Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

[p. 194]

CXVII. [Vergheit mijns niet, troutzalich wijf]

Vergheit mijns niet, troutzalich wijf,
Want ic ben dijn ghevanghen;
Sin, hertze, moet, ziele ende lijf,
Dat roupt om troost ontfanghen.
Twifel ende verlanghen
Salic ontganghen,
Van mi drijf.
Wiltu niet segghen, vrouwe, so scrijf.
‘Dan doen ic niet,
Muechstu niet bas, ghevanghen blijf.’
Ach, vrauwe, aenziet
Das ich moet bliven int verdriet,
Gheift den aermen ghevanghenen yet.
Ach, vrauwe, twi doetstu mir so wee?
Ich bin al dijn, wat wiltu mee?
Ghef mir dijn gonst,
Mijn hertzen wonste,
Niet anders ic gheloven conste.

Mijn liefste vrauwe, ghenoughet dir
Mijn minnenlijc bezueren;
So doe al dattu wils met mir,
In wilre niet om truren.

[p. 195]

 

Mach mi van dich gheburen

 

Teenigher uren dijn bestier,

 

So waer mijn leit verwonnen scier.

 

‘Dan doen ich niet,

 

Al scolstu bliven prisonier.’

 

Ach, vrauwe, aenziet

 

Das ich moet bliven int verdriet,

 

Gheift den aermen ghevanghen yet.

 

 

 

Lief, uutvercoren, wijflic scijn,

 

Mijn hoochste souvereine,

 

Nu neimt mijns ware, want ic moet zijn

 

Dijn prisonier alleine;

 

In trauwen ich das meine.

 

Vor di negheine

 

Int hertze mijn;

 

Lost mi dan, vrouwe, uut zorghen pijn.

 

‘Al doe ict niet

 

Emmer blijf in trauwen fijn.’

 

Ach, vrauwe, aenziet

 

Dat ic moet bliven int verdriet,

 

Gheift den aermen ghevanghen yet.

 

Wel werden mach dat niet en si,

 

In hopen so verhueghic mi,

 

Met trauwen vast,

 

Mijn hoochste raste,

 

Lost minen zin uut swifels laste.

 

 

 

Vergheit mi niet, enz.