Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

CXXXV. [Ach, yement hor, die troostens can]

Ach, yement hor, die troostens can,
Wes claghen wil ein truwe man,
Die nie gewan
Sijns lidens danc,
Na hertzen gher.
Het merret so lanc,
Dies node onder, nu her, nu her,
Wat goeder mer,
Ein troostlic mein;
Wi comt mer an,
In creech nie ghein,
Wes vraechstu dan?
So claghich dir;
Nu hoor wes vruecht mach zijn in mir.
Ein ure dinct mi zijn een jaer,
In can ghedueren hier no daer.
Nacht ende dach
Ich altzijt ghern bi huer waer,
Ende ich ne mach.

[p. 218]

 

Dan denkich: du wils tzoe huer gaen;

 

Wan ich dan bi huer bin ghestaen,

 

Sen gan mir nicht ein oghe upslaen.

 

Dan es ghedaen

 

Mijn vruechden haen.

 

Ich ducht, ich beve, ich truere, ich wein;

 

In weis waer tzoe,

 

Si en achtes werlich, groos no clein,

 

Ooc wes ich doe.

 

Ich deid huer ghern lief, wistich hoe.

 

Wes ich huer gan,

 

Daer keert si van.

 

Wat doe ich dan!

 

So waer ich bin,

 

Daer haet mijn zin

 

Groos liden in;

 

Dats mijn gewin.

 

Al waer al mijn der werelt goet;

 

Na hertzen wensch

 

So ne ware gheen meinsch

 

Haen haer behoet,

 

Die meer bedruct ware in den moet.

 

Nu roupich, lieflic beilde zoet,

 

Ghenede doet,

 

Aen dinen knicht;

 

So doestu richt:

 

Si en doet des nicht.

 

Ne ware huer lieflijc aenghesicht,

 

So wordich al mijns zinnes quijt;

 

Nu sinc ic aerm lijt den tijt.

[p. 219]

 

Tijt verlies dat es mijn zanc;

 

Maer hope dats mijn hoochste aenvanc.

 

Ic werd noch vro, creech truwe ye danc.