Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

XCVIII. [Egidius, waer bestu bleven?]

Egidius, waer bestu bleven?
Mi lanct na di, gheselle mijn;
Du coors die doot, du liets mi tleven.
Dat was gheselscap goet ende fijn,
Het sceen teen moeste ghestorven sijn.

Nu bestu in den troon verheven
Claerre dan der zonnen scijn;
Alle vruecht es di ghegheven.

Egidius, waer bestu bleven?
Mi lanct na di, gheselle mijn,
Du coors de doot, du liets mi tleven.

Nu bidt vor mi, ic moet noch sneven,
Ende in de weerelt liden pijn;
Verware mijn stede di beneven,

[p. 172]

 

Ic moet noch zinghen een liedekijn;

 

Nochtan moet emmer ghestorven sijn.

 

 

 

Egidius, waer bestu bleven?

 

Mi lanct na di, gheselle mijn;

 

Du coors die doot, du liets mi tleven.