Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

[p. 95]

XXXVII. [Woude mi de vrouwe mijn]

Woude mi de vrouwe mijn
Jonnen daer mijn zin na staet,
So soudic in vruechden zijn;
Maer des so doet soe mi verlaet.
Dinct haer dat goet, het dinct mi quaet,
Want ics haer niet verlaten can.

Int scade van tween witten dien
Doet het goet der zonnen ontvlien,
Daermens eenen met jonsten jan.

Als ic aenscauwe haer zoete aenzien,
So es mi therte in vruechden al,
Als soes mi jan sal mi ghescien
Gheluc ende heil, ende goed gheval.
Ic duchte dat spade commen sal;
Des blivic in der vruechden ban.

Int scade van tween witten dien, enz.

So wie ghewint der vrouwen jonste,
Ende dat versegghen wil in quade,
Hi heift verdient met sulker conste
Datten elc reinlic wijf versmade.
Vaert hi wel, dat dinct mi scade,
Want het ne dede noit reinlic man.

Int scade van tween witten dien, enz.

[p. 96]

 

Al daer mi vruecht of comen mach,

 

Dat can mi wel de vrauwe goet;

 

Maer altoos ludt doe om verdrach

 

Der dinc, die lief vervreimden doet.

 

Dus willic stellen zin ende moet

 

In haren vrien wille dan.

 

 

 

Int scade van twee witten dien, enz.