Het oudt Haerlems liedt-boeck, inhoudende vele historiale ende amoureuse liedekens

Klaegh-Liedeken.

Stem: Hoe is den mensch helaes verbolgen.

HOe legh ick hier in dees ellende,
Van mijn vijf sinnen gantsch berooft,
Komt siet my aen ghy aertsche bende,
Die van de Werelt wert verdooft;
Ghy die altijdt in ydel saecken,
Soeckt uwen geest soo te vermaken.

De Zee-Zyrenen met haer soet singen

Verdooft den Stierman soo den geest,
Dat hy sijn Zeyl niet kan bedwingen,
Maer moet vergaen door storm tempeest:
Zoo doen sy die door ydelheden,
Verliesen haer verstant en reden.

Wat heb ick schoonen tijdt versleten,

In 't vercieren van mijn Lichaem,
Dat wort nu van de wormen gegeten,
Want haer de spijs is aengenaem:
Maer niemant heeft met my te spotten,
Een yder moet in d'aerde rotten.

Mijn schoon hayr dat soo plagh te krollen

Vercierde seer mijn jeughdigh hooft,
Dat sal men sien op't Kerck-hof rollen,
Als d'aerde dat heeft afgestooft;
Mijn schoon coleur is gantsch verloren,

[p. 11]

 

Sterven moest ick, ick was geboren.

 

Mijn Lidt-maten ('t is te beweenen)

 

Daer ick mee dansten pertinent,

 

Dat worde nu verrotte beenen,

 

Door den tijdt in d'aerde gheschent,

 

't Vleesch datter veel plagh aen te locken,

 

Leydt in de duyster aerdt ghetrocken.

 

Mijn klare stem als klinckende snaren

 

Is al vergaen als roock of mist;

 

Wildy nu sien waer 't is gevaren,

 

Komt in mijn Graf opent de Kist:

 

Daer sult ghy sien dat vele Wormen,

 

Mijn lichaem grouwelijck bestormen.

 

Mijn ooghen die door soete loncken,

 

Verwonnen meenigh Minnaers hert,

 

Zijn voor de Wormen nu speloncken,

 

Ende bedeckt met aerde swert,

 

Mijn Wangen die plachten te bloosen,

 

Die zijn vergaen gelijck de Roosen.

 

Mijn Roode Lipjes en witte Tanden,

 

't Verciersel van mijn lieve Mondt,

 

Mijn wel gemaeckte schoone Handen,

 

En fraey besneden Borsjes rondt,

 

Zijn al van d'aerde ingeswolgen,

 

Een yder denckt dat hy moet volgen.

 

Alle mijn Huysen en schoone Paleysen,

 

Besluyt ick nu in eenen Hoeck,

 

Mijn schoone Kleeren wilt over peysen,

 

Zijn nu maer eenen Linnen doeck:

 

Mijn reuck en verruwe gecalandert,

 

Is in een vuylen stanck verandert.

 

Heb ick nu quaet of goet bedreven,

 

Daer af sal ick nu loon ontfaen,

 

En rekeningh geven van al mijn leven,

 

Mijn Ziel moet voor den Rechter staen:

 

Zal 's werelts goet my dan doen voordeel,

 

Als ick moet hooren sijn strengh oordeel.

 

Daerom die de Werelt beminnen,

 

En soo u schoonen tijdt verquist,

 

Hoe Rijck, hoe Edel, of wijs van sinnen,

 

Ghy moet al t'samen in de Kist;

 

Daerom sal ick my nu begeven,

[p. 12]

 

Om met Godt eeuwighlijck te leven.

 

In d'heyligen troon daer men met sangen

 

Looft ende prijst sijn grooten Naem,

 

Alwaer hy sal sijn Bruyt ontfangen

 

Met Bruylofts-kleed'ren reyn aen gedaen,

 

Daer de Maeghden in Witte-zijden,

 

U loven Heer al met verblijden.