Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

[p. 89]

XXX. [Lucht des edels wivelics aert]

Lucht des edels wivelics aert,
Als ic di zie ic bem verclaert,
Vrolic in de zinnen mijn;
Wanneer ich bi di ben verwaert,
Eighin, vri ende onghespaert,
Roofstu uut mi der zorghen pijn;
Een wort dire jonst es medicijn,
Troost dat al liden can verdriven.
Toocht mi ghenaden, wijflic schijn,
Ende ic wil u ghestade bliven.

Lief, alre liefst, vor al dat leift,
Als u ghelieft dat ghi mi gheift
Van uwen monde een woort allein,
Weinsch van vruechden mi aen cleift,
Ende wes ic daer om haen ghesneift,
Recht eist vergheten groot ende clein.
Een onrein dincken ic niet en mein,
Trouwe es mijn meenen ende mijn scriven,
Tot in mijn ende in trouwen rein,
Ende wilt mi ooc ghestade bliven.

Laes dir ghenoughen, vrouwen goet,
An di staet al mijn zin, mijn moet,

[p. 90]

 

Vri, eighen, steidich, ongesceiden,

 

Wiltu mi jonnen dijn behoet,

 

Eer mi nature sterven doet.

 

Reinlic wil ic des verbeiden,

 

Eer ic mi van di liete ontleden,

 

Ter doot liet ic mi eer ontliven;

 

Tot u wil ic mi gheel bereiden,

 

Ende wilt mi ooc ghestade bliven.