Over Multatuli. Delen 22-23

[p. 28]

Gary Lee Baker
Max Havelaar: een roman als ontstollingsmiddel^1.

Sinds het verschijnen van Multatuli's roman Max Havelaar: of de koffijveilingen der Nederlandsche Handel-maatschappij in mei 1860 is er een enorme vloed van secondaire literatuur over Multatuli en het boek uitgestort. Multatuli is de grootste schrijver uit de 19de eeuw geworden en de Max Havelaar wordt als het belangrijkste werk in zijn gehele oeuvre beschouwd. De roman heeft die waardering vooral te danken aan de ingewikkelde combinatie van fictie en een onthullend beeld van de maatschappij, en aan de unieke narratieve structuur. Als weinig schrijvers voor of na hem heeft Multatuli in dit werk een zeldzame harmonie tussen vorm en intentie weten te creëren. Alhoewel, de anti-lineaire benadering van de onderwerpen in de roman heeft ook tot veel discussie geleid. Sommige onderzoekers betwijfelen zelfs of de Max Havelaar een roman genoemd kan worden.

Heeft de Max Havelaar een romanstructuur of niet? Dit is een veel gestelde vraag. D.H. Lawrence zegt: ‘As far as composition goes, it is the greatest mess possible’.^2. In een opstel over de Nederlandse literatuur uit de tweede helft van de 19de eeuw stelt Peter King dat Multatuli geen enkele Nederlandse roman van de 18de of 19de eeuw als voorbeeld gebruikt kan hebben. Hij interpreteert het werk daarom als een ‘anti-novel’,^3. is dus van mening dat Max Havelaar geen roman is. Garmt Stuiveling in ‘De inzet van de moderne literatuur in Nederland’ noemt de structuur van de tekst uniek. De belangrijkste bijdrage van de roman aan het modernisme is, aldus Stuiveling, nu net die unieke structuur.^4. Multatuli vond het blijkbaar zelfs noodzakelijk de vorm in de tekst zelf te verklaren: ‘Ik vraag geene verschooning voor den vorm van mijn boek... die vorm kwam mij geschikt voor ter bereiking van mijn doel’.^5. De auteur geeft de lezer expressis verbis te kennen dat hij een vorm koos die hem het beste hielp zijn doel te bereiken, en vice versa. Een onderzoek naar de samenhang van vorm en inhoud zou kunnen verklaren in hoeverre Max Havelaar inderdaad een roman is en hoe de vorm een specifiek sociaal, politiek en historisch doel kan bereiken.

Zeker, een roman met een dergelijke structuur was tot dan toe in Nederland nog nooit verschenen. Een analyse van de structuur laat de indruk achter van een organisatorisch ‘minder valide’ produkt. De lezer moet zich als het ware de leeswijze van een archivaris aanmeten om Max Havelaar zonder frustratie te kunnen lezen. De verhalen worden aan de lezer gepresenteerd, zoals de families Droogstoppel en Rosemeijer en de literaire bemiddelaar Ernest Stern ze verwerken. Om aan het boek deel te nemen, wordt hij uitgenodigd op het dessert bij de Rosemeijers ‘die in suiker doen’

1. Vertaalde en herziene versie van een Engelse lezing voor ‘The Interdisciplinary Conference on Netherlandic Studies’ (University of Minnesota, juni 1988). Het Engelse origineel verscheen in de Publications of the American Association of Netherlandic Studies, ed. Margriet Lacy, herfst 1988. Vertaling door Klaas van der Sanden.

2. D.H. Lawrence, introd., Max Havelaar: Or the Coffee Auctions of the Dutch Trading Company, by Multatuli, trans. Roy Edwards, afterword E.M. Beekman (Amherst: University of Massachusetts Press, 1982) 12.

3. Peter King, Multatuli, Twayne's World Author Series 219 (New York: Twayne Publishers Inc., 1972) 42.

4. Garmt Stuiveling, ‘De inzet van de moderne literatuur in Nederland’, Levenslang (Amsterdam: Huis aan de Drie Grachten, 1982): 67-68.

5. Multatuli, Max Havelaar: of de Koffij-veilingen der nederlandsche Handelmaatschappij, ed. G. Stuiveling (Amsterdam: G.A. van Oorschot, 1972) 236. Alle verdere referenties worden in de tekst met paginanummers aangegeven.

[p. 29]

(p. 22) en bij de Havelaars, om de verhalen door Stern voorgelezen of door Havelaar verteld te krijgen. De lezer wordt vaak direct aangesproken en is daardoor steeds bij de tekst betrokken. E.M. Beekman karakteriseerde het boek dan ook als een ‘praatbrief’, d.w.z. dat het boek zich direct tot een geadresseerde richt.^6. De verzameling teksten wordt de lezer gepresenteerd als een collectie waaruit hij/zij kan kiezen: ‘...het is eene staalkaart, bepaal uw keuze’, (p. 172) De lezer moet dus wel actief deelnemen aan de tekst. Subjectieve betrokkenheid bij en intellectuele reflectie op de tekst is een essentiële taak van de lezer. Uitvoering van die taak wordt door vorm en stijl afgedwongen.

Door de literaire compositie en doordat de tekst de lezer expliciet aanspreekt, wordt de lezer bijna tot communicatie geprest. Dit vraagt bijna automatisch om een interpretatie van het werk in het licht van de Duitse romantiek. Friedrich Schlegel, de leidende theoreticus en ‘Denker’ van die periode, schreef: ‘Und welche Reisebeschreibung, welche Briefsammlung, welche Selbstgeschichte wäre nicht für den, der sie in einem romantischen Sinne liest, ein besserer Roman als der beste von jenen?’^7. Lezen in de romantische betekenis van het woord vereist actieve participatie van het subject, de lezer. Hij moet de tekst ontologisch in een subjectieve vertelling transformeren. De presentatie moet het mogelijk maken, dat de tekst een deel van de persoonlijke ervaring van de lezer, een deel van zijn bewustzijn wordt. Max Havelaar nodigt uit tot een dergelijke manier van lezen. De romantische aspecten doordringen de roman in een interactie van vorm, inhoud en recipiënt.

De Duitse romantiek ontwikkelde de notie dat de roman bij uitstek het genre is voor ‘poëtisch’ en ‘progressief’ materiaal. De roman maakt een vermenging van verschillende literaire vormen mogelijk. Schlegel schreef in zijn ‘Gespräch über die Poesie’: ‘Ja ich kann mir einen [eigentlichen] Roman kaum anders denken, als gemischt aus Erzählung, Gesang und anderen Formen’.^8. Een veelvoud aan vormen in één grotere vorm maakt het mogelijk dat een werk vele malen gelezen kan worden en toch steeds iets nieuws blijft bieden. De Max Havelaar is zo'n verzameling van brieven, documenten, gedichten, verhalen, sprookjes, essays en aantekeningen en laat daardoor de indruk achter onvolledig te zijn. Schlegel schreef in zijn beroemde Fragmenten 116: ‘Die romantische Dichtart ist noch im Werden; ja das ist ihr eigentliches Wesen, daß sie ewig nur werden, nie vollendet sein kann’.^9. Geen vorm maakt een subjectieve interpretatie beter mogelijk dan een verzameling fragmenten; zo'n verzameling is onvolledig en tegelijk volledig. Omdat de fragmenten bewaard blijven in een fragmentarische staat kunnen ze bij iedere lezing door iedere lezer op een persoonlijke manier voltooid worden. Een dergelijke voltooiing vereist wel een persoonlijke betrokkenheid van de lezer bij de inhoud van het boek. Lezing van de Max Havelaar eist van de recipiënt dat hij zijn intellectuele en emotionele vermogens zo gebruikt, dat de vertelling een complex deel van zijn

6. E.M. Beekman, afterword, 373.

7. Friedrich Schlegel, ‘Gespräch über die Poesie’, Kritische Friedrich Schlegel Ausgabe, vol. 2 ed. Ernst Behler (München: Verlag Ferdinand Schöningh, 1967): 338.

8. Schlegel, ‘Gespräch über die Poesie’ 336.

9. Friedrich Schlegel, ‘Die Athenäums-Fragmenten’, Kritische Friedrich Schlegel Ausgabe, vol. 2 ed. Ernst Behler (München: Verlag Ferdinand Schöningh, 1967): 183.

[p. 30]

persoonlijkheid wordt. Romantische poëzie is, volgens Schlegel, ‘eine progressive Universalpoesie’.^10. Deze beide romantische noties, de nauwe band van de tekst met de lezer en de progressiviteit, zijn ook voor de Max Havelaar geldig. Progressief in de romantische betekenis van het woord betekent voortdurende groei, nooit vaste vorm aannemen, altijd beweeglijk blijven, altijd vloeibaar.

De romantische progressiviteit heeft betrekking zowel op het thematische en semantische niveau van de relatie tekst-lezer, als op het niveau van de vorm. Dit betekent voor de Max Havelaar dat de roman een specifiek historisch-maatschappelijke setting heeft en toch a-historisch blijft, dat de vertelde tijd tijdloos is. In de woorden van D.H. Lawrence: ‘When there are no more Drystubbles, no more Governor-Generals or Slimmerings, then Max Havelaar will be out of date’.^11. Welke roman is romantischer dan de roman die bestaat uit een opeenhoping van fragmenten, een hele reeks van genres en een grote verscheidenheid in menselijke interactie? In deze zin is de Max Havelaar een romantische, een ‘romanhafte’ roman bij uitstek.

Het is vanaf het begin van het boek duidelijk dat Multatuli bekend was met het werk van Lessing. In het Onuitgegeven toneelspel worden de wederwaardigheden van Lothario beschreven. Lothario is beschuldigd van moord, terwijl alles erop wijst dat hij onschuldig is. Tijdens de rechtszitting herhaalt de rechter steeds de zin: ‘Gij moet hangen’. Het slachtoffer van de zogenaamde moord verschijnt in de rechtszaal: een duidelijk bewijs dat Lothario onschuldig is. Daarbovenop geeft het slachtoffer als getuige ook nog een bijzonder positieve karakterbeschrijving van de aangeklaagde ‘moordenaar’. Lothario concludeert voor de rechter: ‘Gij hoort het, regter, ze zegt dat ik een braaf mensch ben,...’ Onverstoorbaar veroordeelt de rechter hem op andere gronden: ‘...hij moet hangen. Hij is schuldig aan eigenwaan’. Deze ultra-rationele uitoefening van macht, uitgedrukt in het gebod ‘Gij moet hangen’ is een weerspiegeling van het oordeel dat de patriarch velt in Lessings Nathan der Weise: ‘Tut nichts! der Jude wird verbrannt’.^12. Zowel in Nathan der Weise als in Multatuli's Toneelspel zijn de aangeklaagden niet alleen onschuldig, maar zelfs rechtschapen mensen. Het versteende systeem echter, het maakt niet uit of dat nu een religieus of een rechterlijk systeem is, is niet flexibel genoeg dat feit te erkennen. Het Onuitgegeven Toneelspel geeft in nuce de onderliggende thematiek van de gehele roman weer: de strijd van een individu met goede bedoelingen tegen een rationalistisch en dogmatisch systeem. In een tijdloze, vloeibare vorm wordt de lezer inhoudelijk geconfronteerd met sociale stagnatie, een verstening die negatief gerelateerd is aan de vloeibaarheid van de vorm.

Een systeem zoals dat in de Max Havelaar beschreven wordt, bestendigt een toestand waarin traditioneel christelijke waarden als liefde en menselijkheid in puur economische zin, alleen met het oog op praktisch nut, geïnterpreteerd worden. Vertegenwoordigers van een dergelijke interpretatie zijn

10. Schlegel, ‘Die Athenäums-Fragmente’, 182.

11. Lawrence, 15.

12. Gotthold Ephraim Lessing, Nathan der Weise, vol. 2 of Werke (München: Carl Hanser Verlag, 1971) 299.

[p. 31]

Lessings patriarch, Multatuli's ‘regter’, dominee Wawelaar, de gouverneur-generaal en Slijmering. Zij vertegenwoordigen de verstening en stilstand van de economische en religieuze waarden van de Nederlandse middenstand. Deze stolling wordt gesymboliseerd door het constante herhalen door Droogstoppel van zijn adres. Hij vertoont een bijna psychotische neiging om telkens zijn identiteit tegenover de lezer te bevestigen. Het is net alsof hij bang is elk moment in het niets te verdwijnen: ‘- ik ben makelaar in koffij, en woon op de LAURIERGRACHT, No 37’, en ‘Ik zeg: waarheid en gezond verstand; daar blijf ik bij’, (p. 3). Dit ‘ik ben’ en ‘ik blijf’ suggereert verstening; het vormt Droogstoppels houvast tegen de gehate ‘dweepzucht’ en ‘Schwärmerei’. Tijdens de eerste ontmoeting tussen Droogstoppel en Sjaalman (i.e. Havelaar na zijn val in Indië) wordt Droogstoppels argwaan gewekt als blijkt dat Sjaalman geen horloge heeft: ‘hij wist niet hoe laat het was’, (p. 13) Droogstoppel heeft een precieze plaats, een specifieke tijd en systematische naamgeving nodig om zich niet te verliezen in psychologische, sociale en politieke onzekerheid. Omdat Sjaalman ‘niet weet hoe laat het is’, een sjaal en geen jas draagt en geen geld heeft, verdient hij geen identiteit. Hij blijft door de hele roman heen een object van Droogstoppels spot. In de ogen van Droogstoppel maakt Sjaalman geen deel uit van de juiste economische klasse en mist hij het ware geloof. Maar Sjaalman is dan ook niet versteend.

Vanaf het begin maakt de tekst heel duidelijk dat Droogstoppel van het geloof misbruik maakt: ‘...hij scheen niet in goede omstandigheden te verkeeren, en ik houd niet van arme menschen, omdat er gewoonlijk eigen schuld onder loopt, daar de Heer niet iemand verlaten zou, die hem trouw gediend had’, (p. 10) Deze dogmatische religieuze opvatting van Wawelaar en Droogstoppel, overeenkomstig met Lessings patriarch, toont de pervertering van hun religieuze waarden. Droogstoppel gebruikt het geloof als wapen tegen bedreigende en verdachte buitenstaanders, tegen iedereen die zijn mening niet deelt. Zie bij voorbeeld de straf die Droogstoppel zijn zoon Frits oplegt, als die kritiek op dominee Wawelaar uitoefent. Hij moet geld aan de kerk geven. Verlies van geld voor kritiek op het ‘ware’ geloof, dat is zijn straf. Ook onderbreekt Droogstoppel Stern regelmatig, om de lezers/toehoorders ideologisch weer op het rechte pad te zetten. In één van die interrupties geeft Droogstoppel zijn ontaarde mening over religie en economie expliciet weer:

Ik sta verbaasd over-Wawelaar's doorzigt in zaken. Want het is de waarheid dat ik, die stipt op de godsdienst ben, mijne zaken zie vooruitgaan van jaar tot jaar, en Busselinck & Waterman die om God noch gebod geven, zullen knoeijers blijven hun leven lang... Onlangs is gebleken dat er weer dertig millioenen zuiver gewonnen zijn op den verkoop van produkten die door de heidenen geleverd zijn, en daarbij is niet eens gerekend wat ik daarop verdiend heb... Is dat nu niet alsof de Heer zeide: ‘Ziedaar dertig millioenen ter belooning van uw geloof?’ Is dat niet de vinger Gods die den Booze laat arbeiden om den rechtvaardige te behouden?... Staat er niet daarom in de Schrift: bidt en werkt, opdat wij zouden bidden, en het werk laten doen door het volk dat geen ‘Onze Vader’ kent? (p. 183)

[p. 32]

De ware vijand in het boek is een mentaliteit, niet de mens Droogstoppel. Droogstoppel is slechts de vleesgeworden mentaliteit. De extreme perversie van religieuze waarden heeft een harteloze klasse voortgebracht. Het is deze klasse in haar totaliteit die Multatuli wenst te raken en, daardoor, te veranderen.

Een ander aspect van de versteende maatschappij is de beperkte belangstelling van de middenklasse, die slechts oog heeft voor zaken die direct voordeel kunnen opleveren. Het grootste verschil tussen Sjaalman en Droogstoppel is de minachting die Droogstoppel voor de zaken, getuigenissen en essays in Sjaalmans ‘vervloekte pak’ (p. 182) toont. De inhoudsopgave van het ‘pak’ beslaat alleen al vier pagina's en vermeldt vele humanistische en wetenschappelijke onderwerpen. Droogstoppels interesse wordt alleen gewekt door opstellen over koffie, de rest wordt ongelezen terzijde geschoven. Multatuli geeft hier de universele belangstelling van Havelaar weer en schept daarmee een schril contrast met het eenzijdige denken van de Nederlandse middenklasse en van de Nederlandse overheid. Hij laat zien hoeveel de burgerij wel niet van de wereld heeft weggehakt, net zoals Droogstoppel stuk na stuk van Sjaalmans pakket afhakt. De manier van denken van de middenstand is veel te eenzijdig; dat is één van Multatuli's belangrijkste aantijgingen. Hij toont aan hoe de onrechtvaardigheid in Java kan blijven bestaan, juist door een vastgeroeste mentaliteit in Nederland. Aan het begin van de roman geeft hij een karakterisering van Droogstoppel; hij introduceert daarmee meteen de bron van het onrecht en van de corruptie in Holland en geeft een oorzaak voor de situatie in Indië. De problemen in de Oost zouden tenminste gedeeltelijk opgelost kunnen worden door beweging in en verandering van het kleinburgerlijke wereldbeeld in Nederland. Dat geldt ook voor ambtenaren als Slijmering en de gouverneur-generaal, die de eenzijdige opvattingen naar Indië overplanten, terwijl ze er de rijkdommen weg halen.

De trias Havelaar-Sjaalman-Multatuli staat dezelfde methodes van verandering voor als Lessings Nathan. Net als Nathan propageert Havelaar vloeibaarheid, beweging in een gestolde, stilstaande maatschappij. De kern van Havelaars toespraak tot Duclari en Verbrugge is: ‘Natuur is beweging... stilstand is de dood. Zonder beweging is geene smart, geen genot, geene aandoening’, (p. 10). Alhoewel, beweging alleen is niet genoeg, geschiedenis (in de beide betekenissen van het woord) is een essentieel moment van beweging. Het moet ergens toe leiden. Havelaar noemt watervallen fenomenen die geen indruk op hem maken: ‘Zij zeggen mij niets’, (p. 109) Gebouwen zeggen hem daarentegen wel wat, gebouwen zijn ‘bladzijden uit de geschiedenis’, (p. 109) Duclari gelooft een inconsequentie in Havelaars argumentatie ontdekt te hebben en herinnert hem aan het feit dat een waterval beweegt. Havelaar antwoordt: ‘Ja, maar zonder geschiedenis. Zij bewegen maar komen niet van de plaats’, (p. 110) Het symbool is beperkt tot de natuur en de kunstwereld, maar de sociaal-geschiedkundige connota-

[p. 33]

ties zijn duidelijk. Zowel Nathan als Havelaar gebruiken geschiedenissen - het tegendeel van de dogmatische, formalistische aanpak van opvoeders als Wawelaar - om sociale veranderingen op gang te krijgen. Stagnatie in het denken van de middenstand is de dood: een overdrachtelijke dood in Holland, maar letterlijk sterven in de koloniën.

Vertellen is een manier van opvoeden, met het doel geest en hart niet te laten verstenen maar vloeibaar te houden. Nathan breekt het religieus dogmatisme met zijn parabel van de drie ringen; Multatuli hoopt een harteloze en zelfzuchtige maatschappij wakker te schudden met zijn verhalen. Hier ligt het geïmpliceerde verband tussen vorm en doel van zijn roman. Op een romantische wijze worden verhalen als oplosmiddel gebruikt om stolling van de maatschappij tegen te gaan.

Men vindt zowel zwaarmoedige als lichtvoetige verhalen in de Max Havelaar. Men denke bij voorbeeld aan het sprookje van de Japanse steenhouwer en de verschillende ballades en gedichten in de tekst. De belangrijkste vertelling is natuurlijk het verhaal van Saïdjah en Adinda. In hoeverre zijn deze verhalen echter toegankelijk voor de lezer? De thema's in de Max Havelaar moeten opgevat worden in het licht van Schlegels dictum: ‘...nach meinem Sprachgebrauch ist eben das romantisch, was uns einen sentimentalen Stoff in einer fantastischen Form darstellt’.^13. ‘Romantisch’ refereert hier aan het genre roman; ‘fantastisch’ voor Schlegel betekent vol van scheppingskracht en origineel. ‘Sentimental’ betekent: ‘Das was uns anspricht, wo das Gefühl herrscht, und zwar nicht ein sinnliches, sondern das geistige. Die Quelle und Seele aller dieser Regungen ist die Liebe, und der Geist der Liebe muß in der romantischen Poesie [Dichtkunst] überall unsichtbar schweben;...’^14. De belangrijkste oorzaak van een versteende maatschappij is het grote gebrek aan deze soort van sentimentele gevoelens. Multatuli maakt de verschillen duidelijk in de beschrijving van de huwelijken van Havelaar en Droogstoppel. Het huwelijk van Havelaar en zijn vrouw is vol van liefde, en daardoor uitzonderlijk, terwijl het echtpaar Droogstoppel getrouwd is voor het economische voordeel, zoals het in de regel gaat. Eén van de essays in Sjaalmans pakket - ‘Over de prostitutie in het huwelijk’ (p. 25) - geeft al aan dat huwelijksbeloften economisch geperverteerd kunnen worden. Een onvervreemdbaar en natuurlijk gevoel van liefde maakt toegang tot de progressiviteit van de verhalen mogelijk. De lezer moet bereid zijn die progressiviteit op te nemen in zijn receptie van de tekst, om de progressieve boodschap uit de roman te kunnen halen. Batavus Droogstoppel en zijn vrouw zijn omgeven van deze sentimentele gevoelens, zelf echter zijn ze er allaang immuun voor. Hun zoon Frits zoekt in het pak naar poëzie. Als hij een droevig romantisch verhaal vindt en het aan Louise Rosemeijer voorleest, begint zij te huilen. (p. 16-22) Ook Marie wordt gegrepen door het pak, op een ochtend weigert zij de Bijbel te lezen tijdens het ontbijt. (p. 180-181) Zoals bekend is Stern de duidelijkste link met de Duitse romantiek. Hij is Duits, maakt romantische gedichten - een directe

13. Schlegel, ‘Gespräch über die Poesie’, 333.

14. Schlegel, ‘Gespräch über die Poesie’, 333-334.

[p. 34]

verwijzing in de tekst zelf - en hij leest delen van het pak aan de anderen voor. Droogstoppels oordeel is dat Stern ‘schwärmt’.

Droogstoppels langste jammerklacht over het effect van Sjaalmans pak in zijn gezin komt net voor het verhaal van Saïdjah en Adinda. Droogstoppel wil het niet horen, Louise om dezelfde reden juist wel: omdat ‘er van liefde zou inkomen’, (p. 180) De verteller verklaart dat het verhaal niet geschikt is voor iedereen en hij hoopt ‘dat, wie gezegend is met blankheid en de daarmee zamengaande beschaving, edelmoedigheid, handels- en Godskennis, deugd; - die blanke hoedanigheden zoude kunnen aanwenden op andere wijze dan tot nog toe ondervonden is door wie minder gezegend waren in huidskleur en zielevoortreffelijkheid’. (p. 178-179) Multatuli geeft hier uiting aan de hoop dat de hierboven besproken sentimentele gevoelens aanwezig zijn in zijn lezers. Met de introductie van dit verhaal in de betere kringen van de Nederlandse maatschappij begint Multatuli aan de taak die hij op zich genomen heeft. Die taak is het vertellen van het verhaal van de onderdrukking en uitbuiting van de Javaan aan hen die er een eind aan zouden kunnen maken, maar dat niet doen. Multatuli demonstreert hoe een romantische wijze van vertellen sentimentele gevoelens aan kan boren, om de stolsels van de maatschappij op te lossen.