Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

[p. 125]

LVIII. [Ich haen ghemint]

Ich haen ghemint,
Men achtes twint,
Ic moet mijn liden claghen.
Het es al wint,
Dat men nu vint,
In al die minne draghen.
Men darffer niet om vraghen,
Ic hoors so vele ghewaghen.

Die mi wil minnen
Moet beghinnen
Spreiken jeghen meenen,
Sal hi gewinnen
Daeis van zinnen,
Of hi saelt beweenen.
Van ·XVII· eenen
Sone vint men anders gheenen.

Hoe eist ghevaren,
Die minres waren
Ne willens nemmer ayen;
Want zi zien tjaren
Trauwe versparen,
Ende ontrouwe boven draeyen.
Dus moetzi, sulzi payen,
Met allen winde waijen.

[p. 126]

 

Mint een wijf

 

In trauwen stijf,

 

Ghef di in haer ghenade;

 

Ghestade blijf,

 

Maer dijn beclijf,

 

Dan doet di nummer scade.

 

Nu ganc haer vast te rade,

 

Maer hoeti deser scade.

 

 

 

Trueren, waken,

 

Magher caken,

 

Selden sonder toren.

 

Breken, maken,

 

Niet gheraken,

 

Achter meer dan voren.

 

Dit moeter al toe horen,

 

Ende alden tijt verloren.

 

 

 

Mint ende beziet,

 

Vindi dit niet,

 

So muechdijs u beloven.

 

Ic zinghe een liet,

 

Ende alst ghesciet,

 

Dat ic bem wat bestoven,

 

Willic met vrauwen hoven;

 

Maer niet daer an verscoven.