Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

CXXXIV. [De scoonste die men scauwen mach]

De scoonste die men scauwen mach,
De liefste, die ich ye ghesach,
Ich weinsche huer heyl ende goeden dach;
Maer wie ich meyn,
Wil ich niemen doen ghewach,
Dan huer allein,
Die mijns vermach ende anders ghein.

[p. 216]

 

Al zocht een man vijf .M. jaer,

 

Hier noch daer,

 

So nes ghein beild so wivelijch.

 

Haer edel minnentlijch ghebaer

 

Last mir so zwaer,

 

Das nie man drouch so truwelijch.

 

Hets recht, groet ich

 

Mijn hemelrich

 

Dan jonstelijch.

 

Daer an dat staet mijns vruecht ghecrijch;

 

Want ich bin huer in trauwen rein.

 

De schoonste, die men scauwen mach, enz.

 

 

 

Wan mir gheluct, ende icse can

 

Vri scauwen an,

 

So brandich in der vruechden gloet;

 

Wanneer ich moet des derven dan,

 

Sone leift gheen man,

 

Die meer bedruct es in den moet.

 

Hets recht, want zi is also zoet,

 

Des bem ic.....

 

Al waer al erdrijch mijn goet,

 

Sonder zi het waer tzo clein.

 

 

 

De schoonste, enz.

 

 

 

Of si dan es mijn hoochste vruecht

 

Vor al das vruecht haet ghevens macht,

 

Met huerer duecht.

 

Ic wille dan stellen mijn ghedacht

[p. 217]

 

Vor elken clappenden vilein;

 

Die mi verhuecht

 

En si allein; want haer ghenuecht

 

Mi mach doen leven zoet ende zacht,

 

So dat huer eere si bewacht.

 

De scoonste, enz.