? In een nieuwe school met een foute naam, foute kleren en foute ouders. Dat was foute boel...

Zoë en Dorien lachten spottend. Winnie keek haar meewarig aan en Lucas wees naar Sara

[p. 72]

Vervliet die in haar eentje tegen de muur van de speelplaats leunde. Sara was klein en spits. Ze had stug melkboerenhondenhaar en droeg een brilletje. Ze keek naar de punt van haar schoen waarmee ze een tegel van de speelplaats natekende.

‘Ga jij Sara gezelschap houden?’

‘Hannah en Sara,’ zei Dorien, ‘dat klinkt goed.’

Hannah zuchtte. Drie weken had ze het gered in deze nieuwe school. Drie weken lang was ze voor haar klasgenoten nieuw en interessant geweest. En nu was het voorbij...

Ze keek naar de vijandige gezichten van Dorien, Zoë, Lucas en voelde de moed in haar schoenen zinken.

Wat kon ze zeggen? Haar ouders verdedigen was onbegonnen werk. Hannah wist ook wel dat die twee er wat ongewoon uitzagen.

Hannah zuchtte en haalde haar schouder op. ‘Dan ga ik maar,’ zei ze.

‘Goed idee,’ zei Lucas.

Hannah was nog maar een maand verhuisd naar een wit huis dat midden in een rij andere witte huizen met twee verdiepingen stond. De huizenrij lag aan een druk stationsplein dat heraangelegd werd. Ze probeerde met de ogen van een buitenstaander naar hun nieuwe huis te kijken toen ze die namiddag thuiskwam. Een bulldozer schepte zand op het plein. Ooit zou daar een bloemenpark komen. Een bus kwam voorbij en liet een stofwolk na. Vanuit de verte klonk een vrouwenstem die de vertrekuren van de trein naar Amsterdam opdreunde. Hannah zuchtte: niet onmiddellijk een rustige, groene omgeving... Ze keek naar het bordje dat boven hun deur hing:

Het Kapersnest

Die naam had haar vader in krullerige gouden letters op een blauw plakkaat geschilderd. In de vensterbanken stonden bloembakken die overdadig bloeiden.

Er zijn toch wel meer huizen die een naam hebben, dacht Hannah, ‘Villa Roza’ of ‘De Zonnebloem’ bijvoorbeeld.

Maar in haar hart wist ze wel dat een rijtjeshuis gewoonlijk geen naam kreeg. Rijtjeshuizen hadden ook geen vlaggenstok. En ze hingen zeker nooit een piratenvlag uit. Dat deed haar vader wel wanneer hij bezoek verwachtte op wie hij zich verheugde. Hij luidde dan ook het koperen klokje dat in de gang hing en kondigde het bezoek aan met klinkende stem.

Hannah opende de deur met haar eigen sleutel. Ze liep in één keer door naar achter want bij goed weer waren haar ouders meestal in de ommuurde tuin te vinden.

Haar moeder droeg oranje huispantoffeltjes met lange punten en blauwe kwastjes. De neuzen wezen parmantig elk een andere richting uit. Ze knipte zorgvuldig de dorre bloemen uit een rozenstruik. Rond haar voeten huppelde meneertje Pluis, het konijn van Het Kapersnest. Toen

[p. 73]

hij Hannah zag, rende het konijn vrolijk op haar af. Hij bleef op een veilige afstand zodat Hannah hem niet kon pakken en sloeg zijn achterpoten hoog uit terwijl hij pijlsnel zwenkte en een andere kant opstoof.

‘Ben je daar, schattebol?’ zei haar moeder wat afwezig.

Anna Rozenboom, dacht Hannah, die naam past echt bij haar.

In een tuinstoel zat Hannah's vader te dutten met de oude kater Gringo boven op de krant die op zijn schoot uitgespreid lag.

Daar heb je Peter Peperkoek en Gringo de Bliksemkater, dacht Hannah. Peter Peperkoek: het is nog steeds een passende naam voor mijn vader. Past beter dan Peter Lagal. Maar Gringo de Bliksemkater...

De oude huiskat van Het Kapersnest zag eruit als een enorme zwart-witte theemuts. Hij sliep meestal, liefst van al op schoot of voor de kachel tot hij bijna verschroeid was. Elke dag speelde er zich hetzelfde tafereeltje af als Peter Peperkoek de krant probeerde te lezen. Gringo sprong onmiddellijk boven op de krant. Hij liep drie maal achter zijn staart aan en nestelde zich dan boven op de berg papier. Hij was stikjaloers op de lettertjes die de aandacht van zijn baasje wegkaapten. Als hij neerlag keek hij triomfantelijk op naar Peter Peperkoek. Die had het hart niet om Gringo weg te jagen. Zo deden die twee elke dag samen een dutje. Peter Peperkoek wilde achteraf nooit toegeven dat hij geslapen had. Overdag slapen was iets voor oude mannetjes vond hij. Hannah zei nooit dat ze hem met zijn vierenveertig jaar ook al behoorlijk oud vond.

Gringo bewoog nog maar zelden, alleen als hij er echt zin in had. De tijd dat hij nog een held was, lag ver achter hem. Anna Rozenboom had de avonturen van Gringo in haar eerste kinderboek beschreven: over een bang katje dat opgroeide tot een dappere, sprekende kater. Hannah had nooit geloofd dat Gringo echt kon spreken. Maar Peter Peperkoek hield bij hoog en bij laag vol dat hij Gringo nog steeds kon verstaan. Anna Rozenboom ontkende dat niet.

‘Je hoort het toch?’ zei Peter Peperkoek vaak tegen Hannah. ‘Als Gringo voor zijn etensbakje staat en ih - ah zegt, bedoelt hij duidelijk Whiskas. Hij spreekt natuurlijk wel kattentaal en dat moet je leren begrijpen.’

‘Als Gringo prrt zegt, bedoelt hij mij,’ zei Anna Rozenboom.

Dat was waar. Hannah had dat al vaak gehoord. Gringo zei ‘prrt’ en dan keek hij verliefd op naar Anna Rozenboom. Die twee waren een stelletje.

‘Tegen jou zegt hij ah-ah,’ zei Peter Peperkoek.

Dat was ook waar. Ah-ah betekende Hannah. Maar een kat die kattentaal kon spreken, bleef toch een kat. Je kon ermee spelen, maar een oude kat was snel moe.

Als Hannah wel eens vroeg waarom ze geen zusje of broertje had zoals de meeste kinderen, antwoordde Anna Rozenboom steevast op haar verstrooide manier ‘Je hebt toch al een broertje, schattebol? Gringo is je broertje met haar op. Je hebt nu zelfs twee broertjes. Pancho is er toch ook?’ Pancho was een jonge kater die vorige zomer door het Kapersnest geadopteerd was. Hij was een

[p. 74]

kater met een kuifje. Boven op zijn kop was zijn haar een stuk langer en het stond recht overeind. Voor de rest leek hij verbazend veel op Gringo: zwart met witte pootjes, een wit hemdje en een witte neus. Pancho was wel magerder en peziger. Hij was een stuk dynamiet dat eigenwijs zijn eigen gang ging. Hij was vaker uit dan thuis en maakte met zijn kersverse vriendje Bolleke de buurt onveilig. Hannah had weinig aan Pancho. Hij was te uithuizig en te wild. En hoe graag Hannah Gringo ook zag, ze kon de oude kater niet beschouwen als een broertje.

Gringo de Bliksemkater, dacht Hannah, terwijl ze naar de slapende kater keek, we zouden hem beter Gringo de Stoofkat noemen.

Peter Peperkoek schrok wakker toen hij de blik van Hannah op zich voelde rusten. Hij sperde zijn ogen wijdopen om toch maar te doen alsof hij klaarwakker was.

‘Ken je een ander woord voor zeekarbonkel?’ zei hij.

Hij keek glazig voor zich uit, schreef iets neer in kriebelige letters op de rand van de krant en scheen al geen antwoord meer te verwachten.

Hoe kan je met goed fatsoen zeggen dat je vader met gedichten schrijven zijn kost verdient, dacht Hannah, wie zal je geloven? En dan heb ik nog een moeder die kinderboeken schrijft.

‘Wil je rozenbottelthee of appelsap?’ vroeg Anna Rozenboom.

‘Appelsap,’ zei Hannah.

‘Neem dat zelf maar uit de ijskast en eet een banaan.’

Hannah schonk zichzelf een glas appelsap in. Ze was zo in gedachten verzonken dat het sap over de rand stroomde.

Anna Rozenboom en Peter Peperkoek, dacht ze, ik vind hen doodgewoon, maar zijn ze dat ook? Weten ze zelf wel dat de meeste mensen hen vreemde vogels vinden. En zo ja, trekken ze zich daar ook maar een barst van aan?

Hannah wist het antwoord wel: het kon die twee niks schelen. Maar ze probeerde hen toch uit hun tent te lokken toen ze aan de tuintafel ging zitten. Ze nam haar ouders onder vuur.

‘Op school vinden ze jullie maar een stelletje kwibussen,’ zei ze.

‘Kinderen,’ zei Peter Peperkoek afkeurend, ‘ze zijn allemaal hetzelfde. Een nest kinderen is net een kudde schapen. Iedereen moet er hetzelfde uitzien. Iedereen moet hetzelfde liedje blaten.’

Met zo'n antwoord schoot Hannah natuurlijk niets op.

‘Ze vinden Hannah Lagal een stomme naam,’ zei ze.

‘Hannah Lagal is een mooie naam, schattebol,’ zei Anna Rozenboom.

‘Een hele mooie naam,’ bevestigde Peter Peperkoek.

Hannah fronste haar wenkbrauwen en liet zich onder uit zakken op haar stoel. Ze deed er het zwijgen toe.

‘Heb je geen huiswerk?’ vroeg haar moeder.

Hannah schudde van neen.

‘Ben je moe?’

[p. 75]

Weer nee schudden.

‘Je bent zo stil, is er iets?’

‘Waarom draag je toch altijd van die speciale jurken?’ zei Hannah.

‘Omdat ik die mooi vind,’ zei haar moeder. ‘Zou je liever een moeder hebben die saaie kleren draagt?’

Hannah draaide zich om naar haar vader.

‘Waarom zet jij je haar nog altijd recht overeind? Je hebt opzij al twee kale lapjes.’

‘Ik ben niet kaal,’ zei haar vader. ‘Er zijn mensen die twintig jaar jonger zijn dan ik en die minder haar hebben dan ik.’

‘Je hebt twee kale lapjes,’ hield Hannah vol.

‘Hè, wat doe je vervelend. Je vader heeft best nog veel haar voor zijn leeftijd. Was het geen fijne dag op school?’ zei haar moeder.

‘Waarom heet ons huis Het Kapersnest?’ ging Hannah koppig door, ‘waarom moet een gewoon wit huis in een rij een naam hebben?’

‘Wij zijn ridders van Het Kapersnest. De naam slaat niet op de plek waar we wonen maar op een gedachtegoed. Wij drieën plus Gringo, Pancho en meneertje Pluis, wij zijn piraten van de geest,’ zei Peter Peperkoek.

‘Jullie wel,’ zei Hannah.

‘Jij ook,’ zei Anna Rozenboom. ‘Jij en Gringo en Pancho, dat spreekt toch vanzelf. En meneertje Pluis. Is meneertje Pluis geen fantastisch konijn misschien? Hij is een Marburger Fairy, een elfenkonijn. Pluis is het mooiste konijn dat ik ooit gezien heb. Een blauw tekenfilmkonijn dat kunstjes kan en dat je elke dag moet wiegen. Herinner jij je nog hoe je vader op een morgen naast het hok van Pluis stond met dat maffe konijn in zijn armen?’

‘Pap in zijn pyjama,’ zei Hannah en ondanks zichzelf alweer half lachend: ‘Pluis lag met zijn pootjes omhoog te genieten. Met zijn oogjes dicht.’

‘Ik ga toch ooit eens een boek schrijven dat “De Konijnenwieger” heet in plaats van “De Paardenfluisteraar”,’ zei Anna Rozenboom.

Hannah lachte.

Hoe is het mogelijk, dacht ze. Ik wil mijn rothumeur wel bewaren maar ik slaag er niet in.

‘Zie je wel,’ zei Peter Peperkoek, ‘je bent een ridder van Het Kapersnest. Je voelt je thuis bij ons.’ ‘Wij zijn een bolwerk tegen de buitenwereld,’ zei Anna Rozenboom.

‘Wij dragen de liefde voor het woord en het avontuur hoog in het vaandel,’ zei Peter Peperkoek. ‘Ons devies is: blijf doen wat je graag doet, ook als je groot bent.’

‘Of je nu graag wilt of niet, schattebol, je hoort bij Het Kapersnest,’ zei Anna Rozenboom.