Over Multatuli. Delen 12-13

[p. 66]

Garmt Stuiveling
Uit het Multatuli-museum
X. de brief aan Mathilde Lespirt

In de tweede helft van september 1957 vond ik in mijn bus een couvert met een belgische postzegel. Dat was niet ongewoon, maar naar het handschrift te zien was dit toch een bijzonder geval. Het bleek een brief in het Frans te zijn, op het oog afkomstig van een dame op leeftijd die met grote zorg haar letters aan het papier had toevertrouwd. Zij schreef, uit de radio te hebben gehoord dat de stad Amsterdam het geboortehuis van Multatuli had aangekocht, en aangezien zij toevallig juist in diezelfde tijd tussen oude familiepapieren een lange brief van Multatuli had aangetroffen, was zij bij de nederlandse ambassade gaan informeren tot wie zij zich het best zou kunnen wenden. Zo was ze aan mijn adres gekomen.

De brief waar het om ging was in 1862 door Multatuli in heel goed Frans geschreven, en wel aan haar grootmoeder toen deze nog een jong meisje was. Veel jaren later had zij haar grootmoeder meer dan eens horen zeggen dat zij die Douwes Dekker maar ‘un peu bizarre’ had gevonden. De relatie was, voorzover zij wist, tot stand gekomen via een zuster van haar grootmoeder, die, met een Hollander getrouwd, naar Indië was gegaan. Daar had men kennis gemaakt met de familie Douwes Dekker in De Rembang, en het verhaal ging dat deze familie bijzonder geïnteresseerd was geweest in spiritisme en andere occulte verschijnselen. Ofschoon het er niet met zoveel woorden in stond, had ik de stellige indruk dat het haar bedoeling was deze brief van Multatuli te verkopen. Maar geheel afgezien van de eventuele prijs, was ik niet gewoon ooit iets te kopen voor ik het met eigen ogen had gezien. Nu was dat in dit geval vrij makkelijk: ik kwam destijds zó vaak in Vlaanderen dat een bezoek aan Brussel geen probleem behoefde te zijn.

Ik heb haar dus ook in die zin geantwoord en haar meteen gevraagd of ik in de K.B. te Brussel een fotokopie zou mogen maken terwille van de Volledige Werken, waarvan de afdeling Brieven en Dokumenten toen juist op stapel stond. Maar hoewel ik al in oktober in België moest zijn, mislukte het een afspraak te maken. Kort na nieuwjaar 1958 echter was ik er weer, en vanuit Antwerpen waar ik dat weekend bij vrienden had gelogeerd, toog ik op maandagochtend 13 januari naar Madame M. Moll-du Cartier, 8 Avenue de la Couronne à Bruxelles. Zij woonde op de tweede étage, en toen ik de lange trap was opgeklommen, bemerkte ik dat ik mij niet had vergist: zowel haar verzorgde verschijning als de door de gedrapeerde gordijnen wat schemerige salon

[p. 67]

waar ik werd binnengelaten, klopte met mijn verwachting. Een vriendelijke kleine dame van naar schatting midden zestig, met een duidelijke pretentie van deftigheid, die mij in gepaste stijl telkens ‘monsieur le professeur’ noemde, en er intussen kennelijk van genoot dat mijn Frans zo stuntelig afstak bij het hare. Het was een genoegen dat ik haar geen moment misgunde. Ofschoon voor mijn gehoor het brusselse Frans nog een graad moeilijker te begrijpen is dan het parijse, het mentonse of het geneefse, slaagden wij er toch in, een redelijk gesprek te voeren. In de overvolle kamer met erfgoed in Biedermeierstijl had zij op de grote ronde mahoniehouten tafel de kostbare dokumenten klaar gelegd: een vergeelde authentieke brief uit 1862, waarvan ik bij de eerste blik het mij zo vertrouwd geworden handschrift herkende, bewaard gebleven in de oorspronkelijke enveloppe. Er was bovendien een jeugdportretje bij van de geadresseerde, Mathilde Lespirt, en ook dat kwam mij niet geheel onbekend voor al wist ik niet wáar ik het ooit had gezien. Nú weet ik dat wel: net zo'n exemplaar was ons door de vingers gegaan toen we kort na de bevrijding in de U.B. te Amsterdam dagenlang bezig waren geweest om de bezittingen van het Multatuli-Genootschap te ordenen en te chronologiseren. Multatuli moet dat destijds dus van haarzelf hebben gekregen en levenslang bewaard. Mijn gastvrouw had mijn verzoek om de oude brief te mogen fotokopiëren om zo te zeggen al ingewilligd door eigenhandig een afschrift te maken. Dat kreeg ik terwille van de voorgenomen uitgave ongevraagd mee, evenals een brief door Mathildes familie in september 1863 vanuit Rembang geschreven. Maar de authentieke brief waar ik voor kwam, kon zij in de ontstane omstandigheden niet uit handen geven: ze had in de afgelopen maanden van meer dan éen kant belangrijke bedragen geboden gekregen, waarvan ik moest bekennen dat noch de kas van het Multatuli-Genootschap, noch die van mij privé in staat was daar boven uit te stijgen. Het ging, als ik mij goed herinner, om zo'n kleine duizend gulden. Na de genereusheid waarmee mijn gastvrouw mij het door haar met zoveel zorg vervaardigde afschrift had gegeven, en na de teleurstelling die ik haar niet had kunnen besparen, dat mij het kapitaal voor deze aankoop ontbrak - misschien had zij gedacht dat ik een volmacht van de stad Amsterdam op zak had - kon ik het niet over mijn hart verkrijgen haar nu ook nog te kwetsen door onder haar ogen het goedbedoelde afschrift met professioneel wantrouwen te gaan collationeren en corrigeren. Ik liet het dus bij een oppervlakkige vergelijking en nam in mijn beste Frans met gemeende hartelijkheid afscheid. Naar ik hoop ben ik beleefd genoeg geweest om haar later nog eens schriftelijk te bedanken en haar te bevestigen dat wij, tot ons grote spijt, echt geen geld hadden voor de aankoop.

Toen ik enkele jaren later met de Brieven en Dokumenten gevorderd was tot 1862, heb ik uiteraard gebruik gemaakt van dit afschrift en in korte woorden vermeld hoe ik daarover de beschikking had gekregen (V.W. X: 647-651). Lang daarna kwam ik te weten dat het Letterkundig Museum in Den Haag een fotokopie van deze brief bezat, door de nieuwe eigenaar welwillend ver-

[p. 68]

strekt, zij het met de bepaling dat publikatie daarvan vòòr het jaar 2000 - ik meen zelfs 2004 - verboden zou zijn. Maar aangezien het niet mogelijk was krachtens zijn verbod weer ongedaan te maken wat de oorspronkelijke eigenares mij al had toegestaan, veroorloofde ik mij in 1977 de fotokopie te gebruiken voor een verbeterde datering en een klein aantal verbeterde lezingen. (V.W. XI: 62-63). De foutieve naam Lesprit i.p.v. Lespirt is tot mijn spijt toen ongecorrigeerd gebleven.

Ik was inmiddels ook te weten gekomen dat de nieuwe eigenaar een rijke antwerpse bibliofiel en collectioneur was, in de wandeling als fabrikant van doopsuikers en andere zoetigheden Suiker-Jan genoemd. Het was de tweede maal dat ik die naam hoorde, maar ik had in de tussen-liggende jaren ook de persoon-zelf al ontmoet. Dat was in 1962.

Bezig met het samenstellen van een bloemlezing uit het werk van Jan Luiken - twee-en-een-halve eeuw na diens dood - wilde ik alle gekozen teksten opnemen overeenkomstig hun vroegste publikatie. Daar in mijn Luiken-collectie de bundel Jezus en de ziel (1678) ontbrak, ging ik goedsmoeds naar de K.B. en bemerkte tot mijn ontzetting dat die druk noch daar noch in enige U.B. aanwezig was. Omdat ik nu toch de reis naar Den Haag had gemaakt, liep ik binnen bij het rijk gesorteerde antiquariaat Meyer Elte in de Korte Poten, maar ook hier bleek men niet over zo'n exemplaar te beschikken. ‘Wat verwacht u van ons’, zei de even hoffelijke als deskundige antiquaar. ‘Die eerste druk is in geen jaren op een veiling te zien geweest. De laatste maal was kort na de oorlog. Toen heeft Suiker-Jan hem gekocht. Hij zal hem zeker nog wel bezitten. Als u wilt bel ik hem meteen even op, en wanneer hij thuis is, kunt u direkt een afspraak met hem maken. Hij zal het een eer vinden u van dienst te kunnen zijn’. Suiker-Jan bleek inderdaad thuis, en een week later ging ik naar Antwerpen. De heer Dircks woonde daar wel niet, maar had, toen hij een buitenhuis betrok, de etage boven zijn zaak geheel ingericht voor zijn onschatbare verzameling handschriften en zeldzame drukken. Het ruime, schaars gemeubileerde vertrek was donker, de gordijnen bleven toe; het collationeren van mijn Luiken-tekst kostte maar enkele minuten, en daarop liet de heer Dircks mij kennis maken met een aantal van zijn kostbaarste bezittingen, deels oud, deels modern, deels frans, deels vlaams: luxe-edities en manuscripten van Paul Valéry, André Gide, Guido Gezelle, Stijn Streuvels, Karel van de Woestijne en wie niet al. Ofschoon ik mij verbeeldde zelf een mooie collectie te bezitten, voelde ik mij die middag als een armoedzaaier in het huis van een miljonair. Niet dat mijn gastheer iets hebberigs of protserigs had, integendeel: met een kinderlijk enthousiasme praatte hij over typografie en illustraties, over drukkers en over dichters, en van dezen behoorden sommigen ook tot mijn vriendenkring. Maar hoewel hij toen al eigenaar moet zijn geweest van de bewuste Multatuli-brief, kwam die niet ter tafel.

Dit alles flitste mij door het hoofd toen ik begin 1981 in het Multatuli-Museum een verzoek vond van de firma Beijers te Utrecht om hen te wil-

[p. 69]

[p. 70]

[p. 71]

len informeren of een franse brief van Multatuli die bij hen in veiling zou komen, al dan niet gepubliceerd was. Met V.W. X in handen belde ik Beijers op en vroeg of men mij de eerste zin zou willen voorlezen. Het wás de brief aan Mathilde Lespirt. En op mijn vraag of Suiker-Jan dood was en zijn collectie nu onder de hamer kwam, kreeg ik een bevestigend antwoord: de nederlandse helft in Utrecht, de franse in Parijs. Het was wel duidelijk: voor de erfgenamen kon geen drukwerk fraaier zijn dan een bankbiljet. ‘Buurmans huis is maar eenmaal te koop’, zei de dorpsarchitect tegen mijn vader, meer dan een halve eeuw geleden, en toen ging het er inderdaad om, het huis van onze overleden buurman te kopen. Ik heb die verleidelijke wijsheid in mijn leven vaak gezegd, als ik toch weer eens iets kocht dat mijn draagkracht verre te boven ging. Nu was - tegen alle waarschijnlijkheid in - buurmans huis voor de tweede maal te koop. En wat in 1958 onmogelijk was, moest nú kunnen: we hadden immers sinds 1975 een eigen Multatuli-Museum! Op mijn verzoek bleek C.R.M. voor dit uitzonderlijke geval bereid tot een extra subsidie. Met hulp van Berry Dongelmans was ik nog in staat zelf de veiling bij te wonen. De K.B. en de U.B.'s onthielden zich collegialiter van bieden; ook Vlaanderen joeg de prijs niet oneindig op. Zo kwam deze bijzondere brief op 23 juni 1981 voor een bedrag van f 3974,86 voorgoed in ons bezit. Uitstel kost geld.

Hier eindigt mijn verhaal. Maar dank zij de speurzin van Tristan Haan weten we althans iets méer van die charmante Mathilde Lespirt, die door Multatuli in 1862 scheen voorbestemd om te worden opgenomen in zijn ‘legioen van Insulinde’. Als dochter van de 33-jarige Jean Charles Lespirt, uit Aalst, en de 32-jarige Marie Gladstanes, uit Londen, was Mathilde Henriette Marie op 18 juli 1836 te Antwerpen geboren. In begin 1862 woonde ze met haar twee jongere zusters Louise en Henriette in Brussel, no. 64 Rue d'Arlon. Op 7 november 1866 huwde ze te Brussel met Pierre Jean Edouard Dupré, geboren te Jette op 4 januari 1836. Tijdens de nog steeds raadselachtige ontmoeting in Nieuwediep was Mathilde dus zes-en-twintig jaar en Multatuli twee-en-veertig.