Parmentier. Jaargang 12

[p. 144]

Wim Brands

Mijn broer vraagt naar een herinnering,
hij kan hem steeds slechter zien.
Wacht tot het voorjaar, zeg ik,

sluit je ogen, tel tot tien en haal dan
onverschrokken de jonge vogels
uit de goot, hun nesten.
In de berm. En kijk en luister naar
het geluid van rook
in een zwerm.

[p. 145]

 

Ze hangt als een lege boodschappentas

 

aan mijn arm en ik bedenk me

 

wat er met haar

 

uit mijn leven verdwijnt: Buisman,

 

een stoof, de theemuts.

 

Niets houdt haar trouwens

 

nog warm.

 

Bevelend wijst ze naar de supermarkt

 

en vraagt me wat ik zie: ik noem

 

een naam.

 

Nee idioot, dat is de overkant

 

en hoe komen wij daar?

 

Ik wil haar nooit meer ontstemmen,

 

zeg me hoe.

 

Maak je maar klaar,

 

we zullen moeten zwemmen.