|
| |
| |
| |
VIII. [Vrauwe, in caent niet langer helen]
Vrauwe, in caent niet langer helen,
Hu minne die zal mi tleven stelen
Hu troost en betert mijn verdriet;
Ghi muecht mi heeten ende bevelen,
Laetti mi aldus lange quelen
An mijn lijf es min dan niet;
Ic duchte dat ment an mi wel ziet.
Sidt rechte, ic hebbe hu wel verstaen,
Ic zal hu andworden als wi gaen,
Het en es hier gheens sprekens tijt;
Sulc es om een oghe up slaen
In eens vroughers mont ghevaen,
Ende heefter omme groot despijt
Onverdient, des seker zijt.
Scinct, heere, want mi drinkens lust;
Weit dat mijn herte es al gherust
| |
| |
Dat mi gheluct es teser stont
Dat men mi bi hu gaf de stede,
Ende niemen en weit hoe gherne ict dede
Dan allein hu secrete mont;
Dies drinkic heil ende al ghesont.
Vrauwe, drinct van desen roden wijn;
Sijn varuwe wijst alsoot sal sijn
Dat in mijn herte dier minnen brant
Vrauden zal al tleven mijn.
Dijn stede verdrijft mi alle pijn;
Al ware de werelt in mijn hant,
Mi en worde gheen ander heil becant.
Joncfrauwe, mine herte es vul der vruecht
Om bi hu dus te zine verhuecht,
Daer up zo hopic dach ende nacht.
Uwe heere hebbic in rechter werde;
Maer dat nu yemen leift up erde,
Die aerch van duechden secghen mach;
Dies hebbic alte quaet verdrach.
Heere, die niet en meent dan goet,
Al hadde een nider valscen moet
| |
| |
Vele te min zo lechter an.
Men ziet vele lieden te gader spreken,
Soude ment al ter aercheit steken,
Ten zoude leven wijf no man,
Men zouder aerch of zecghen dan.
die overziende joncfrauwe.
Joncfrouwe, al eist dat minne werct,
Men moetze wiselic antieren;
De zulke zwijcht nochtan hi merct
Ende die de minlike manieren
Wel te rechte can jugieren.
Bi desen broode ic wilde dat mochten
Ghelieve spreken, zonder vaer,
Sonder begrijp van quaden ghedochten,
Noch datter niemen en hoorde naer,
Ende ic vleesch en ate in een jaer.
Ach, wes mach mi des levens hueghen!
Ic verdwine daer men toe ziet,
Ende die mi zoude verbliden moghen,
Ic duchte, hacht lettel up mijn verdriet;
| |
| |
Minze mi emmer, dan weetic niet.
Het waent de zulke ooc zijn ghemint,
Nochtan men acht sijns niet een twint.
Dicwile men te zecghene pleicht:
Waer dat minne hevet ghezijn,
Hoe zeere dat zoe es ontweicht,
Daer blijft nochtan een wertelkijn.
Ic hebbe ghepeinst int herte mijn,
Ic zout gaen souken wistic waer,
In weet oft es verloren pijn,
Der wertele en werdic niet ghewaer,
Emmer zo seichment obenbaer;
Nochtan in canse ghevinden niet.
Wistic wien, ic vraechder naer,
Dies mi seide recht bediet;
Het es zo messelic dat ghesciet,
Blijfter een wertelkin, so men seit,
Wie zal mi zecghen waer zoe leit.
de man, sittende up twater, pensens bi zinen lieve.
Hoe wonderlic es der minnen cracht,
Sone doet den zinnen dach no nacht
Remedye van haerre meestrie;
Mijn herte es nu in rusten zacht,
Nochtan zo comt in mijn ghedacht
Bi twivele eene melancolye,
Ende destrueirt mijn melodye.
| |
| |
Heere, laet u peinsen staen,
De cnape die zeicht ons dat wi gaen;
Spise end dranc es al bereit.
Hu trueren dat zoude arde zaen
Mijnre herten rauwe doen ontfaen,
Ende onrecht eist doet men hem leit,
Die niet en ghert dan steidicheit.
Ghelievet hu, heere, spise ende dranc
Was al bereit eer dhondekine quamen;
Ic hadde hu gheroupen overlanc,
Haddi hu niet ghewaent vergramen;
Comt, als ghi wilt, in Gods namen.
Joncvrauwe, laet ons gaen int pryeel,
Mijn meester es wel, hi zidt int groene;
Haddic yet gheten een morseel,
Te min haddicker mede te doene,
Al zaten zi daer tote morghen noene.
tcamer wijf bi den watre.
Hans, die alzo sijn gheseten
Hebben int herte vruecht ende spel,
| |
| |
Ende lettel peinsen si om eten;
Want tzine bi lieve al wert niet el
Can elken minre voeden wel.
de man die biden kinne neimt.
Vrauwe, die van hu es versint,
Ende dies hu dinct met jonsten wert,
Seker hets recht dat hi u mint,
Ende dat hi hem blidelic ghenert;
Want al hu leven eis wel wert.
Heere, mint hi mi die ic minne,
Mijn hope el nieuwer naer en hait,
Haddic yet anders in den zinne,
So waer mijn stede dinne ghezait;
Maer die mi mint hi eis ghepait.
Ghespele, ic ziene die ic minne,
Der vrauwen nemen bi den kinne,
Ende ooc in talen staen bi eyn;
Verhandert werden mi de zinne,
Heift hire eniche aercheit inne,
Des ne weit ic groot no cleyn;
Maer mijn ghelove zeighet neyn.
| |
| |
Soete ghespele, sijt up hu hoede,
Ghi set noch, ende ic vroede
Wat loone dat mi van minnen cam.
Sechdijt hem niet dat hijt ghevroede
Soetelijc, met ghestaden moede,
Dat hize biden kinne nam;
Bi dezen cruce so bem ic gram.
Vrauwe, hier zijn rozen van soeter roken;
Maer si zijn alle wide ondaen,
Daer stater noch diene zijn niet ontploken,
Daer omme hebbicse noch laten staen;
Wildi ic salre wel omme gaen.
De rozen, die du daer hebs ghepluct,
Die zijn so hout ende so bedruct,
Ic hadde vele lievere cnoppen groen;
Juechdiche cnoppen sijn best ghetruct,
Mids dat ic meene ent nu gheluct:
Onze minne blijft altoos int saysoen,
Heere, ghine werdes ocusoen.
| |
| |
Vrauwe, laetic de rozen hier;
Want in mijn herte es een rozier,
Die altoos bloyet nacht ende dach
Met groenen bladen menichertier,
Dien hebdi daer in hu dangier;
Ghi zijt de roze, ic does ghewach,
Die nemmermeer verdeluwen mach.
de vrauwe metten keersen.
Heere, wildi deser kerzen niet,
Ghi sit so zeere der up ende ziet,
Neimt dese ende zecht mi hu ghedachte;
Als mi uwes bisijns heil ghesciet,
Sone can mi deren gheen verdriet,
No bi daghe, no bi nachte;
Mi dincke dat ic hu niet en slachte.
Vrauwe, in peinse dinc anders ghein
Dan dat elc kersekin bi eyn
Sijn ghecoluert na mijn abijt;
Naer hu habijt de stalen reyn,
Aldus zo zijn wy twee ghemeyn
In een ghebonden talre tijt,
In bernen der vruecht, dats mijn jolijt.
| |
| |
Heere, werpt hier in een peere,
Die hu, no mi, no niemen en dere,
Entie mijnre herten conforteirt,
Entie ic blidelic verteere,
Entie mi voedt, als ics begheere,
Met zulker smake gheordineirt
Dat se mi nieuwer in grieveirt.
Mijn liefste vrauwe, siet daer es eyne,
Daer ic hu mede te ghevene meyne
Sin, herte, en moet, ende alle tmijn;
Al ben ic dies van werden cleine,
Hu eyghin vri in trauwen reine
Altoos naer den wille dijn.
Die sulc een pere ghecrighen conde,
Ghegheven met alzo goeder jonde,
Dat ware een arde lieflic fruut;
Maer men ghefter al den dach.
Ontfancse diese ontfanghen mach,
Die niet en hebben zulc virtuut.
| |
| |
Wat haen, leyfaes, haen, com voort,
De lieden zijn over lanc gheseten,
Waer over lichdi, sidi versmoort,
Hadde de spize hier ghezijn, se ware gheten;
Ic zal hu wellecommen met smeten.
Wat ic comme, jaic, Wouter, hoe stadi en krijst,
Waendi dat ic bem een paert;
Hadde men mi niet den wech ghewijst
Ic ware verdoolt te Laepscuere waert;
Ghi hebt onrecht dat ghi alzo ghebaert.
de vrauwe ziende na den peinsere.
Ay lacen, hoe pensens sit die man;
Mi dinke hi niet verbliden can;
Seker sijn last weicht hem te zwaer.
Vrauwe, daer leicht mi lettel an,
In achte up niemens liden meer.
| |
| |
Mijn uutvercorne, lieflic beilde,
Mocht dit eewelic ghedueren,
Al haddic weinsch van alre weilde,
In zoude niet anders wellecueren.
Mijns hertzen troost ic bem vervaert,
Vor wroughers doet si ons zijn bi,
Dus biddic hu dat ghi verwaert
Mijn eere, want wi ne zijn hier niet vri.
die leste man metten valke.
Adieu, mijn herte, adieu, mijn zin,
Adieu, al dat ic zelve bin,
Adieu, mijn hoochste soverheinne;
Mi ne can voordan gheen heil ghescien
Dan hopen om een weder zien.
Das dar dijn twivel wezen cleine;
Want ic dijn eighen bem alleine.
Heere, des bem ic zonder vaer,
Ende des betrauwet mi over waer;
| |
| |
Mijn herte hu nemmermeer begheift.
Tsceiden doet mi arde zeer,
Peinst varinc om een weder keer,
Daer na mijn zin verlanghen heift;
Adieu, mijn troost voor al dat leift.
|
|
Auteursrechtvrij