Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

IV. [Ghenaden, lieve vrouwe mijn]

Ghenaden, lieve vrouwe mijn,
Vor al der werelt uutvercoren,
Midden in mire hertzen scrijn,
Liever wijf was nie gheboren.
Ic blive verloren
Anich niet die hulden dijn;
Dijn wijflic scijn
Can mi verdriven allen toren,
Das willic emmer vroilic zijn.

[p. 60]

 

Mijn heil, mijn troost, mijns hertzen gaer,

 

Staet al an eene vrouwe goet,

 

Ic diene haer waerlic openbaer;

 

An haer so staet mijn zin, mijn moet.

 

Gheen goet

 

Coric daer voren meer vorwaer;

 

Al mine jaer

 

So blijfstu in mijns hertzen bloet,

 

So waer en das ich heinen vaer.

 

 

 

Hoe mochtic das avelaen;

 

Want mi en ghenoughet geen dijnc bas

 

Dan haer te blivene onderdaen,

 

Ghedinct das ich des nije vergas.

 

Ghelooft mi das;

 

Hertze ende zin aenstu ghevaen,

 

Wes ich vermaen:

 

Mijn hertze nie so drouve en was,

 

Als ich di zie en si ghedaen.

 

 

 

Ghedinct des, vrouwe in duechden rijch,

 

Das ich dan vaste in dijn bedwanc,

 

Up erde bestu mijn hemelrijch

 

Dat doet mi vroilic maken zanc.

 

Sonder verganc

 

Sal ic di dienen minnentlijch;

 

Want dijns ghelijch

 

Ne vindic nemmermeer, goddanc;

 

Des wilt ghenadich wesen mich.