Parmentier. Jaargang 12

[p. 47]

Pieter Boskma
Gedichten

De regenstrepen van Hiroshige snijden de dag
in tweeën: over de rivier van kobalt en parelmoer
waaiert een okeren maanlicht. Haarscherpe
silhouetten sjokken westwaarts op de brug,

zetten zich schrap tegen hun lot, buigen naar
de onbedorven eenvoud van het daglicht, trekken
het gezicht van de aarzeling en zeggen dan
dat dit niet kan... dat dit toch echt niet kan...

Er is geen verlossing uit de tweespalt van de einder.
Ook over Holland trekken dag en nacht dezelfde wolken.

De streep van een karrenpad boort zich in een stadshart.
Twee rijen ijle bomen worden ijler dan hun dromen

en men ziet in: het kan... het kan... Aan deze kant der
lentemaan boven Nagakubo, hult Meindert Hobbema

in hetzelfde zachte oker ieder sprietje najaarsgras.

[p. 48]

 

In de stralend gouden avondgloed van Aelbert Cuyp

 

dromen de koeien als antieke goden. De spiegel

 

van het bergmeer opent het binnenste zien.

 

De hemel en de aarde rusten in elkander uit.

 

 

 

Men zou wel willen lopen over het gele water

 

en zo de wolken raken en nooit meer ontwaken.

 

Zeilen ruisen uit de verte als een meisjesstem,

 

of zijn het nevelen, en is de stem van Hem?

 

 

 

Waar na dit landschap nog naar toe te gaan?

 

Een rode boom ontbrandt tegen weids kobalt.

 

 

 

Oranje sterren regenen door de spasmes van

 

zijn takken. Er is geen rust in het heelal.

 

 

 

Slechts in tere deining van blauw en grijs en roze,

 

verzoent Piet Mondriaan de eest met de natuur.