Parmentier. Jaargang 11

[p. 77]

Hanz Mirck
Gedichten

Zelfportret (42^o NB van 49-51^o wl versus 41^o NB tot 50.14^o wl)

Me Tarzan, you Jane¹
Jij bent een schots, ik een schip
(na mij komen alleen maar bootjes)
(na jou alleen - in een glas water)
Ik doe alsof ik jou niet opmerk; onschuldig scheur je overlangs
al mijn waterdichte schotten open
(later zal men de rode streep aan jouw waterlijn nog zien)
Tenslotte zul je smelten en mij vergeten (in die volgorde)
Ik zal gebroken op de zeebodem staan
met al mijn stoommachines, soepterrines,
mijn kroonluchters, balzalen, strijkje, suites,
alles leeg en in de diepste stilte
Alles wacht, is van verwachting zich vergeten
En verder, tot honderden meters om mij heen,
al die prachtige flessen uit 1911
(een erg goed jaar voor de champagne)
Veel champagnes kunnen, mits bewaard in een koele, donkere, vochtige
ruimte, tientallen jaren mee, ze verliezen met de jaren een deel van hun sprankeling
maar krijgen daar een aromatische complexiteit voor terug.²

1 Ten onrechte toegeschreven aan Johnny Weismuller in Tarzan, the Ape Man (1912).

2 Wijn voor Dummies. Uitgeverij Addisson Wesley 2000.

[p. 78]

Draadloos

Ze wist niet wat rood betekende,
zei ze in haar rode jurk. Dat kan gebeuren, het is gebeurd
Ik zie haar rode lippen nog dat zeggen,
hoor haar spreken als het licht haar oorschelp roder kleurt
Blonde haren rood voor wie het zag, sproeten rode melkweg;
haar geschiktheid voor het toeval
Zachtrood het bloed slapend onder nagels, tweestemmig
zongen navel, wimpers dageraad
Rood waren alle straten, rood de witte steden, heel het land,
rood van stilte en van hitte, van wat zij niet weet wat het betekent
Rood was de rode steen maar anders, niet was zwart de nacht
rood was het, rood. Heel rood

Zal het in dit gedicht altijd september zijn? In de ochtend
ziet hij waar het altijd vroeger is aan de einder gloeien
Verkeerslichten seinen: sta stil bij dat je hierbij stil moet staan
Bij: dat ze ver weg dichterbij was dan hier, dichtbij verder weg
Auto's in de mist, rood, met achterlichten: jij blijft achter maar wij gaan!
's Avonds ruikt het in de kille staten vurig
maar soms zal 's zomers rood stof op rode auto's liggen
Haar vraag zal hij daarin schrijven, heel licht zal dat krassen
en nooit meer overgaan; zachtrood zal het roesten en zo
blijven bijten in het staal; in zijn eigen rode taal

Dat is wat hij denkt. Draadloos,
aan deze mooie draad.

[p. 79]

(Trekt u van te voren uw winterhandschoenen uit; dunne mag u aanhouden.)¹

Kwam op me af,
liet het hoofd kort voorover vallen,
tilde het weer op en toonde me de tanden

Rechterhand ter hoogte
van het middel, de vingers boven de pink
Zo verwachtend de blik - ik
bracht mijn arm maar in dezelfde houding

Greep nu met deze hand - God weet
wat die al eerder deed - mijn hand beet
Sprak een woord (nooit van gehoord)
op herkennende toon, en bewoog tegelijkertijd,
ritmisch, mijn hand heen en weer,
ging daarbij na of ik dit overnam
(dat wil zeggen: of ik mijn arm ook
afwisselend omhoog en omlaag bewoog);

toen liet ze weer
los

1 Titel naar Etiquette, Inez van Eijk, het Spectrum 1997.

[p. 80]

Blijf weg uit de bossen (Spoorloos)

But there is no road through the woods.
Rudyard Kipling

Hij en de piano
ze zijn niet voor elkaar.
De handen van boogiewoogiebeest (niet aaien!)
ze zijn te groot, te groot!
Na elk stuk lacht hij droef
dan weer kruist hij de zware enkels. En dof
zingt Rippen van olifanten op gloeiende platen
beren met plastic tanden, diep in de spaanplaatwouden.

Blijf er weg, onzalig is het er, een stam komt nooit alleen,
altijd met z'n allen en bossen kunt u nooit vertrouwen, mevrouwen.
Het groen draait er steeds omheen wat open plek is;
een bos is niets dan doorzagen op hetzelfde ritme.
Nooit eerder heb ik jou ontmoet en toch: ik ken je goed,
Big Hand Tom, nooit vind je meer de weg terug.

Doe dicht die klep!

[p. 81]

Please turn me over, I'm upside down

Voor M.E.

Laat je nog even deze doos
zien. Als je niet wist: zat nooit
geen vogel in. Want: ziet niks meer
van. Eerder, wanneer der deksel af
deed: was vogel, met ogen dicht, knip-
perend, slaperig.

Sony en zo staat op zijkant maar

vogel, ernstig, knisterend, had doos nu.
Buitenop sloeg niet op broeden -
hoe ouder hoe minder van iemand,
zo'n doos.

Was een zeevogel? Met

treurige pet? Later ging hij
dood - pootjes omhoog, doos
leeg. Of niet; toch konijn erin
of anderszins. Nou ja, moet zelf maar
openmaken.

[p. 82]

Verschijningsvormen. Een kruisweg met dertig staties...

1	Op wie alle eerste woorden hoorden, ook later.
2	Die uit de knop kwam. Die bloeide. Die vrucht droeg. Die het kwadraat was van zichzelf. Van hen samen. Van hem. Appel van zijn stam, stam van zijn appel.
3	Die donker was en bitter smaakte. En toch zoet.
4	Met wie hij in een kwartet zat. Drie ervan stonden op de foto, met twee schreven ze een gedicht, haar alleen zag hij nooit meer terug. De tweede schreef niet meer, de derde zag hij nog eens met een eendenbek op TV.
5	Die niet de vijfde maar wel zijn zevende wilde wezen.
6	Die hem vroeg ‘Doe mij pijn’. Of hij zo lief zou willen zijn.
7	Die hem tot aan de kerkdeur, die hem onder de ogen van de paus, die dronken werd van de miswijn, over wie hij niet biechtte.
8	...over wie hij wel dacht, maar niets opschreef.
9	Maar dan ook echt niets.
10	Die werkte als bibliothecaresse waarvan hij dacht dat ze Tonke Dragt was (van wie hij geloofde dat zij een jonkvrouw was).
11	Die in dezelfde trein de weg kwijtraakte.
12	Die steeds zo eenzaam was; ze bleef het. Maar nu in Brussel.
13	Die hij haatte omdat ze niet bekende; die hij niet bekende omdat hij haar haatte.
14	Die praatte en praatte maar niets zei, halt hield maar niet wachtte, niet waarschuwde maar uitdaagde, heel zachtjes schreeuwde.
15	Die meer zei dan er te zeggen bestond.
16	Waarmee hij nooit sprak maar wier boodschappers men in koptelefoons kon horen galopperen en die beeldschermen deden trillen.
17	Van wie het valse hondje zuiver werd toen het hem zag.
18	Was hij nog niet en zij geen zestien. Geen auto en geen brommer dus, alleen een mandje dat met een touw op en neer kon de balustrade langs van haar balkon.

[p. 83]

19	Die op nummer 19 woonde. Of op 91, daar wil ik af zijn. Maar hij loopt er zo naartoe.
20	Die twintig was geworden alsof ze dertig was. En nu dertig werd alsof ze twintig was. Eerst was ze teveel, nu bleef er weinig meer van haar heel. Teveel van hem genomen, teveel aan hem verloren. Waar zou ze dat nu moeten gaan halen?
21	Zij die geen woord zei. Ook toen niet.
22	Hij gaf een vals adres op; zij een niet-bestaand telefoonnummer.
23	Die te gemakkelijk was. Veel te gemakkelijk. Nee, echt, hou op.
24	Die dacht dat het gedicht over haar ging. (Of over hem.)
25	Naar wie hij keek als ze sliep.
26	Die een engel was. Die angstaanjagend was en hij: zag niets daarvan.
27	Die Vergilius te wonen wist. En een vrijgeleide voor de hel klaarlegde. Konden ze gezellig samen...
28	Die hij uit achtentwintig dames zou herkennen, blindelings of dovelings, geboeid of geslagen.
29	Die wilde dat het kon. Maar het kon niet dat hij het wilde.
30	Zij. Die het verleiden eenvoudig oversloeg.
31	Die haar handschoenen uitleende om terug te brengen.
32	Op wier parfum hij verliefd werd. (Als ze de naam ervan prijsgeeft, zal hij ze een schadeclaim sturen...)
33	Die dat allemaal was. en meer. En niets van dat al.