Parmentier. Jaargang 13

[p. 95]

Richard Steegmans

Over het doorstaan van rijpheid

kan ik allerhande vruchten uit vreemde landen
ongeschonden in een mand op je hoofd laden

erop toezien dat ze geen connotaties aangaan
met een tot woordeloos geslagen lichaamsdeel

tegenwerpen dat op je buik opgediend worden
ze uit de bluts houdt, ze op het stilleven drukt

ze in voorhoedegevechten brengt tegen de tong
die van elke schaal de vlezigste bodem afzoekt

in de wetenschap dat een eetbare banaan zaadjes
ontbeert, van haar kweker het snoeimes trotseert

of zal ik met Burlatkersen je paternosteren

[p. 96]

Vertolkster, ster

zachtjes in de opsmuk gaan we samen, smoest ze tot haar aankleder

indien je mijn schoonheid die ik overdag langs dure straatjes verdoe
afzweert, boven spelden op patronen je inbeeldt dat ze zich voordoet
armoedig in mijn minste openbaring alom

indien zonder speld nog jij en ik niets kunnen horen van wat tussen
de perfecte maten de alleenzaligmakende stilte inluiden of vallen doet

(wanneer ik aan jou dien geregen ben je daar
met een serafijnse aaneenrijging van je slagwoorden
om mij en elke weerklank barende ruimte rond mij
in mijn schoonheid te doen baden)

indien je voorstelling van mijn allermooiste présence jaren geleden
overnaads vastzit tussen ons in, het altijd weer zal halen van mij

terwijl ik gelijksta met de samenhang tussen mijn afgestofte ego's

(welke beeltenissen van mij
uit mijn voorspelbaar aan de levensstandaard onderworpen verleden
kan ik op je voorstelling overdragen)

(ter verafgoding laat ik mijn schoonheid onwillekeurig achter, ik ben
mij in vele rollen ondersteboven draaiend haar beste vertolkster, ster
die in niemands ogen uitdooft)

(mijn schoonheid achtergelaten op het roofvogeloog wordt onstoffelijk
als een door Liz Taylor nooit uitgebeelde in palmolie badende Cleopatra)

[p. 97]

Verwensing

Van een voortgedreven die volhoudt
dat hij haar het werk verschaft van een slavin
is de verwensing onuitsprekelijk - haar vaardigheid
veroorloofd om de ingewreven bok te ontdoen in strovuur,
de snuiter op zijn roestvlek, de verstijfden onder een kap van leer.

‘Overhellen’ wordt gevoelsmatig en van een tussenpersoon
het woord dat neerslaat
op de houding die hem een rug doet oplopen, haar het hoofd
laat stoten
aan een nauwkeurig van taal doordrongen geslacht.

Nog staat zij hem tegen
wanneer zij opeens zich herinnert
hoe hij zich weg kan denken langs wat hij haar induwt.
Door hem te ontpaarsen is zij onooglijk
onder een verschraling van haar lichaamstaal
aan 't ontparen.

Het verhaal waaraan zij geen beraamster zijnde verzaakt

is met schampregels gediend. Een pennentrek

op haar gelaat verzweert onder de doortocht van een fallus.

Weet zij voor wie het slaafse loont waaruit hij is ontzet -

er is niets meer te bevoelen

tussen het aardse en de teruggeworpene.

Uit haar komt een tegengif,

springveren van bevrediging - de stoplap

wenselijk over hem geslagen
is doorschijnend als een veeg uit de hel.