Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

[p. 107]

XLVIII. [Ic sach in enen rozengarde]

Ic sach in enen rozengarde
Van sconen bloumen maken eenen hout,
Die gaf een wijf van reinen aerde
Eenen ouden grisen man, die bi haer stoet.
Totem so sprac dat beilde zoet:
‘Here, ic hebbe u in rechter waerde,
U eyghin vry
So gevic mi.’
Mettien sprac hi:
‘Des dankic di.’
Hi sat daer bi met sinen langhen baerde.

Langher doe ic niet ne spaerde,
Ic groete dat wivelic beilde goet;
Schaemte in haer doe meest verbaerde,
Si sprac: ‘Vilein, mi dinct dat ghi mestoet,
Doet van den bloumen uwen voet;
Maect u van hier ende gaet uwer vaerde.’
Dat wijflic scijn
Was eighin zijn,
Des hadde ic pijn
Int herte mijn.
Hi gaf enen grijn, des mi de zin verzwaerde.

Ic sprac: ‘Mi wondert, scone vrouwe,
Wat ghi versiet an desen kerel out;

[p. 108]

 

Minne ende jonst in rechter trouwe

 

Sallic u gheven, zelver ende gout’

 

So gaf mi orlof menichfout:

 

‘Mi dert, seit soe, dat ic u scauwe,

 

Laet mi allein,

 

Mettem ghemein,

 

Sijn trauwe es reyn,

 

Sijn ontrauwe clein,

 

U ja es nein; alsulc ic gein ghelauwe.

 

 

 

‘Ghestadich hout hi herte ende zinne,

 

Sijn duecht verchiert sijn anscijn scoon;

 

Hier omme eist recht dat icken minne,

 

Den hoet ende ic, dat es sijn loon.

 

Du minne es hoon, ghi sijts ghewoon,

 

Dus willic houden dat ic kinne.’

 

De kerel grijs

 

Was haer amijs;

 

Na haer avijs

 

Haddi den prijs.

 

De vrauwe jolijs die nammen bi den kinne.