Parmentier. Jaargang 7

[p. 66]

Miguel Declercq
Gedichten

A flashgirl

I know a girl, she walks the asphalt world.
(Suede)

Wie zoekt me, maar wie weet dat niet,
Te vinden als van zelf?
Haar schoeisel ramt de straat.
En ook zet harder licht zich vast,
Een wingerd aan de wand.
Een allegaartje in de stad,
Dat schuift - een lichtstreep op behang -
Herhaaldelijk voorbij.

Het raam betraand en dof. Een plas
Spat als een rookpluim op.
En zal dat, keer op keer.

Zoals het weer een standje geeft,
Langszij door mij herkend,
Zo is, van wisselvalligheid, zij enkel onderweg.

[p. 67]

A flashboy

It will be in vain to follow; for I shall learn no more of him, nor of his deeds.
(Edgar Allan Poe)

Wie botst tegen mij op en snelt als velen
Van me weg?
Zijn leven is van tijdgebrek.
Geen mens die, niet
Onmogelijk, als mens aan hem voldoet.
Hij loopt gekleed in uitersten; in ruggen
Gaat hij zoek.
En raast me, guur als tocht, voorbij.

Wie heeft in hem ooit erg gehad?
Onwennig
Als een mensenkind vouwt onherkenbaar open zich
Een jongen of, maar al te snel, wat van die jongen rest:
Een knaap als anemoon bijna, die danst
Zich uit de maat.
Is onnavolgbaar
Als van taal. Werd hij, gebrekkig, hier gelegd?

Wie werkt zich naar een einde toe mag weten hoe
Dat hoort: in hevig zwart
Jaagt hij zich dun en geeft zich aan
Welk wit niet bloot -
Opdat hij
Ongezien verblijft: een snelle jongen

In de tijd.