Van 't steeckspel des tweeden daechs.
Cap[ittel] XXX.
Des anderen-daechs wel vroech was de Grave met Gaudijn sijn Gheselle wederom d'eerste inde bane, daer de Grave voet voor voet reet, van d'een sy tot de andere metter Lancien inde (p) hant, om te verwachten al die teghen hem steleen wilden. Dit siende de Soudaen, by hem hebbende wel vijfhondert Ridders, heeft hem gereet gemaeckt om te steken teghen den witten Ridder. Dit siende de Capiteyn vanden Spanjaerts, seyde tot sijn Ridders: Laet ons gaen sien steken, want den besten Ridder vande werelt wil nu steken tegen de Soudaen, ende heeft hyt van doenGa naar voetnoot1, wy sullen hem helpen met Gaudijn sijnen gheselle. Dat willen wy geerne doen, antwoorden sy. Ende dewijle dat sy aldus sprekende waren, quamen de Grave ende de Soudaen also snellijcken tegen malkanderen gereden als de peerde lopen mochten, ende de Grave stack den Soudaen uyten sadel, so dat des Soudaens lancie, daer een gouden vaenken aen hinc, over des Graven arm quam, de welcke de Grave den Soudaen ontnam ende droech die tot voor 't Tanneel daer de Keyserinne op stondt, die hy de Lancie metten eenen eynde van beneden inde hant gaf, tot haer seggende: Vrouwe ontfangt dese lancie uyt liefden van caritatenGa naar voetnoot2, want ick u lief qualijck te passe heb gesien. Dit geseyt sijnde, ende meenende weder van 't Tanneel te rijden, sijn hem na gereden wel vier hondert Heydenen, die seer fellijcken op hem sloegen, maer de Grave als een Leeu weder stontse seer vromelijcken: het welck Gaudijn ende de Spaengjaerden siende, quamen den Grave te hulpe, op de Heydenen soo fellijcken slaende, dat sy 't velt moesten ruymen. Met dien luydemen te Vesperen, ende de Coningen