Parmentier. Jaargang 7

[p. 49]

Wouter Donath Tieges
Voor gezien

I

De dolle bedelaars van Warschau, raak ze niet aan, hun holtes!
Raak niet aan het lijfje, onhandelbaar, ver beeld dat steeds, weer,
van de handkar kiepert. Te nabij als het mij komt, knip ik me
van de afstand bedienend de grove korrel uit. Maar raak aan

die nog tamelijk jonge vrouw in het grauw, haar groene vilthoed.
Zij kan zeg maar m'n moeder zijn, als ze daar waar ze hoorde
geweest was toen, in het Berlijn. Raak me, ik was er niet bij,
sneeuwend beeld, de schreeuw zonder geluid. Onherhaalbaarheid.

[p. 50]

II

Michelangelo, spieren van de maan: meer wenst vaders onrust niet
te ontvreemden. De pikkans even denkbeeldig als de pakkans; toemaat is,
lonkend, het oranje van de zoveelste augustusoogst, frituur van de lust.
Engeltje! de kunst komt aan bod na het Here zij dank en ik sta inderdaad

van tafel op. Ook een dutje doet wonderen; als herboren wordt Herr Doktor
lijf en leden de baas: spreidstrekt armen, spurt losjes ontdaan de Boboli op
en ontwijkt struikelend, evenwel in stijl, de Ferrari van de impresario.
Hij vereeuwigt de schildpad niet. Noch de beeldig voldane ruiter.

III

[p. 51]

 

Bij vollemaan lees ik mijn nacht. De zaklamp tast de lettergrepen van

 

het sprookjesboek af, ik vinger hun belofte. Ja, het dakraam waakt over mij.

 

Waarom ik de veerman overzet, die z'n plek heeft ook als het niet weerlicht?

 

Tussen ons stroomt geen water. Maar alles lijkt zo zalig traag te gaan

 

 

 

als het donker me over mijn hoofd aait, krabt; als het me zwart maakt.

 

Bij een ander lees ik: me verkracht. Hot plot: dichter hoort zwerver wolfhuilen

 

en wordt lid. Ik sla m'n Mythen en sagen dicht. Plastic regenjas

 

op zolder, 't is geen gezicht. Zondag wordt de mooiste dag, of maandag.

[p. 52]

IV

Zie me dat eind hinken naar het geboortehuis! Pentekeningen van berkjes
kopiëren zich, honden pootheffen dat 't een lust is. Om de hoek wacht
de slang: geen harde, weke, zachte hand die de was doet, wel de ketel op
de tweepits waarin lijfgoed wordt uitgekookt. Met eten durfde moeder hier

minder dan ze gekund had. Aan tafel! Hoe lang is ver? Open het bovenlicht want
het stroomt, ik zie geen hand achter glas. Straks is er geen straat meer over,
geen zand om land te veroveren. Stoepranden wil ik omdat ik in spelletjes
heersen kan. Tja de auto's, en zonder bal. Ruimte en tijd, ik lach maar wat.