|
| |
IX. [Ach, moeder van ontfaermicheden]
Ach, moeder van ontfaermicheden,
Hoe beseghet tvolc den dach van heden
Beesten van redenen ombesneden
Houden bet regle van zeden
Dan tvolc ter werelt wijt.
Elc bid der omme of heift ghebeden
Te lopene met groten screden
Cuensi den tijt alzo besteden
Te levene hier in weildicheden,
Sine duchten gheen verwijt
Het es wel noot dat ict di claghe,
Maria, vrauwe, want alle daghe
So aerghet tvolc ghemeene;
| |
| |
Al es God gram, al zent hi plaghe,
Wie es die hem daer of verzaghe.
Tvolcs herte ghelijct den steene,
Niemen rouct hoe hijt bejaghe
Up dat hi ovaerde in hem draghe;
Men vint nu niement cleene,
Die vinden can die nauste laghe;
Hoe dat men tghelt te kote jaghe,
Dat heet die vroetste alleene;
Hi lacht wie dater weene.
Sonde es worden svolcs costume,
Redene doolt, men kenze cume,
Weldoen es meest vergheten,
Gherechtichede es worden scume:
Men wimpelze al omtrent den dume,
Wie zal hem rechts vermeten!
Niement hem voor andren rume,
Elc toocht de kerste, maer niet de crume,
Elcs anders vleesch zi eten;
Elc pijnt hoe hi den anderen lume.
Ach, dat men dus den tijt versume,
Dies zal der zielen weten
Noch zwaerlic zijn ghesmeten.
O vader, die dinen enichen zone
Sendets in desen eerdsghen hove,
Die door ons gaf zijn bloet;
Wat hebstu daer of nu te love?
| |
| |
Men achtes varinc niet een bone
Waer zijn ghevaren alle die gone,
Die storven om dijns levens crone,
Wilde wiven, paerden scone
Tclergie te crighen es ghewone;
Haer dienres heeten vroet.
O goedertiere, ontfaermich God,
Waer es dijn Paeus, waers dijn ghebod,
Waer es dijn heliche leere?
Waer es dijn passie, waer es dijn spod,
Waer es tversmaden, want over zod
Waer es der ewangelien slod,
Dat godlike ende dat zaliche vlod,
Du kents dijn volc in zonden glod;
Die rozen stroit voor tswine kod
Verliest zijn pine zeere;
Ghenaden, Christus heere!
Laetstu de creatueren dijn
Der zonden dus versmoren?
So duchtic van der zielen mijn;
Maer du moets God ende meinsghe zijn,
| |
| |
Laet ons dan niet verloren;
No over Zeine, no over Rijn,
Ne vindic troost, no medecijn,
Of ghelt ne spingher voren.
Men zuvert zonden sonder pijn,
Danc moet hebben de florijn;
Es Reynaert Paeus ghecoren
Moet emmer ghescien soet es voorseit,
God, dor dine grote ontfaermicheit,
Wes hem doch niet versmadich,
Die gheerne zonden hadden leit,
Ende dijnre moeder waerdicheit
Hier gheerne zaghen ghestadich.
Ons boom so zeere verdorret steit
Van duechdeliker zalicheit,
Wes ons daer toe beradich
Dat wi, eer ons de ziele ontgheit,
Ghecrighen sulks vruchbaricheit
Dat wi di zien ghenadich,
Daert al sal sijn verladich.
|
|
Auteursrechtvrij