Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

XXXVIII. [Het was een maecht in vruechden rijch]

Het was een maecht in vruechden rijch,
Si wilde leren bonghen;
Daer toe hadzoe hertze ende moet,
Men wijsde haer also meesterlijch.
Wanneer de snaren clonghen,
Soe was so wael des bonghens vroet,
Si sprac: ‘Wel, lieve meester mijn,
Doet mi de snaren clinghen.
Haer luden dinct mi zoeter zijn
Dan alder duutsche zinghen.
Nu geift mi vort,
So mi behoort, dat recht accort;
In ghere gheen ander dinghen.

Wat sal mi zelver ofte gold!
In caens niet al gheprisen
Van der zoeter bonghen clanc,
Anich den stoc in mijn ghewold,

[p. 97]

 

Ic doe mijns meesters wisen.

 

Dan es de bonghe in haren ganc,

 

Gheringhe slaen dat hoorter toe,

 

Ende wel te pointe stellen;

 

Ende daer ment met ghenouchten doe,

 

 

 

Wijst mer also

 

So mach ic io, blide ende vro,

 

Al minen commer vellen.

 

 

 

Mijn hertze, mijn zin, ende ooc mijn moet

 

Anich hier toe ghegheven;

 

Vor al dat spel dat ye ghewaert

 

Mach ic daer toe ghecrighen spoet,

 

So woldich, vroilic leven,

 

Ende men mi wijst den rechten aert:

 

Mijns meisters spel verhueghet mich.

 

Ich wilt doch wael onthouden,

 

Met gansen wille zekerlich,

 

So werdet hem vergouden.

 

Hi speilt so richt;

 

Sine leven nicht, wat mir aen licht,

 

Diet mi verbieden zouden.’