Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

LVII. [Sonder nommer of ghetal]

Sonder nommer of ghetal
So hebbic vruecht bezeven;
Die ic minne mi minnen zal,
So heift mi troost ghegeven;
Nu willic vroilic leven.

Wie weet of ics geloven wil,
Want ic ne weets niet zelve;
Haer troost heift in tverstaen ghescil,
Hoe ict keere of welve;
Om niet ic dike ende delve.

[p. 124]

 

Soe heift geseit soe sal mi minnen,

 

Dus heift zoe haer vermeten;

 

Maer weltijt salzoes beginnen,

 

Dat soudic gerne weten;

 

Ic duchte soe saels vergeten.

 

 

 

Vergeit soet ende ict haer verwite,

 

Wat hebbic dan gewonnen?

 

So salzoe secghen sceldet quite,

 

Wat doetem yet begonnen,

 

Die niet verbeiden connen.

 

 

 

Dus willic beiden ende verdraghen,

 

Laet zien wat zaelt mi baten!

 

In hebbe int zwighen, no int claghen,

 

No ghedaen, no ghelaten;

 

Ic peinse ic bem verwaten.

 

 

 

Ghetrouwe minres, roup wi wrake

 

Over zulke wiven,

 

Die int ghelaet ende in de sprake

 

In minnen troost bedriven,

 

Ende niet daer bi ne bliven.