Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

[p. 150]

LXXXI. [Dat niemen es bestu alleine]

Dat niemen es bestu alleine,
Ende blijfs al mine jaer,
Gheloof mi das, troutzaerte reine,
Du sallest vinden waer.
Mijn hertze die es di even naer,
Al es mi verre dijn lieflic scijn.

Wat mach vervreimden mi van di,
Vrouwe, of ich dijn eighin zi,
Ende du dan blijfs met trauwen mijn.

Mijn hope es al mijns leits verdrijf,
Nochtan moet mi verlangen,
Dats al om di, troutzalich wijf,
Want du mich aes ghevanghen.
In wil, in can di nicht ontgangen,
Up minen heit dor enighe pijn.

Wat mach vervreimden, enz.

Nu blijf ghestade, lief, wijflic beilde,
Want in was nie ghestader;
Du best allein mijn hoochste weilde,
Dus bliven wi te gader.
Al addic een onsteidich ader,
Dijn duecht doet mi ghestade zijn.

Wat mach vervreimden, enz.