Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

XCVI. [Sceiden, onverwinlic leit]

Sceiden, onverwinlic leit,
Onvruechdelijc es dijn beghin,
Dat nemic waerlic up mijn heit;
Ten brinct gheen dinc meer lidens in.
Sceiden, du dwinx herte ende zin,
So langher tijt, so meer verdriet;
Sceiden, du ne ghenouchs mi niet.

So liever lief, so liever paer,
So meer verdriets den hertzen zi
Int sceiden hets een ure en jaer;
Solanc someer verdriets nu mi,

[p. 169]

 

En hooptic niet om comen bi,

 

Mijns lijfs gheduer waer als .i. riet;

 

Sceiden, dune ghenouchs mi niet.

 

 

 

Al es beghin des sceidens zuer,

 

Tlanghe merren en es niet zoet;

 

So langher dat de tijt gheduer

 

Te meer verlanghens in den moet.

 

Sceyden, nye en waerstu goet,

 

Noch nie en es heil van di ghesciet;

 

Sceiden, dune ghenouchs mi niet.

 

 

 

Als ic of sciet mi was so wee,

 

Mine dede nie dinc so grote pijn;

 

Nu pijnt mi .m. waerven mee

 

Dat ic so langhe van haer moet zijn.

 

So sere verlanct der hertzen mijn,

 

In weet niet wes mi es ghesciet;

 

Sceiden, dune ghenouchs mi niet.

 

 

 

Hope, nu hebt mijns levens danc,

 

Vor alle dinc ghi mi verhuecht;

 

Al dinct mi tmerren wesen lanc,

 

In dinen troost vindic ghenuecht.

 

Ic biddu God mi zaen bewuecht,

 

Bi haer, daer ic mijn hertze liet;

 

Sceiden, dune ghenouchs mi niet.