Parnassus, dat is den Blijen-bergh

[p. 103]

Een gheestelijck Liedeken.

Op de wijse: Om een die ick beminn’, leu’ ick in rauwe.

Godts uytvercoren Bruyt,
Vyt reynder minnen;
Dherteken ontsluyt
Laet Christus binnen,
Der werelt liefden wilt daer uyt verjaghen,
S’en is u erve niet:
Door haer naeckt u verdriet,
Haer blijschap als een riet
Moet u mishaghen.

Haer stricken soeckt t’ontgaen

In dit kort leven,
Godt sal u oock bystaen
En niet begheven,
Den tijt is kort dat sy u can vermaken:
Zijt ghy in Godts bedwanck
Hoe vol fenijns en kranck
Dat oock is haeren dranck
Sult ghy wel smaken.

Dus zijn sy sot, en dwaes,

En onberaden,
Die soecken ’s weirelts aes
Vol booser daden;
Die sal hetg soet seer haest versueren
Want dat is haer manier,
Dat sy met valsch bestier
Brenght doch haer minnaers hier
Tot ’t eeuwich trueren.

Tot ‘sHemels bly jolijt

Hebt groot verlanghen,
En peyst dat ghy hier zijt
Als een ghevanghen:

[p. 104]

 

Soo sult ghy blijdelijck altijt versaken

 

Het quaet dat Godt mis-haeght,

 

In al dat Godt behaeght

 

Sult u als suyver Maeght

 

Altijdt vermaken.

 

Maeckt los der Sonden hant,

 

Heft op u sinnen

 

Al tot u Vader-lant,

 

Wilt dat beminnen:

 

Met deuchden schoon wilt hier u siel becleeden,

 

S’ont-gaet ghy druck, en pijn,

 

Met Godts vrienden divijn

 

Gheniet oock sijn aenschijn

 

Hier naer met vreden.

 

O Coninck triumphant

 

Schoon Prins verheven,

 

V Coninckrijck playsant

 

Wilt ons toch gheven

 

Als wy van dese werelt moeten scheyden,

 

Dat wy in ‘sHemels troon

 

Altijdt met nieuwen toon

 

V loven t’onsen Loon

 

Met groot verblijden.

AE. Z.