Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

XCIV. [Mijn hoochste vruecht, waer bestu hen]

Mijn hoochste vruecht, waer bestu hen,
Das ich nu niet bi dir en ben,
Des sijn mijn vruechden cleine.

Al moetic wesen, vrauwe, van dir,
Mijn hertze en can niet van u zijn;
Verlanghen dat verharret mir,
Ende doet mich alte grootze pijn
Toot ic aenzie dijn lieflijc scijn.
Du mi verhuechs ende anders gheine.

Mijn hoochste vruecht, enz.

[p. 167]

 

In can gherusten hier no daer,

 

Ende alle vruecht es mi verdriet;

 

Maer als ic zie dijn aenscijn claer,

 

So es mir also wael ghesciet;

 

Al haddic weinsch, in core el niet

 

Dan dijn te zine in trouwen reine.

 

 

 

Mijn hoochste vruecht, enz.

 

 

 

Du best mi altoos int ghedacht,

 

Dat doet dijn liefste beilde zoet;

 

Slapic, wakic, dach ende nacht,

 

Dijn aenscijn es mi in den moet.

 

Wel mi ghenoucht wat ghi mi doet,

 

Want ic so lief en creech nie eyne.

 

 

 

Mijn hoochste vruecht waer bestu hen,

 

Das ich so verre van dir ben,

 

Das sijn mijn vruechden cleine.