Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

CXLII. [Wan ich der vrauwen liden zie]

Wan ich der vrauwen liden zie,
In enigher wijs, wes huer messcie,
Gaer ganslich lijt mijn herte also.

Sal ich huer scauwen vruechden laen
En vruechden haen, dan can ich niet;
Al conde mijn zin na vruechden staen,
Nature en wil das volghen niet.
Mijn hertze is huer, dies haer verdriet,
Dan laet mi nummer wesen vro.

Wan ich der vrauwen liden zie,
In enigher wijs, wes huer messcie,
Gaer ganslich lijt mijn herte also.

[p. 229]

 

Bin ich huer varre, bin ich huer naer,

 

Van huer comt al de vruechden mijn;

 

Al mochtic leven duzent jaer,

 

Ich meine en sal niet anders sijn.

 

Si liefd mir so al lidich pijn,

 

In wil des achten niet een stro.

 

 

 

Wan ich der vrauwen liden zie,

 

In enigher wijs, wes huer messcie,

 

Gaer ganslich lijt mijn hertze also.

 

 

 

Ich weinsche huer tallen tiden heil,

 

Ghenouchlicheit al hueren tzijt,

 

Huer eighin bin ich also gheil;

 

Truert si, ich bin der vruechden quijt.

 

Ghedenc das wan ghi vroilic zijt,

 

So sine ich, lief, van vruechden ho.