Parnassus, dat is den Blijen-bergh

[p. 86]

Een nieu liedeken van’t versmaden des werelts.

Op de wijse: Bienheureux qui n’at souci.

Saligh die verlaten can
Des werelts-ydele ghenuchte,
Ende den dienst Godts nemen an,
Met een gheestelijcke vruchte:

Want sulck hert heeft dat hem lust,

Daer ons Heer alleen in rust.

Al wordt den mensch hier bemint,
Gaet rasser deur dan den eenen wint
Ghelijck den roock die verdwint,
Och menschen hoe zijt ghy dus verblint

Wat mach u baten al ‘tgoet

Want ghy’t haest verlaten moet?

Wat mach u helpen het goudt,
Gelt, silver en schoone saphieren,
Een speelhuys lustigh gheboudt,
Landt, sant, fonteynen, rivieren,

Edelheydt en groeten staet,

Spel, instrumenten delicaet?

De doodt naeckt, cort is v rijck,
Ghy sult seer haest moeten sterven,
Dan sult ghy’t achten als slijck
Ende d’eeuwicheydt te be-erven.

Doet ghelijck ghy wenschen sult

Ghedaen t’hebben veur uwe schult.

Wilt ghy hebben rust en peys,
Soeckt de goddelijcke dinghen,
Denckt op ‘themelsche paleys
Daer de Enghelen schoon singhen

Daer is ghenucht en vreucht

Die ons sielen jeught verheught.

[p. 87]

 

Daerom en soeckt gheen plaisier

 

In dit cort onseker leven,

 

Als de doodt u treckt van hier,

 

Dan salt u al begheven,

 

Soeckt dat eeuwich dueren sal,

 

Haet dat u doen treuren sal.

A.I.