Parmentier. Jaargang 12

[p. 2]

[Nummer 3/4]

[p. 5]

Pieter Boskma
Schildersgedichten

Ook de halo's

Nu slaan ook de halo's van de kadavers aan:
zij overstemmen de hanen zij overstralen
de zon zij wenken uit het theeglas met kalme
ledematen naar het dampen van het kruis

Was ik een heilige ik stelde mij ter beschikking
aan het nieuwe proletariaat in zijn web
van naald en kegel en vernevelde urine
en gaf ook mijn blaas de ruimte

van het meer dan volledige leven fileerde ik
de overdaad en de rek van de rekbare mores
en als men toehoorde dan sprak ik hoor het
kristallen gesternte vollopen met roest

en met wormen ten leste bond ik de strijd
aan de hogere richel der heilige geest
die mij tilde naar het zilverfeest van
maanlicht rond drie gouden zwanen

Maar ik sta genageld aan mijn schaduw
in de artistieke morgenstond ik zalf de
rimpels rond mijn ogen scheer de vouwen
uit mijn wangen zeep de lippen in en zing:

Nu slaan ook de halo's van de kadavers aan
zij overstemmen de hanen zij overstralen
de zon zij reiken uit het theeglas met kalme
ledematen naar elkaars dampende kruis.

[p. 6]

De les der historie

De weerhaan rukt de regen stuk, schudt de twijfel
aan de zin van hersencellen van zich of - hoor
de dingen zingen los van hun paraplu's
en een rijtje meisjes bloost gelijk het wezen
van de wind: buit voor het geknars daarboven

Want hoog boven alien de wolken zich ballen
en slorpen de nacht op en wijken uiteen -
zie de zon der jonge dichters komt
weer als een oude hamlet op

Zucht zuchten de blaadjes en dwarrelen heen
een koe heft de voorpoot en zwijgt fanatiek
leve de nevelen denken degenen die
leven de les der historie en leve

lief je licht dat mij ontschaduwt als je
de gordijnen opent en mij trots je billen
toont, dan de zijkant die van mooie
borsten steeds de mooiste is

en ten slotte dichterlijk zoals je eenmaal bent
je vochtigblonde voorhof van de tijdelijke dood
waarnaar geen haan zal kraaien als ik de halve
waarheid spreek of die als hele leugen voorwend

dus leve het regenen van rozenblaadjes op je huid
en behoed het stenen kussen nog wat voor je sappen
want alles wat wij kunnen zeggen heden het is herfst
dus lief kom weer in bed en doe je... zo ja zo ja zo.

[p. 7]

Oude Hamlet

De klepgrage cabaretier en de konkelzieke columnist
houzee houzee zij vieren feest in de clicheerfabriek
het feest van wie het dunste woord weet to chiqueren
de neutraalste druppels in chimerische vermommingen

Waren wij een platvis wij zwommen in royale scholen
op naar de burelen van de fopneus en de klapsigaar
maar helaas wij zijn de vierdimensionale ruggengraat
die zich gratis dwars liet zetten tussen as en zode

Er is reeds een hard gelach aan witte rots ontsprongen
voor men raakt gehecht aan een zin die waarlijk bloedt
Slechts het pikachtig bindmiddel sijpelt uit de van mest
en turf geperste briketten der lekkerbekkende letters:

‘Een papenkop maakt de grond niet heilig of gewijd’
maar levert een zachte verzilting aan het goedgelovig oog
Laat dromen de diepere tonen laat triomferen de cortex
vannacht zullen keren de kansen morgen de wijzers hun loop

[p. 8]

Want zo is de liefde

Onder de polyfone wonde van het glaswoord
frommelt zich hunnengelijk en ontketend
nog altijd de tederste tepel een kloof in
om to verdwijnen want zo is de liefde

Jij wist dat nog niet in je furie je spiernaakt
gespletene spasmes van benen en lippen
het bovensteonderstebinnenstebuitenste
buigen want zo is de liefde ja zo

Terwijl aan de landrand het ouwelijk vallen
van nacht in het loof vol gedierte pulserend
zich voortzet in man wat een kleur - dooft
binnen al het zweetvuur want tja zo is de liefde

Over je kapitaalkrachtige heupen klinkt dunner
en dunner de lokroep van brood de klotsende
ader de jeukende schilfer de tyfuszooi die aan
je kop zeikt want zo is nu eenmaal de liefde

Machtig onmachtig elkander omcirkelen
wat je bezat voordat je het zag
en het weerzien met wat je al had
want zo is de liefde dus wie kan berusten.