Parmentier. Jaargang 13

[p. 18]

einde dossier | GRENZEN IM FLUSS

[p. 19]

Piet Gerbrandy

Val

Wij houden
wij houden graag vallende

vrienden gezelschap hun falend

hun jasjes ontglippend

gereedschap onderscheppen wij met glimlach.

Wij bouwen aan een toekomst zonder doden.
Wij wrikken aan de pijlers van pest.
Onze hartstocht geldt een leven zonder jou.

Derhalve onze goedendags geslepen
onze roestige carrosserieën ontdeukt
en stroman gezet op gevoelige portefeuilles

want voor je

want voor je het weet.

Hoe helpen wij onklaar wie voeten licht.

[p. 20]

Sla

Ga door val stil sla af.

Ik ging versneden brood in zijtas aan mijn drager.

Ik sierde spaak met beukblad.

Ik deelde morgenzangen met gepeupel.

Ik suste met mijn wedde wat ik loog.

Maar avond maar de avond na de dag.

Stil viel je in de bermen langs de tafels.
Hoor de verkneukeling van loense hebbers.

Hoe gleed hij? Hoe ontplooide zich zijn scherm?

Wat klonk er in de zakken van zijn rafels?

Maar middag maar de middag voor de val.

Haken slaat hij in verwaaiend zand onder hars

lekkend hout zoekt een leger van scherp

schietend volk dat hij eert. Liever aas

dan ren in uw tuindorp van lachers.

[p. 21]

Geef

In koven achter kraalbeschot verroesten
dozen meniebruin om broos gebogen
koper in pluizige windsels.

Ik leg mijn matte kleren af in ootmoed.

Hoe oud is wat hier stroomt dat gloeit
op een rug in het potige bad? Behoudt
kracht nog de vlam die dit fluistert?

Ik droog mijn lede heupen af en huiver.

Verdrinken. Stikken. Glijden tegen tegels.
Een sluiten dat verschroeit en dons doet rijzen.
Een scheren dat verdiept. Een buisje poeder.

Ik open wat mij dicht houdt geef me over.

Geperste schroten kleden vochtrot af.