|
| |
| |
| |
Garmt Stuiveling
Uit het Multatuli-museum
V. Brieven van en aan Elisée Reclus
Aan de dramatische schets voor twee heren en een dame, overgeleverd in vijf of zo men wil zes brieven, ontbreekt het eerste bedrijf. Maar dat is geen ramp: de expositie moet hierin hebben bestaan dat Mimi een brief kreeg van de franse geograaf Reclus met de vraag of zij iemand wist die hem behulpzaam zou kunnen zijn bij zijn werk over het toenmalige Nederlands-Indië. Daar deze brief ontbreekt, mag men ervan uitgaan dat Mimi hem heeft doorgegeven aan de haar blijkbaar gunstig bekende geograaf Johan Snelleman, en dat zij Reclus dit heeft gemeld. De volgende vier bedrijven van dit drama in miniatuur worden feilloos bepaald door het karakter van de handelende personen.
De protagonist, Elisée Reclus, woonde als Fransman in Zwitserland. Geboren in 1830 als zoon van een protestants geestelijke, was hij al jong gegrepen door de vloed van democratische kritiek en sociaal verzet, die uitliep op de europese revoluties van 1848. Na de staatsgreep van Napoleon III, december 1851, verliet hij Frankrijk. Hij reisde veel en ver, verbleef in Ierland en Amerika, poogde in Colombia een landbouwkolonie te stichten, keerde in 1857 naar Frankrijk terug en maakte wereldnaam met de twee delen van La terre (1867-68). Als overtuigd revolutionair nam hij deel aan de Commune van Parijs, werd met de wapens in de hand gevangen genomen, en op 15 november 1871 veroordeeld tot deportatie. Felle protesten met name van engelse intellectuelen brachten teweeg dat men dit barbaarse vonnis verzachtte tot tien jaar ballingschap. Reclus week uit naar Zwitserland, vestigde zich in 1876 te Clarens boven Montreux en raakte daar bevriend met Multatuli's geestverwant Sicco Roorda van Eysinga, balling als hij. Deze kon hem van dienst zijn met meer dan achttien jaar ervaring op Sumatra en Java, terwijl omgekeerd Reclus hem stuwde in zijn groei naar bewuster radicalisme. Maar Roorda overleed eind 1887. Reclus zocht nu een ander wiens deskundigheid in staat was de zijne aan te vullen en kritisch te controleren.
De antagonist, Johan Snelleman, in 1852 te Rotterdam geboren, had in de jaren 1877-79 deelgenomen aan de Sumatra-expeditie, uitgerust door het Aardrijkskundig Genootschap. Het verslag daarvan, opgesteld in samenwerking met A.L. van Hasselt en C.P. Cornelisse, verscheen in twee delen: Reizen in Midden-Sumatra (1881-82). Snelleman was medewerker aan de NRC, maar publiceerde ook allerlei tijdschriftartikelen over
| |
| |
onderwerpen van geografische en folkloristische aard, voornamelijk wat betreft de koloniën. Mede vanwege de sinds 1873 gevoerde en nog altijd voortdurende Atjeh-oorlog had men in Holland een toenemende belangstelling voor dit soort publikaties.
De tritagonist, Mimi, stond juist tussen hen beiden in, en niet enkel wat de leeftijd betreft. Gevormd door een kwarteeuw omgang met Multatuli en sinds ruim een jaar zijn weduwe, voelde zij zich de draagster van zijn boodschap en de erfgename van zijn geest. Zij zal er een eer in hebben gezien dat een beroemd geleerde als Reclus een beroep deed op háar, en misschien erkende ze hem als een martelaar van de heersende machten, zoals ook Multatuli dat was geweest.
Na het ontbrekende eerste bedrijf brengt het tweede uiteraard de intrige. De personages komen met elkaar in contact, en gaan op elkanders denkbeelden reageren. De brief van Reclus - een dubbel velletje postpapier waarvan anderhalve bladzijde beschreven in een welgevormd, aristocratisch handschrift - toont zijn dankbaarheid, zijn grote behoefte aan menselijk contact, maar ook zijn haast, en mogelijk zelfs een zeker voorbehoud ten aanzien van dit soort voortvarende bemiddeling: want zijn brief was vertrouwelijk aan Mimi gericht geweest en niet bestemd om zo maar te worden meegedeeld aan derden.
| |
Clarens, 5. VII. 88
Madame,
Je vous suis très reconnaissant de vouloir bien m'aider dans mon travail par votre recommandation à M. Snelleman. Mais au lieu d'attendre sa lettre, ne ferais je pas mieux de lui écrire directement et de lui soumettre ma requête? Dans ce cas, je vous serais fort obligé de vouloir bien me donner son adresse. Je gagnerais ainsi quelques jours d'un temps, qui est toujours précieux pour ceux qui travaillent.
Je serai très heureux, Madame, d'être accueilli de vous comme ami de la justice, et me réjouis en même temps de faire la connaissance de votre ami, M. Paap, que je vous prie de vouloir bien saluer de ma part.
Veuillez, vous même, agréer mes salutations respectueuses
Elisée Reclus.
| |
Vertaling
Clarens, 5. VII. 88
Mevrouw,
Ik ben u zeer erkentelijk voor uw bereidwilligheid mij te helpen met mijn werk door uw aanbeveling aan de heer Snelleman. Maar zou ik in plaats van zijn brief af te wachten er niet beter aan doen hem rechtstreeks te schrijven en hem mijn verzoek voor te leggen? In dat geval zou u mij hogelijk verplichten door mij zijn adres te willen geven. Zo zou ik enkele
| |
| |
dagen tijd winnen, en tijd is altijd kostbaar voor wie aan het werk zijn. Ik zal mij zeer gelukkig prijzen, Mevrouw, door u te worden ontvangen als een vriend van de gerechtigheid, en verheug mij er tezelfdertijd op kennis te maken met uw vriend, de heer Paap, aan wie ik u verzoek mijn groeten over te brengen.
Aanvaard, voor uzelf, mijn eerbiedige groeten,
Elisée Reclus.
Het is wel duidelijk: de verwachtingen zijn hoog gespannen. Bij Reclus en dus waarschijnlijk ook bij Mimi. Die verwachtingen zullen intact zijn gebleven in het verloren gegane tweede tafereel van dit bedrijf. Want er zijn opnieuw een paar brieven zoek. De inhoud daarvan laat zich echter betrouwbaar reconstrueren. Mimi blijkt Snelleman nog eens te hebben geschreven met de vraag of hij Reclus al had geantwoord; en bovendien heeft zij aan Reclus het adres van Snelleman opgegeven, zodat Reclus in staat is geweest zich op 10 juli rechtstreeks tot Snelleman te wenden en hem uiteen te zetten wat voor medewerking er van hem zou worden gevraagd.
Maar op diezelfde tiende juli gebeurde er iets anders, en dat is dan het derde tafereel van dit tweede bedrijf. Want Snelleman was helemaal niet van plan zijn tekenende naam eer aan te doen; hij had tijd nodig om over de zaak na te denken en wenste ook advies in te winnen van prof. Veth. Dat staat op een merkwaardig informele, slordig met potlood geschreven briefkaart, geadresseerd: Mevrouw M Douwes Dekker
86 Leidsche Kade
Amsterdam,
en gestempeld: Rotterdam 10 JUL 88. De tekst is als volgt:
| |
R. 10/7 88
Neen ik heb nog niet geantwoord. Omdat ik eerst met Prof. Veth wilde overleggen en van hem nog geen antwoord heb. Alleen op voorwaarde dat hij mij aanwijzigingen wil geven, bronnen ter raadpleging aanraden, enz.- alleen met zijne medewerking in een woord wil ik het beproeven. Zoodra ik van 't een of ander zekerheid heb zal ik den heer R. schrijven.
Hartelijk gegroet van tt Sn.
Het derde bedrijf, de climax, speelt vijf dagen later, vijf dagen van belang. Want in die tijd kreeg Snelleman van Veth een waarschuwend advies; dat feit staat vermeld in zijn antwoord aan Reclus. Een antwoord dat hij belangrijk genoeg vond om er afschriften van te maken. Hij heeft het namelijk met copieerinkt geschreven en op de toen gebruikelijke chemische wijze vermenigvuldigd: het papier werd met de inktzijde op een geleiachtige vlakke laag gelegd; de tekst bleef daar dan in spiegelbeeld een
| |
| |
tijdlang bewaard en kon op telkens nieuwe velletjes papier een aantal leesbare afdrukken opleveren; maar na een paar dagen vervloeide de inkt en tenslotte zonk alles weg. Naar men mag aannemen heeft Snelleman voor zichzelf een afschrift van deze belangrijke brief willen behouden, er ook éen nodig gehad voor Mimi en wellicht nog éen voor prof. Veth, de 75-jarige oud-hoogleraar te Leiden, destijds onze koloniale specialist bij uitstek. Mimi's exemplaar, nu in het Multatuli-Museum, bestaat uit twee dubbele velletjes uitermate dun papier, waarvan vier bladzijden beschreven in een slecht leesbaar geworden handschrift; maar heel fraai zal het ook in 1888 wel niet zijn geweest.
| |
Den Heere Elisée Reclus
Clarens, Vaud, Zwitserland
15 Juli (188)8
WelEdHeer,
Ik ontving Uw brief van den 10n dezer en zet mij thans dien te beantwoorden. Zonder schroom doe ik dat in 't hollandsch; want, hoewel ik een brief in redelijk fransch zou kunnen schrijven, en in goed fransch zou kunnen laten schrijven, vind ik noch het een noch het ander noodig, wetende dat ik schrijf aan iemand die een werk op 't touw zet over Nederlandsch-Indië, waartoe toch wel de kennis van de nederlandsche taal een vereischte is.
Mw. Douwes Dekker was zoo goed mij bij U aantebevelen. Dit is heel lief van haar en ik stel het vertrouwen dat zij in mij toont te bezitten op hoogen prijs. Ik had al dadelijk twee bezwaren: 1o. dat ik mijzelf niet berekend achtte voor de taak die ge mij wilt opleggen, 2o. dat wij niet gelijkelijk over de dingen denken, en dus ook niet over koloniale dingen. Zal men samen iets goeds tot stand brengen, dan moet men 't in hoofdzaak ééns zijn; en dat zijn wij niet. Gij verschilt te veel met mij in opvatting van de taak onzer koloniale regeering, dan dat wij samen daarover iets zouden kunnen schrijven. Ik houd mij overtuigd, dat gij mijn ‘esprit patriotique’ hier en daar erg ‘étroit’ zoudt vinden. Het komt mij al dadelijk erg zonderling voor, en onjuist tevens, dat ge in Uw brief altijd van ‘les opprimés’ spreekt waar gij de inlanders bedoelt. Gij zoudt dus zeer vreemd opzien, als ik in de marge van Uw drukproeven noteerde, dat, naar mijn inzicht, die verdrukten hier en daar nog lang niet genoeg verdrukt worden.
De bewering is afgezaagd, dat het gemakkelijk is de handelingen eener koloniale regeering te beoordeelen, te gispen; maar ze is er niet minder waar om. Men leert daarin bezadigd te werk gaan, hoe beter men Indische toestanden leert kennen. Ik kan mij voorstellen, dat de heer Roorda altijd van ‘les opprimés’ sprak; gij hebt misschien veel met hem omgegaan; dan begrijp ik hoe gij de moeilijkheid gevoelt om, de gevolgen van dien omgang
| |
| |
bij U dragende, ‘complet et véridique’ te zijn in het beschrijven van Insulinde.
Reeds zeide ik U dat ik de taak wat zwaar voor mij achtte. Ik heb daarom aan Prof. Veth geschreven, dien ik 10 à 12 jaar persoonlijk ken en waarmede ik zeer bevriend ben. Hem heb ik Uw plan blootgelegd en om zijn medewerking gevraagd; wij hebben zoo dikwijls over koloniale aangelegenheden gesproken, dat ik zijn inzichten vrijwel ken. Uit zijn antwoord bleek dan ook dat hij er eveneens over denkt. Hij roemt uw groote kunde en bekwaamheid maar vindt bezwaar in het verschil van denkwijze. Het zou stellig op teleurstelling uitloopen, schrijft Prof. Veth.
En inderdaad zoo is 't. Er ligt een te groote kloof tusschen onze denkwijzen, die niet door eenige toegevendheid van weerszijden kan aangevuld worden. Daarom kan ik niet met U medewerken. Ik schrijf U dit openhartig, overtuigd dat gij mij zulks niet euvel zult duiden. Intusschen hoop ik dat gij elders beter zult slagen.
Hoogachtend heb ik de eer te zijn
Uw dw.
Joh. Snelleman.
Na deze door Snelleman opgevoerde climax brengt het vierde bedrijf naar oud gebruik de catastrofe. Dat is hier dan ook het geval. De tweeledige reactie van Mimi betekent de ondergang van haar bemiddelingspoging, zowel ten aanzien van Snelleman als van Reclus. Aldus ontstaat er een bedrijf in twee taferelen, onderling geheel tegengesteld van toonaard; om het in muziektermen te zeggen: staccato molto furioso; en adagio passionato. Mimi zelf heeft de korte reprimande aan Snelleman aangevuld met de lange verontschuldiging die zij aan Reclus schreef. En van deze tweevoudige brief hield zij afschrift: een geheel beschreven dubbel velletje postpapier klein formaat. Maar het formaat is in dit geval wel omgekeerd evenredig met de aanwezige emotie.
De toespeling op een uitspraak van Multatuli is niet met exactheid thuis te brengen: Multatuli heeft zich meer dan eens in deze zin uitgelaten, o.a. in Vorstenschool bij monde van koningin Louise, maar soms ook door te verwijzen naar een aforisme in het Frans: Les grandes idées viennent du coeur.
| |
Amsterdam 20 Juli 88.
Snelleman! Eerst gister is 't my, die met de oogen sukkel, gelukt de onleesbare copie te ontcyferen die ge my zondt van uw brief aan den heer Reclus. - Ziehier copie van den brief waarin ik den heer R. om verschooning vraag voor de onhandigheid dat ik hem blootstelde aan uw beleedigingen.
Monsieur!
Mr Snelleman m'a envoyé une copie de la lettre qu'il a eu l'impudence de vous adresser.
| |
| |
Je vous en prie, monsieur, si par hasard vous n'avez pas jusqu'ici rencontré quelqu'un qui puisse vous traduire ce mauvais êpître, anéantissez-le! Et si, au contraire, vous en savez le contenu offensant - tachez de me pardonner d'être la cause de l'offense qu'on vous a faite.
Mr. S a prouvé par ceci qu'il n'a pas le coeur pour apprécier ce qui est grand et noble, sa lettre est mesquine et bourgeoise.
Certes, il avait le droit de ne pas travailler avec vous, ce que tant d'autres ambitionneraient avec ardeur! Cependant s'il a des idées à lui, qui sont opposées ... soit! Mais il n'avait pas le droit et il m'a offensée moi aussi sensiblement, en ne vous honorant pas, comme il le devait. Sa lettre est fade et offensante à la fois, elle se pique avec cela d'être spirituelle. C'est dégoutant. Qu'importe une différence d'opinions pour ceux qui ont le vrai sentiment? Ils honorent ce qui est grand et généreux, car ils sentent en soi, combien mon mari avait raison lorsqu'il disait: ‘il n'y a qu'une source de grandes pensées, c'est le coeur.’
J'enverrai une copie de cette lettre à monsieur S. et vous prie, monsieur, d'accepter les sentiments les plus distinguées de M. Douwes Dekker
Schepel
| |
Vertaling
Mijnheer,
De heer Snelleman heeft mij een kopie gezonden van de brief die hij zo onbeschaamd is geweest aan u te richten.
Wat ik u vragen mag, Mijnheer, indien u tot nu toe bijgeval nog niemand hebt ontmoet die dit kwalijke epistel voor u kan vertalen, vernietig het dan! En als u integendeel er de kwetsende inhoud van kent - probeer het mij dan te vergeven dat ik de oorzaak ben van de belediging die men u heeft aangedaan.
De heer S. heeft hiermee getoond dat hij niet beschikt over een hart om wat groot en edel is te waarderen, zijn brief is benepen en kleinburgerlijk. Zeker, hij had het recht om niet met u samen te werken, iets wat zoveel anderen vurig zouden begeren! Evenwel, als hij er eigen denkbeelden op na houdt die tegengesteld zijn ... wat dan nog? Maar hij had niet het recht ... en hij heeft ook mij pijnlijk gekwetst door u niet de eerbied te bewijzen zoals hij had behoren te doen. Zijn brief is wee en tegelijk beledigend, en verbeeldt zich bovendien nog geestig te zijn. Het is walgelijk. Wat doet enig verschil van mening ertoe voor degenen die over het juiste gevoel beschikken? Zij houden al wat groot en edelmoedig is in ere, want zij voelen in zichzelf hoe zeer mijn echtgenoot gelijk had wanneer hij zei: ‘Er is maar éen bron van grote gedachten, het hart.’
Ik zend een kopie van deze brief aan den heer S. en betuig u, Mijnheer, mijn gevoelens van bijzondere hoogachting.
M. Douwes Dekker Schepel
| |
| |
Op deze twee brieven die samen het vierde bedrijf vormen, zou een tweevoudig antwoord tot de denkbaarheden hebben behoord. Maar Snelleman heeft er waarschijnlijk het zwijgen toe gedaan, misschien in de hoop dat na het niet voor zilver erkende spreken dit zwijgen aanvaard zou worden als goud. Zijn rol was uitgespeeld, niet die van Reclus, integendeel. Hij vult met een indrukwekkende monoloog het hele vijfde bedrijf, hij belichaamt de peripetie die de katharsis teweegbrengt. Aan het eind voelt de toeschouwer zich tegelijk gelouterd en verzoend. Zijn tekst, in hetzelfde superieure handschrift, vult een dubbel velletje en wel zó compleet dat de laatste vijf regels elkaar op de slotbladzijde onderaan verdringen. Het is een monoloog als een belijdenis, als een biecht, en het is tegelijk een bewonderenswaardig zelfportret: hij vat het goedbedoelde en catastrofaal beëindigde misverstand in éen formule samen, en door het nederlandse citaat werpt hij terloops een helder licht op wat de donkere ondergrond moet zijn geweest van Snellemans afwijzend gedrag. Mocht Mimi zich hebben vergist in Snelleman, haar eerbied voor Reclus werd bevestigd en versterkt.
| |
Clarens, Vaud, Suisse, 23. VII. 88
Madame,
Je suis touché l'impétuosité avec laquelle vous prenez ma défense à propos de la lettre de M. Snelleman. Je vous en garde une profonde reconnaissance et je me réjouis d'avance en pensant que l'été ne se passera probablement sans que j'aie l'honneur et le bonheur d'aller vous remercier personnellement.
Quoique l'écriture de M. Snelleman ne soit pas très lisible, j'ai pu néanmoins la déchiffrer et j'ai pris connaissance de sa lettre. Elle ne m'a pas offensé, et, quoique étonné de l'allusion faite à M. Roorda, mon ami vénéré, j'ai cru que M. Snelleman avait simplement obéi au sentiment de ce qu'il croyait être son devoir, en se refusant de collaborer, même par de simples annotations, à une oeuvre géographique où pourraient se glisser quelques opinions funestes. Je n'ai point remarqué dans cette lettre le désir d'être spirituel à mes dépens.
Comprenant que chacun suive sa voie comme il l'entend, car, moi aussi, j'ai toujours agi comme je croyais devoir le faire, j'ai donc cru devoir répondre à M. Snelleman une lettre polie, dans laquelle je lui exprimais tous mes regrets de ne pouvoir compter sur son précieux appui. Mon insuccès auprès de lui ne me rendra certainement pas injuste à son égard; je lirai avec le même soin ce qu'il a écrit et serai aussi heureux de lui rendre justice que s'il avait bien voulu m'aider. Je crois me placer ainsi à un point de vue supérieur au sien: il reste strictement Hollandais et je tâche d'être un homme.
| |
| |
Pour me rappeler au sentiment de la bienveillance universelle, même envers des ennemis, j'ai toujours gardé précieusement un journal hollandais, un numéro du Zondagsblad, où un écrivain, qui m'est d'ailleurs inconnu, M. von Schlägel, parle de ma personne, de mon genre de vie et même de ma famille.
L'article débute ainsi:
‘De eenzamheid in den vreemde maakt nieuwsgierig, ik deed onderzoek naar den man, en vreesachtig en half fluisterend antwoordde men mij: ‘'t is R... de Communist.’
‘De communist! Dit was een naam die alleen aan stroomen bloed, aan petroleum, oproer, moord en brand deed denken.
‘Met dezelfde belangstelling waarmede men een tammen hyena voorbij zijne ramen wil zien gaan, wachtte ik de eerstvolgende wandeling af der familie van den communist...’
Vous voyez que je n'ai pas le droit d'être difficile. Mais je n'en ai que d'autant plus de joie quand je rencontre des personnes auxquelles je puis témoigner mon estime, mon respect et mes sentiments de solidarité profonde.
Veuillez agréer, madame, mes salutations cordiales.
Elisée Reclus.
| |
Vertaling
Clarens, Vaud, Zwitserland, 23. VII. '88
Mevrouw,
Ik ben getroffen door de onstuimigheid waarmee u mij verdedigt naar aanleiding van de brief van de heer Snelleman. Ik ben u daarvoor diep erkentelijk en verheug mij bij voorbaat op de gedachte dat de zomer waarschijnlijk niet voorbij zal gaan zonder dat ik de eer en het genoegen zal hebben u persoonlijk te komen bedanken.
Hoewel het schrift van de heer Snelleman niet erg leesbaar is, heb ik het toch kunnen ontcijferen en kennis genomen van zijn brief. Die heeft mij niet beledigd, en, hoewel ik verbaasd was over zijn toespeling op mijn vereerde vriend, de heer Roorda, heb ik gedacht dat de heer Snelleman eenvoudig het gevoel van wat hij zijn plicht achtte had gehoorzaamd door te weigeren zelfs maar met simpele aantekeningen mee te doen aan een geografisch werk waarin een enkele verderfelijke zienswijze zou kunnen binnensluipen. Ik heb in deze brief bepaald niet het verlangen opgemerkt te mijnen koste geestig te zijn.
Met begrip voor het feit dat elk zijn weg volgt zoals hij die verstaat - want ook zelf heb ik altijd gehandeld zoals ik dacht dat ik behoorde te doen - heb ik dus gemeend de heer Snelleman te moeten antwoorden met een beleefde brief, waarin ik hem mijn diepe spijt betuigde dat ik niet op zijn waardevolle steun kon rekenen. Dat ik bij hem geen succes heb gehad, zal
| |
| |
mij bepaald niet onrechtvaardig jegens hem maken; ik zal met dezelfde zorgvuldigheid lezen wat hij geschreven heeft en ik zal even gelukkig zijn hem recht te doen wedervaren als wanneer hij mij had willen helpen. Ik geloof aldus een gezichtspunt in te nemen dat superieur is aan het zijne: hij blijft alleen maar Hollander, en ik probeer mens te zijn.
Om, zelfs jegens mijn vijanden, een gevoel van algemene welwillendheid te betrachten, heb ik altijd als een kleinood een hollandse krant bewaard, een nummer van het Zondagsblad, waarin een schrijver die mij overigens onbekend is, de heer Von Schlägel, spreekt over mij persoonlijk, over het soort leven dat ik leid, en zelfs over mijn gezin. Het artikel begint zo:
‘De eenzaamheid in den vreemde maakt nieuwsgierig. Ik deed onderzoek naar den man, en vreesachtig en half fluisterend antwoordde men mij:
‘'t Is R... de Communist.’
‘De communist! Dit was een naam die alleen aan stroomen bloed, aan petroleum, oproer, moord en brand deed denken.
‘Met dezelfde belangstelling waarmede men een tammen hyena voorbij zijne ramen wil zien gaan, wachtte ik de eerstvolgende wandeling af der familie van den communist ...’
U ziet dat ik niet het recht heb kieskeurig te zijn. Maar daarom ben ik des te verheugder wanneer ik mensen ontmoet aan wie ik mijn achting kan betuigen, mijn eerbied en mijn gevoelens van diepe verbondenheid.
Aanvaard, Mevrouw, mijn hartelijke groeten.
Elisée Reclus
Het gordijn is gevallen, het stuk is uit. De drie spelers hebben zich in hun eigen woorden zó ten voeten uit gekarakteriseerd als geen ander het had kunnen doen. Ze zijn weggegaan en hebben zich teruggetrokken naar waar geen lof of kritiek hen meer bereikt. -
Ook de regisseur neemt nu afscheid, maar niet zonder eerst een paar onzichtbaar gebleven medewerkers van harte te hebben bedankt:
Berry Dongelmans voor de gewenste biografische gegevens, en Tristan Haan voor het toezicht op de franse teksten en de vertaling ervan.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd