Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

[p. 61]

V. [Het was een rudder wael ghedaen]

Het was een rudder wael ghedaen,
Voer spelen duer sijn lant;
Hi vant in zinen weghe staen
Een joncfrouwe achemant.
Hi namse bi der witzer hant,
Hi seide: ‘Vrouwe mijn,
Nu wilwi trueren avelaen,
Ende altoos vroilic zijn.’

Si sprac: ‘Ghi moet onbiden,
Vri edel rudder goet,
Waer salic met u riden,
Des willic wesen vroet;
U trouwe ghi mi gheven moet
Of ghy verliest u pijn.
Nu wilwi enz.’

Hi seide: ‘Scone vrauwe,
Ghi staet in minen zin,
Al haddi mine trouwe
Dat ware u een cranc ghewin,
Ic wil u geven int beghin
Enen maerc guldijn.
Nu wilwi enz.’

[p. 62]

 

Met eenen grammen moede

 

Sprac zoe den rudder an:

 

‘Met uwen groten goede

 

Ic mi niet ghehelpen can;

 

Ghevet mi u trauwe ende zijt mijn man,

 

Dat es de wille mijn.

 

Nu wilwi enz.’

 

 

 

Hi sprac: ‘Wildi mi minnen

 

In trouwen ewentlijc,

 

Ghi sulter vele an winnen,

 

Want ic sal u maken rijc.

 

Ic blive dijn eighen minnentlijc

 

Dat doet dijn wijflic scijn.

 

Nu wilwi enz.’

 

 

 

Hi nam de scone smale

 

Voren up sinen scoot,

 

In eenen groenen dale

 

Voer hi met ghenouchden groot.

 

Hi cussetze an haer mondeken root,

 

Hi sprac: ‘Nu bem ic dijn.’

 

Nu wilwi enz.’

 

 

 

Hi bleef haer al sijn leven

 

Ghetrouwelike bi;

 

God moete hem eere gheven

 

Hi was van moede vry.

[p. 63]

 

Hi dede der vrouwen, dincke mi,

 

Gherechte minne anschijn.

 

Nu wilwi trueren avelaen

 

Ende altoos vroilic zijn.