Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

XLIX. [Gheldeloze volghet mi]

Gheldeloze volghet mi,
Wi willen zinghen een vroylic liet;
So wie dat riker es dan wi
Die nes van onsen lieden niet.

[p. 109]

 

Maer wie altoos na vruechden spiet,

 

Die es van onser compaengie;

 

Wanneer hi drouvelike up mi ziet,

 

So wetic wel hoe hem ghescie.

 

 

 

Ghebrec van gelde ende scamelheit

 

Dat doet ons toghen drouve gelaet;

 

Want als een wellecome leit,

 

De ·II· de ·III· die segghen: Gaet!

 

So wie gelt heift, elc na hem staet;

 

Al cant ons lieden niet gheburen,

 

Dus dinct mi sijn de beste raet,

 

Vroilic leven sonder truren.

 

 

 

Sorgheloos ende zonder nijt,

 

Dats tbeste dat men zinghen mach;

 

Cuenwi duerbringhen dus den tijt,

 

Beter dinc ic nie ne zach.

 

Laetse trueren nacht ende dach,

 

Die tgelt besluten in haer scrine;

 

Noch eist beter ghelts verdrach

 

Dan altoos zonder vruecht te zine.

 

 

 

Heer God, al sijn wi aveloos,

 

Verleent ons vruecht in onsen zin,

 

Ende hoet ons vor de vrec altoos,

 

Die niet ne geert dan ghelt ghewin,

[p. 110]

 

Ende hoet mi dat ic niet ne bin

 

In thuus ghelet van enigher boete,

 

Daer men roupt ter buerch waert in:

 

Soet, soete Gheraerts! Soet, soete, soete!