Parmentier. Jaargang 6

[p. 37]

Peter Ghyssaert
Psalm 35

‘Bestrijd, o Jahweh, die mij bestrijden’

Ik heb gelijk; de anderen hebben ongelijk.
Ik zou ze op hun tanden willen slaan
maar zij zijn menigte en ik ben minderheid
verscholen in stilte als in een voorjaarstuin.
Ik zou met stokken zwaaien en met stenen gooien,
zou van razernij gaan schelden en
de moedertaal waarin zij mij befluisteren
aan stukken scheuren over hun bezweet,
roodaangelopen hoofd, tot flarden
en guirlandes van hun eigenwaan.
Maar ik doe niets, want ik ben klein,
ik maak een schril en bang geluid, als
die minieme dieren, die gepest, vernederd,
door hun eigen spookgeworden staart
een doodlopende straat zijn ingejaagd.
Ik kan alleen maar wachten en, al wachtend,
schrijven - zwak maar wel begaafd, alleen
in wilskracht zwakbegaafd - en schrijvend
hopen dat mijn lied de boei wordt
in een duistere, gemene zee.
Zo word ik zeker door hèm opgemerkt
die ik mijn oom noem, vader, zoon of neef;
in elk geval mijn sterk verbeterd evenbeeld
- in strijd getest, wekt nog het meest vertrouwen
wat gewoon lijkt maar gewoonte overstijgt.
Als hij bij mij komt om te helpen
- nu nog is zijn stem het anoniem gezoem
van een miljard over elkaar heen
ingevulde mogelijkheden -
zal hij zien dat iedereen tegen mij is
en dat ik gelijk heb, want ik lijk op hem

[p. 38]

 

en ook zijn sterke stem zal in mijn oren

 

uit mijn eigen zwakke mond schijnen te komen

 

en, kalm wandelend als in een voorjaarstuin

 

zal hij met al mijn stenen gooien en

 

met al mijn stokken slaan; hij zal

 

wat ik niet uitgesproken heb maar wel geschreven

 

in zijn mond tot grootmogolwoede veredelen

 

om er de vuile menigte van heel de wereld

 

mee te straffen; tot zolang blijf ik de stomme

 

die, gehinderd door een luid gefluister

 

maar zijn stilste pen kan voortbewegen

 

op een stuk doodwit papier, nog stiller

 

- tot zij straks met stomheid zijn geslagen.