Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

XLIV. [Een ·M· die nye van mi ne sciet]

Een ·M· die nye van mi ne sciet,
Sint ic mi gaf in haer ghewaldt,
Van haer ne wil ic sceiden niet,
So wat mi nemmermeer ghevaldt;
Haer duecht die es so menichfalt.

[p. 103]

 

Bi deser ·M· voughic een ·Y·,

 

Met ganser trauwen sonder scil;

 

Met desen tween so spelt men mi,

 

Die haer ghestade bliven wil,

 

Van allen Meye tote April.

 

 

 

Tusschen der ·M· der ·Y· so steit

 

Een edel ·E· van zoeter aert;

 

Die ·E· bediet ons eewicheit.

 

Te samen minnentlijch ghepaert,

 

Niet bet maghic zijn verwaert.

 

 

 

Dus volghet deser ·M· een ·E·,

 

Der ·E· een ·Y· ende elc bevrijt;

 

Daer mede so spelt men min no mee

 

Mey, deser overzoeter tijt,

 

Daer in elc minre heeft jolijt.

 

 

 

Laet u ghenoughen ·M· alleine,

 

Den Mey die ic u minlic gheve,

 

Up erde en anich liever gheine.

 

Ghi zijt die vruecht daer ic bi leve,

 

Negheen ontsien mi van u diene.