Het oudt Haerlems liedt-boeck, inhoudende vele historiale ende amoureuse liedekens

Van Hanselijn.

HAnselijn over der Heyde reed,
Hoe haestigh wert hy gevangen,
Hy wierde al op een Toren geleyt,
Geboeyet wel alsoo strange,
Alsoo strange.

En dat verhoorde een Meysje jongh,

Een meysje van seventien Iaren.
Sy gingh al voor haer moeder staen,
Hey daer na al voor haer vader,
Voor haer vader.

Och Vader sey sy vader van mijn,

Mijn aldergenadighste Heere,
Wout ghy my dese gevangen man geven,
De vrome Landtsknechjes ter eeren,
Ia ter eeren.

Dese gevangen man krijght ghy niet,

Want hy sal moeten sterven,
Hy isser van seven Landtsheeren verwesen,
Alsoo veer in vreemde erven,

[p. 14]

 

Vreemde erven.

 

Het Meysje liet backen twee witte broots Weggen,

 

Daer in twee scherpe Vijlen,

 

Sy wierpse al in de Toren was hoogh,

 

Hey Landtsknechje wilt jou los veylen,

 

Ia los veylen.

 

Hy veylde soo menigen nacht en dagh,

 

Zoo menigen stouten uuren,

 

Tot datter den toorn ontsloten was,

 

Hey men sach'er noyt Lantsknecht treuren,

 

Lantsknecht treuren.

 

Sy trock hem daer twee Laersen an,

 

Daer toe twee scherpe Sporen,

 

Sy setten hem op haer vaders graeu Ros,

 

Lantsknecht geeft de moet niet verloren,

 

Niet verloren.

 

Doen hy ter halver wege quam,

 

Hy keeck soo dickwils omme,

 

Hy docht'er wel om den Toren was hoogh,

 

Maer noch meer om 't Meysken was jonge,

 

Ia was jonge.

 

Nu heb ick al de Ionck-vrouwen lief,

 

Al omme de wille van eene:

 

Sy heeft'er behouden het leven van mijn,

 

Ach mocht ick haren dienaer,

 

Haren dienaer zijn.