Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

[p. 170]

XCVII. [Binnen in mir hertzen cas]

Binnen in mir hertzen cas,
Daer staet een bloume, die lieft mir bas
Dan wes ich anders doen begrijf.
Robijn, carbonkel, no topas
Ne sijn te prisene niet een vlas
Voor haer, die zoent der zonden kijf.
Dijnre roke en dooch gheen blijf,
Rose, vul van tsemels dauwe,
Du best onse hope, beware ons stijf.

De wech es ons te nauwe;
Werde vrauwe,
Doe ons trauwe,
Quijt onsen rauwe,
Ende ons bescauwe,
Als therte flauwe,
Eer ons ghelauwe
Die helsche cauwe.

Du steis ghegroyt in eenre stas,
Int wortel dies de planter was,
U kint, u vader, maecht, moeder ende wijf,
Eva leedde ons int maras;
Ave weder ons ghenas,
Om dijn omoediche zuver lijf.

Dijn roke en dooch gheen blijf, enz.

[p. 171]

 

Also de zonne dorscijnt een glas,

 

Ende bi der rayen groijet gras,

 

So de vader een neder drijf.

 

Drie rayen endende in eenen pas

 

Bescenen die roze, die zuver ras

 

Ontfijnc dat zaet om ons beclijf.

 

 

 

Dijnre roke, enz.