Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

XXXII. [Blide ende vro uut zorghen laste]

Blide ende vro uut zorghen laste,
Ende nummer onghesteide zijn,
Hier in vint men der vruechden raste,
Dats onbekent int hertze mijn.
Ghenouchte es lidens medicijn,
Daer hope in steit;
Ghenouchte voucht leit ter vroilicheit.

Hi zeilt met eenen zekren maste,
Die vroilic scuwet der zorghen pijn;
Wanneer ic bem in hopen vaste,
So levic in een vroylic scijn.
Bestu ghesteidich minnerlijn,
Hoop ende verbeit;
Ghenouchte voucht leit ter vroilicheit.

Waen ende twifel sijn mijn gaste,
Trouwe es mijn wert tot in den fijn,
In vinde niet, daer ic na taste,
Doch mijn gheluc dan es niet dijn.
Die nie ne smaecte goeden wijn

[p. 92]

 

Te biere hi gheit;

 

Ghenouchte voucht leit ter vroilicheit.

 

 

 

Blide ende vro, enz.