Over Multatuli. Delen 22-23

[p. 35]

A.L. Sötemann
Nieuwenhuys en de mythe van Lebak

Rob Nieuwenhuys: De mythe van Lebak, Amsterdam, G.A. van Oorschot, 1987, f 27,50.

Rob Nieuwenhuys heeft zich ertoe gezet nog éénmaal zijn standpunt over de Havelaar-kwestie en haar achtergronden in extenso duidelijk te maken en samen te vatten. In beginsel zijn z'n opvattingen bekend genoeg, maar het is nuttig dat hij ze in een uiteindelijke vorm, aangevuld met enige nieuwe gegevens heeft gepresenteerd.

Max Havelaar is een meesterwerk - Nieuwenhuys is de eerste om dat te erkennen - en in die literaire vorm ‘een boodschap aan het Nederlandse volk, geschreven in een bewogen en levend Nederlands zoals dit nog niet eerder geschreven was.’ (curs. van mij)

Men kan er inderdaad niet genoeg van doordrongen zijn dat het een boek is, geschreven door een Nederlandse (ex-)bestuursambtenaar in het midden van de negentiende eeuw, die virulent zijn verontwaardiging lucht omdat het Nederlandse bestuur in de koloniën zijn dure plicht verzaakt de bevolking te beschermen, en niet een anti-kolonialistisch geschrift, bestemd om de onderdrukten in opstand te brengen. De Havelaar legt daarvan honderdvoudig getuigenis af.

Nieuwenhuys vergist zich evenwel als hij stelt dat het onmogelijk is dat ‘esthetische normen [...] de doorslag zouden hebben gegeven bij de grote internationale bekendheid van de Max Havelaar’, omdat naar zijn zeggen mijn analyse van de structuur van het boek zelfs de Néderlandse lezer pas heeft laten zien hoe gecompliceerd, geraffineerd en doelgericht het in elkaar zit. Een literair kunstwerk heeft zijn esthetisch(-ethisch) effect, ook zonder dat de lezer zich in allen dele bewust is van de wijze waarop dit tot stand wordt gebracht. Goddank, want anders zou het slecht gesteld zijn met de literatuur. Een analyse kan hoogstens een zekere mate van inzicht verschaffen in de manier waarop dit effect wordt bereikt, en dat is iets geheel anders. De formidabele indruk die Max Havelaar heeft gemaakt, is zonder twijfel te danken aan het feit dat het hier gaat om een fundamenteel ethisch probleem: de strijd voor gerechtigheid die een fatsoenlijk en moedig mens voert - móet voeren - tegen de ongebreidelde hebzucht in deze wereld, blijkt tot mislukken gedoemd; deze uitslag schreit ten hemel, is tragisch in de ware zin van het woord. Maar precies evenzéér aan het feit dat deze conceptie door een overweldigende scala van voortreffelijk gehanteerde literaire middelen is uitgedrukt en overgedragen. Zonder de hoge inzet zou de Havelaar de Havelaar niet zijn; zonder de vormgeving, de esthetische kwaliteit, evenmin. Dat deze vormgeving, hóe oorspronkelijk ze mag zijn, stoelt op westerse

[p. 36]

literaire principes en tradities, is buiten kijf en spreekt vanzelf. En even duidelijk is het dat het ‘Nederlandse’ gedeelte van het boek een lezer, afkomstig uit een andere cultuur, weinig kan zeggen als gevolg van de talloze verzwegen vooronderstellingen omtrent de situatie, de verhoudingen, in het ‘moederland’. Wanneer het boek, zèlfs als die gedeelten worden weggelaten, toch nog overtuigend op ‘vreemde’ lezers kan werken, pleit dat in het bijzonder voor de literaire kwaliteit ervan, die dus het ‘ethos’ zowel als de stijl en compositie omvat.

Max Havelaar dient zichzelf, zoals ik indertijd heb trachten aan te tonen, uitdrukkelijk aan als een autobiografie, en dus heeft Nieuwenhuys volkomen gelijk als hij stelt dat de auteur mag worden aangesproken op het werkelijkheidsgehalte van de voorstelling van zaken die hij in het boek geeft. Hij wil dit doen onder tweeërlei gezichtspunt: dat van het Nederlands bestuur, èn ‘tegen de achtergrond van de samenleving in Banten die Dekker te besturen kreeg.’ Terecht legt hij er de nadruk op dat de zaak - ik cursiveer - ‘alleen maar begrepen en beoordeeld kan worden vanuit die tijd en die samenleving.’

In een overzicht van de dualistische bestuursorganisatie in het toenmalige Nederlands-Indië dat in wezen niet zo heel veel verschilt van de uiteenzetting in Max Havelaar, wijst hij op de desorganisatie van de traditionele maatschappij door de koloniale bemoeienis, al moet hij erkennen dat de toestand voor de Javaanse boer, de kleine man, altijd al rampzalig was geweest. Daarin had, zoals hij zegt, het Nederlandse bestuur weinig verbetering gebracht, omdat het belang van de kolonisator zich ertegen verzette, en ook omdat men te weinig inzicht had in de interne verhoudingen.

Van dit laatste gebrek beschuldigt hij ook Dekker, ondanks de bewuste passus in de Havelaar, omdat deze nu eenmaal drie jaar na de kwestie-Lebak is geschreven en dus op later verworven inzicht kan berusten. Dit mag op zichzelf onweerlegbaar zijn, maar, zoals zo vaak in de Multatuli-literatuur: ook Nieuwenhuys wil teveel bewijzen, althans suggereren. Hij zegt dat de uiteenzetting over de Indische toestanden ‘een op zichzelf staand stuk [is] dat de indruk maakt later tussengeschoven te zijn’. En wel omdat Multatuli het achteraf (curs. van N.) noodzakelijk zou hebben geacht dit toe te voegen voor zijn Hollandse lezers. Zelfs als dit waar zou zijn, kan men zich afvragen wat daar tegen zou zijn, maar Nieuwenhuys ziet over het hoofd dat ik op blz. 124-25 van mijn proefschrift heb laten zien dat de ongeveer vijftig elementen waaruit Multatuli's Indische situatieschets is opgebouwd, niet alleen dáár voorkomen, doch dat elk van die noties ‘gemiddeld acht maal in het werk voorkomt, met betrekkelijk weinig uitschieters naar boven of beneden’. Met andere woorden: zo'n vierhonderd referenties doortrekken het hele boek. Daarmee wil natuurlijk niet gezegd zijn dat er tussen de zaak-Lebak en het schrijven van Max Havelaar geen tijd zou zijn verlopen, maar het achteraf inschuiven wordt hierdoor weinig aannemelijk. Het is bovendien niet zo erg voor de hand liggend, te menen dat Dekker juist in die tussenliggende jaren

[p. 37]

een kennis van zaken op dit terrein zou hebben opgedaan die hij in 1856 nog niet bezat. Om dit plausibel te maken zouden argumenten nodig zijn en geen veronderstellingen.

Nieuwenhuys betoogt dus dat Dekkers kennis van de verhoudingen op Java gering is geweest, ondanks zijn langdurig verblijf in de koloniën, en dat ook zijn optreden tegen de regent daarvan getuigt: het is ‘autoritair, grof en kwetsend’. Misschien, zegt hij, is het toch een beleidsfout van Van Twist geweest Dekker in Lebak te benoemen, buiten de voordracht van de Raad van Indië om. Hij citeert de bekende passage uit Van Twists brief aan Kronenberg over de gesprekken met Dekker die zijn ‘sympathie [had] verworven door zijn hart voor de Inlander. Toen Lebak open kwam, en ik wist dat de toestand daar zeer veel te wenschen overliet [...] benoemde ik hem tot assistent-resident.’

Nieuwenhuys hecht hieraan - terecht geloof ik - veel belang. Dekker moet aan woord en daad van zijn hoogste chef de overtuiging hebben ontleend dat hij om zo te zeggen de opdracht had meegekregen verandering te brengen in die bijzonder slechte situatie.

Hermans ontkent deze relatie en zet Van Twist voor leugenaar. (De raadselachtige Multatuli,² p. 259-63). Dit lijkt, ondanks de kracht van Hermans' sarcasme, toch niet erg aannemelijk. Hermans citeert niet de drie passages uit Max Havelaar die argumenten leveren voor het tegendeel: ‘hy [Havelaar] had een byzondere reden om te gelooven dat er juist op dit oogenblik by de beoordeeling van zulke zaak andere grondstellingen dan de gewone zouden voorheerschen [...] Hy meende dat er aan 't hoofd van de Regeering een Gouverneur-generaal stond die zyn bondgenoot wezen zou’. (5e dr. p. 239-40) ‘Hy had den tegenwoordigen Gouverneur-generaal [...] minder duizelig gevonden dan de meeste anderen’, (p. 244) ‘Ik heb er reeds op gewezen dat Havelaar in zyn moeielyken plicht meende te kunnen steunen op de hulp van den Gouverneur-generaal’, (p. 253) Bovendien: hoe zou Van Twist ertoe gekomen zijn Dekker te benoemen buiten de voordracht van de Raad van Indië om, als hij hem niet gekend zou hebben?

Nieuwenhuys laat vervolgens zien dat zowel Van Twist als Brest van Kempen wel degelijk misstanden hebben bestreden en uit de weg geruimd - ook door het (doen) ontslaan van Inlandse hoofden - en dat ze dus geen ‘luie ellendelingen’ waren. Maar het is natuurlijk niet verwonderlijk dat Dekker, en later Multatuli, als enige maatstaf de zaak-Lebak hanteerde, en wel zoals híj die zag. Het spreekt vanzèlf dat bepaalde figuren uit een (streven naar) objectieve geschiedschrijving anders te voorschijn komen dan uit een strijdschrift, maar het is bijzonder nuttig zich daarvan bewust te zijn.

Het merkwaardige is alleen dat Nieuwenhuys er meermalen moeite mee heeft de schaal niet naar de àndere kant te laten doorslaan. Bijvoorbeeld als het gaat over het Maleis van Brest van Kempen dat hem in staat stelt ‘een zekere intimiteit met de hoofden te bereiken’ (p. 57), terwijl Dekkers Maleis op gezag van Teeuw dat van een ‘beginneling’ wordt genoemd (p. 70). Maar

[p. 38]

schrijvende over de ontmoeting met de regent aan de grens van Pandeglang, merkt hij op dat het Maleis noch voor de Europeanen noch voor de regent de voertaal is, zodat het gesprek bij Havelaars aankomst gevoerd moet worden in ‘brabbelmaleis’ (p. 64). Niet alleen van de zijde van Dekker dus, moet men aannemen.

Bovendien geeft Nieuwenhuys hier de situatie zoals die in de Havelaar wordt beschreven, niet juist weer. Het is niet de resident maar Havelaar, die de regent ‘met deftige minzaamheid’ berispt over zijn te vurige dienstijver, en Havelaar kan daaruit dus ook moeilijk geconcludeerd hebben dat de resident de regent zou beschermen. Dit staat er dan ook niet. En Nieuwenhuys' conclusie: ‘Dat paste geheel in Dekkers tevoren ingenomen visie’ (p. 64) mist dus iedere grond. Evenmin is het juist dat, als het reisgezelschap de tocht naar Rangkasbetoeng voortzet in het rijtuig, de oude regent te paard volgt. Integendeel, op voorstel van Havelaar reist hij mee in de koets.

Het zijn geen kwesties van schokkend belang, net zo min als soortgelijke slordigheden op p. 71, maar ze worden tegen Dekker gebruikt, terwijl de passages in de Havelaar nu juist wijzen op diens bijzondere hoffelijkheid jegens de regent.

Iets soortgelijks gebeurt ook als Dekker de regent later f 100,- stuurt. Niet daarop wordt door Nieuwenhuys de nadruk gelegd, maar op het feit dat hij als reactie op de vraag of het bedrag als lening dan wel als gift moet worden beschouwd, een ‘papiertje’ zond met de woorden ‘stuur het mij maar terug’ (p. 132). H.J. Lion - de enige bron voor deze mededeling - zegt (V.W. IX, p. 490-91) dat de ‘briefjes’ van Dekker ‘onbeleefd’ en ‘grof’ waren jegens een regent, maar Nieuwenhuys maakt het erger: híj heeft het over een ‘papiertje’ en laat in de tekst de toevoeging ‘indien [de regent] ze [de f 100,-] niet hebben wil’ achterwege.

Zo is het ook niet juist dat de resident later zíjn f 200,- aan de regent gaf (leende) in het bijzijn van de controleur (p. 132). Van Hemert heeft een schriftelijke verklaring afgelegd, gedateerd 30 maart 1856 (V.W. IX, p. 590-91), waarin hij bevestigt ‘heden middag’ van de regent te hebben gehoord dat Brest van Kempen hem spontaan f 200,- had geleend. Het bezwaar van Nieuwenhuys tegen een redenering van Hermans (p. 184) vervalt daarmee. Overigens verzuimt Nieuwenhuys nu juist weer een voor de hand liggende conclusie te trekken: als de regent de lening eigener beweging tegenover de controleur ter sprake heeft gebracht, kan hij er niets berispelijks in hebben gezien. Anders had hij zijn mond wel gehouden. De suggestie van Dekker in het ontwerp van een niet verzonden brief aan Van Twist van 9 april (V.W. IX, p. 603-17): ‘dat zweemt naar medepligtigheid!’, wordt er niet overtuigender door.

Nieuwenhuys' bewering dat het ‘van den beginne af’ Dekkers bedoeling is geweest ‘het onderzoek naar de misbruiken langs Brest van Kempen heen te spelen’, vindt geen steun in de feiten. Hij verzocht zijn chef eerst op 28 februari de zaak aan de Gouverneur-generaal voor te leggen. De dag daarna

[p. 39]

stuurde hij zelf een afschrift van déze brief aan Van Twist. Om daaraan de conclusie te verbinden dat hij hiermee zijn chef opnieuw passeerde (p. 134), gaat te ver.

Rob Nieuwenhuys. Foto Anneke Nieuwenhuys-Muns

Nogmaals: op zichzelf gaat het hier niet om zaken van groot gewicht. Het is evenwel duidelijk dat het Nieuwenhuys moeite kost Dekker niet nadrukkelijk in de beklaagdenbank te zetten, en dit geschiedt niet altijd op even deugdelijke gronden.

Van veel meer betekenis is de kwestie-Carolus. Bij herhaling vestigt

[p. 40]

Nieuwenhuys er de aandacht op dat Dekkers voorganger in Lebak wèl vertrouwd was met de verhoudingen ter plaatse. Hij sprak de taal ‘als een inboorling’ en was getrouwd met een half Javaans-Soendanese vrouw (p. 80, zie ook p. 57). Carolus was op onderzoek uitgegaan, Dekker niet - ondanks de voorstelling van zaken in Max Havelaar (p. 86); zijn kennis van de misstanden berustte in belangrijke mate op de documenten van Carolus. Welnu, wie de stukken leest die deze, dus bij uitstek deskundige, ambtenaar in het archief had gedeponeerd (V.W. IX, p. 439-65), kan tot geen andere conclusie komen dan dat ook hij de situatie in Lebak volstrekt onaanvaardbaar vond, zelfs dus in het licht van de plaatselijke gewoonten en gebruiken. En met deze vaststelling wordt nogal wat kracht ontnomen aan Nieuwenhuys' verdediging van de regent.

Natuurlijk is het waar dat de hoofden in een uiterst moeilijke positie verkeerden door de te lage bezoldiging - Multatuli zegt het vele malen in de Havelaar. En even natuurlijk is het dat een belangrijk deel van de ellende in Lebak veroorzaakt werd door het koloniale stelsel als zodanig. Multatuli geeft er blijk van dit ten volle te beseffen: in de passage over de ‘vreemdelingen uit het Westen, die zich heer maakten van het land’ M.H.,⁵ p. 61), in de peroratie over de ‘roofstaat aan de zee’ (p. 337), en natuurlijk in ontelbare uitlatingen van Droogstoppel. De bestrijding van misbruiken kòn niet veel meer zijn dan een ‘palliatief’ (p. 103). Maar het is niet redelijk van de assistent-resident Dekker te verlangen dat hij ‘vooraf een onderzoek [had] moeten instellen naar de salariëring van de hoofden in het algemeen en van de regenten in het bijzonder’ (p. 104). Als Van Twist er niet in geslaagd was daarin verbetering te brengen (p. 103), hoe zou dit dan een ondergeschikte ambtenaar mogelijk zijn geweest? En is de implicatie vervolgens dat een (assistent-)resident zich dan maar had moeten neerleggen bij die misbruiken? Nogmaals: dat wilde Carolus toch ook niet? Het wil mij voorkomen: met reden.

Hoe men het wendt of keert, het valt niet te ontkennen dat de vordering van karbouwen door het districtshoofd van Parang Koedjang een onaanvaardbare zaak was, zelfs als het ging om een ‘volksfeest [...] waar een ieder deel aan had’. Het is merkwaardig dat Nieuwenhuys bij de behandeling van deze kwestie op p. 88-91 twijfel zaait omtrent de betrouwbaarheid van de lijst van afgenomen buffels, zich beroepend op Van Baak, terwijl later, op p. 145, blijkt dat ze is ‘ontleend aan het officiële onderzoek van Brest van Kempen’, (curs. van N.) De lijst is niet opgesteld door de onbetrouwbare djaksa van Lebak, ‘een slimme schurk’ volgens dezelfde Van Baak, maar door de hoofddjaksa van Serang in het bijzijn van de resident (p. 145-48). Men mag dus aannemen dat deze lijst wel degelijk betrouwbaar is, en dat ze een van de documenten is geweest op grond waarvan het districtshoofd van Parang Koedjang in december 1856 werd ontslagen, en de regent werd verweten dat hij ‘zich heeft schuldig gemaakt aan onderscheidene ongeoorloofde heffingen van arbeid, geld en karbouwen tegen onevenredige of geene

[p. 41]

betaling’, zoals het besluit van de Gouverneur-generaal vermeldt (V.W. IX, p. 671-74). Het is een staal van ‘special pleading’ als Nieuwenhuys zegt: ‘Van een ‘karbouwenroof [was] geen sprake. Voor de levering van karbouwen, zijn de eigenaars in alle gevallen, zij het in onvoldoende mate of te laat schadeloos gesteld. Maar ze zijn tenslotte schadeloos gesteld!’ (p. 149)

Ik geloof dat er niet valt te ontkomen aan de conclusie dat Nieuwenhuys in de op zichzelf respectabele behoefte om de ‘mythe van Lebak’ op haar waarheidsgehalte te toetsen, andere betrokkenen van (ten dele) onverdiende blaam te zuiveren, en begrip te wekken voor hun situatie, zich meermalen heeft bediend van te zwaar geschut, dat ook niet altijd juist gericht is geweest. Natuurlijk heeft Nieuwenhuys gelijk als hij constateert dat er in de Havelaar sprake is van opsiering. De nachtelijke inspectietochten van de assistent-resident móeten een verzinsel zijn, en het is niet onmogelijk dat dit ook geldt voor de verhalen over de klagers. Maar toch, ook Hermans heeft het al opgemerkt: men leze er de officiële brief van Dekker aan Van Hemert van 15 april 1856 nog eens op na (V.W. IX, p. 620-22). Is het plausibel te veronderstellen dat dit relaas over klagers en hun deerniswekkend lotgeval een verzinsel is? En dat ten overstaan van een man die Lebak veel langer en beter kende dan Dekker zelf, en die hem naderhand zo welgezind bleef? Om dat staande te houden is er meen ik meer nodig dan het citeren van een sweeping statement van Van Leur over ‘de “imaginaire” klagers’ (p. 81).

Ook over de gang van zaken die leidde tot het ambtelijk conflict met de resident valt het een en ander op te merken. Op 20 februari maakt de controleur Van Hemert, ‘een man die heus wel wat wist’ (p. 66), in een briefje (V.W. IX, p. 495) zijn chef erop attent dat de regent ‘misbruik’ maakte door ‘zoo vele menschen op zijn erf’ te gebruiken. Dekker stuurde die opgeroepenen naar huis en maakte zodoende de regent in het openbaar ‘beschaamd’ (een woord met een zware lading in de Indische context) tegenover de bevolking. Daarbij valt te bedenken dat hij het oproepen van extra mensen zonder betaling enkele dagen voordien had verboden en de regent f 100,- had gestuurd, op een onbeleefde maar wel duidelijke manier. (Volgens Lion, V.W. IX, p. 490) De regent wist dus heel wel dat hij tegen een uitdrukkelijk verbod handelde.

Enkele dagen later hoorde Dekker van de weduwe Carolus dat haar man ten huize van het districtshoofd van Parang Koedjang was vergiftigd. Of dit waar is geweest of niet, doet hier niet ter zake: Dekker geloofde het. Er lijkt nauwelijks twijfel mogelijk dat de combinatie van deze twee zaken - door Nieuwenhuys niet speciaal gereleveerd - Dekker ertoe heeft gebracht op 24 februari zijn aanklacht in te dienen. Trouwens, ondanks het feit dat Nieuwenhuys Dekker enigszins paranoïde trekken toekent, erkent hij: ‘De vergiftigingskansen waren misschien overdreven, ze waren reeël’ (p. 124). En ook schrijft hij: ‘Misschien moeten we zeggen dat Dekker gedwongen werd overijld te handelen’ (p. 140). Dat lijkt, gezien het zojuist gezegde, haast buiten kijf.

[p. 42]

De afloop van de geschiedenis is te bekend dan dat hij hoeft te worden vermeld. Het ambtelijk gelijk van de wederpartij is moeilijk te weerleggen. Trouwens, ook Dekker zelf moet zich, ondanks de schijn van het tegendeel, weinig illusies hebben gemaakt over de afloop, getuige een ‘Nota’ van (waarschijnlijk) 29 februari, waarin hij de verwachting uitspreekt ‘niet zeer lang deze afdeeling [te zullen] besturen’ en rept van ‘mijne overplaatsing of aflossing’ (V.W. IX, p. 521-22). Het feitelijk gelijk van Dekker werd evenzeer duidelijk uit het onderzoek dat Brest van Kempen na diens vertrek instelde, zij het dat daaruit tegelijkertijd is gebleken dat de voorafgaande verwijdering van de regent geen noodzakelijke voorwaarde was om achter (een belangrijk deel van) de feiten te komen. Nu dank zij de vondst van F.G.P. Jaquet aan het licht is gekomen dat Multatuli's lijst van afgenomen buffels afkomstig is uit dit onderzoek, moet worden vastgesteld dat Dekker daarvan wel degelijk weet heeft gehad en dat dus noot 170 bij de vijfde druk van Max Havelaar: ‘Eerst jaren daarna is dat onderzoek werkelyk geschied...’ in strijd is met wat hem bekend is geweest.

Ook Nieuwenhuys is van oordeel dat de regent in het Regeringsbesluit van 11 december 1856 ‘met fluwelen handschoenen aangepakt werd’ (p. 155).

Ik geloof dat Nieuwenhuys' boek van veel belang is: het legt de nadruk op de standpunten en het gedeeltelijk goed recht van Dekkers opponenten in het conflict. Herhaaldelijk ook erkent hij dat het onzin is Dekker verwijten te maken dat hij bepaalde dingen niet (in)gezien heeft. ‘Dat zou historisch onjuist zijn. Niemand zag het’ (b.v. p. 163 en 167). Maar toch is het erg jammer dat hij geen weerstand heeft kunnen bieden aan de verleiding om aan heel wat van zijn beschouwingen het karakter te geven van, alweer, een pleidooi. En daarbij worden tòch telkens aan Dekker eisen gesteld waaraan hij onmogelijk kon voldoen, gegeven ‘die tijd en die samenleving’ waarin hij werkte. Bij herhaling worden zijn handelingen in malam partem uitgelegd en toegelicht. Het blijkt nogeens uit de slotwoorden van Nieuwenhuys' boek: de bestrijding van de misstanden in Lebak ‘had moeten uitgaan van de sociale en culturele structuur in Banten, in ieder geval met inachtneming van de in die maatschappij geldende normen’. Is dat in enige redelijkheid te vergen van een bestuursambtenaar in het Indië van 1856? Ik denk nog een keer aan Dekkers voorganger Carolus, die land en taal zo voortreffelijk kende, en die desondanks schreef over ‘het misbruik der Regenten en mindere Hoofden der bevolking’, over ‘de verre gaande misbruiken die van de bevolking worden gemaakt’ (V.W. IX, p. 464 en 465). Ook hij wenste zich daar niet bij neer te leggen.

Als men Nieuwenhuys ergens van mag betichten, dan is het dat hij getracht heeft ‘to make too much of a good point’. Dit is helaas de overtuigingskracht van zijn boek niet ten goede gekomen, hoeveel waardevols het moge bevatten.

[p. 43]

Naschrift

Frits Jaquet heeft, samen met Rob Nieuwenhuys, een artikel gepubliceerd in Het oog in 't zeil jg. 6, no. 1, okt. 1988, p. 1-9, onder de titel ‘De tienduizend buffels van Max Havelaar’.

De ‘jennerige’ toon die bij de Multatuli-polemiek blijkt te horen, laat ik nu maar voor wat hij is. Ik volsta met te constateren dat, zoals gezegd, Nieuwenhuys op p. 90 en 91 van zijn boek op gezag van B. van Baak de ‘lijstjes’ van gestolen buffels ‘volstrekt onbetrouwbaar’ noemt. Op p. 145-46 deelt hij evenwel mee - ditmaal op gezag van Jaquet - dat de lijst is ‘ontleend aan het officiële onderzoek van Brest van Kempen [...] met precies dezelfde namen, in dezelfde volgorde’. (Curs, van N.)

In het recente artikel echter wordt gezegd dat de lijst ‘een opvallende gelijkenis [vertoont]’ met Multatuli's opgave, maar ‘er bestaan ook grote verschillen.’ ‘Het rapport van Brest van Kempen is [...] veel nauwkeuriger, uitvoeriger en genuanceerder.’

Er is meen ik voldoende reden om te wijzen op een zin in Brest van Kempens missive van 20 september 1856 (V.W. IX, p. 646): ‘Ik ben geneigd het er voor te houden dat op de klagers door middel van overreding en onderhandsche schikking, bereids invloed was uitgeoefend.’ Als er al sprake is van ‘onvolledig’ en ‘dubieus’, dan geldt dat, op grond van dit citaat, ten minste evenzeer voorde ‘officiële’ lijst als voor die van Dekker. Ik laat ook de Directeur der Kultures nog even aan het woord over de Regent (Missive van 13 okt. 1856, V.W.IX. IX, p. 656): ‘Dit inlandse Hoofd heeft volgens zijne eigene verklaring zich schuldig gemaakt aan onderscheidene ongeoorloofde heffingen van arbeid, geld en karbouwen tegen onevenredige of geene betaling.’ En even verder spreekt hij nog eens over de ‘erkende feiten van misbruik van gezag.’

Er was meen ik alle reden geweest om ruiterlijk te erkennen dat het met de ‘naïveteit’ en de ‘argeloosheid’ van Dekker nogal meeviel: dat zijn beschuldigingen in substantie gegrond waren.

Ten slotte: vergissen is menselijk - dat hadden Nieuwenhuys en Jaquet na drie verschillende versies van het ‘lijsten’-verhaal ook wel eens even mogen erkennen.