Parmentier. Jaargang 3

Victor Vroomkoning
De oude dichter
voor Adriaan Morriën

Ik at met hem. -Mijn leven is een akker-
sprak hij tussen wijn en avondmaal
-ik onderhoud hem, zaai, bewerk en maai-
zijn vinger schreef iets in het laken.

Hij ventte met zijn borsthaar uit zijn
hemd dat openstond alsof hij dertig was.
-We zijn verleden, land van toen- zei hij
-het draagt de voren van je moeder. Dichters

moeten van hun vader af om haar te voelen
in hun strofen-. Zijn stem droeg tot mijn
oren, nooit gedacht dat hij mij in de ogen

zag, de dichter van mijn jeugd, de zoon
die naar zijn moeder groef als ik, die disgenoot
geworden was. Ik zei -ik reken af-.

[p. 14]

foto: An Stalpers