Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

[p. 196]

CXVIII. [So vruechdenrijch]

So vruechdenrijch
Was nie mijn zin,
Vrauwe, zekerlijch,
Dan alsich bin
Bi dir,
In dir.
Dan tzwifel ghein;
Want ich ben dijn,
Ende niemens meer:
Dijns lidens pijn
Doet mir so zeer.
Den tzijt
Her lijt
Ich dir ghemein.
Mijn seden vro verhueghen clein
Mir hertzen, daer du in allein
Besloten bist, ende bliven salt.
Al mochtic leven ·M· jaer,
Dat saltu zeker vinden waer,
Dattu mich haes in dir ghewald,
Daer tzoe groetich di duzentfald.

Wat God bescert,
Met wille aenvanc;
Mi niet en dert

[p. 197]

 

In dijn bedwanc.

 

So si

 

In mi,

 

Ende nicht en waen

 

Dat ich di sal

 

Verghessen yet.

 

Ich bin dijn al,

 

Ne twifels niet;

 

Mijn heil

 

Es gheil

 

An dir ghestaen.

 

Twi soudics connen avelaen,

 

Mijn hertze en can gheen vruecht ontfaen

 

Of heil, en si int dijn ghestalt.

 

 

 

Lief beilde zoet,

 

Nu gheift mir vruecht;

 

Dijn blide moet

 

Mich als verhuecht,

 

Vor das

 

Ye was

 

Of werden can.

 

Dies jondi Crist

 

Al heils ghewin;

 

Want waer du bist

 

 

 

Mine mach

 

Gheen dach

 

Vro commen an,

 

Ten si van dir, wes vroylic dan.

[p. 198]

 

Liever wijf ic nie ghewan,

 

Dan mach mi nummer werden hald.

 

 

 

Al mochtic leven, enz.

 

 

 

So vruechden rijch, enz.