Parmentier. Jaargang 12

[p. 66]

Hanz Mirck
Ooit

Ooit 2

Wie moet haar nu voorlezen
doen vergeten dat ze niet slapen kan
Wie moet naar haar kijken als ze elders is
bedenken waar ze zich om omdraait

Nu ik mijn angst om haar
te verliezen ben verloren
Nu ik haar niet meer in mijn dromen
hoef te zoeken, waar ben je toch?

Ga nu maar slapen; zo alleen
kan iemand je wakker kussen
het glas om je breken
de lucht om je in beweging brengen

[p. 67]

Ooit 3

Kan niet wachten tot wij oud zijn
verkouden worden in de herfst
Ergste herfst; laatste verkoudheid
Vroeg donker in de luwte van het bed

Allang geen oog meer open op zacht geritsel
allang gewend aan je lippen, bramen; bitterzoet
(hoe schuchter loof rankt rond je hals), hoe ik ongemerkt
altijd naast jou beter werd

Zullen de struiken mij spinragdauw in hun gang verdwalen?
Of zal ik wijs wegen weten om geen doorn te voelen?
Bosgrondzacht botsen wij in een keuken, die we aan het einde

vinden, zien wie wij waren, (wie jij was en wie ik)
bezig iets warm te maken voor de ander,
die slaapt in deze eindeloze herfst