OSO. Tijdschrift voor Surinaamse taalkunde, letterkunde en geschiedenis. Jaargang 27

[p. 240]

William Man A Hing
In Memoriam Sigismund Wilfred Wolf (1936-2008)

Op 17 februari 2008 ging na een langdurig ziekbed van ons heen Sigismund Wilfred Wolf, in de wandelgang Sigi genoemd. Hij werd op 10 februari 1936 te Paramaribo geboren. Hij vertrok op jeugdige leeftijd naar Nederland voor verdere studie. Na zijn middelbare school aan het Bisschoppelijk College in Roermond volgde Sigi in Nijmegen een opleiding in de journalistiek. Hij bleek veel waarde te hechten aan het feit dat hij de eerste Surinamer was met een dergelijke vorming. Voor zijn eerste baan belandde hij in 1960 in Den Haag bij de Haagsche Courant waar hij als stadsreporter werkte. Aan deze krant bleef hij een groot aantal jaren verbonden. Vervolgens trad hij met een grote dosis ervaring en zeer vaardige pen in 1978 toe tot de redactie van Elsevier Magazine. Bij dit weekblad bleef hij tot 1993 werkzaam.

Zijn publicaties, waaronder ook interviews, zijn in praktisch alle bekende Nederlandse periodieken verschenen: ze zijn te talrijk en uiteenlopend van onderwerp om hier te worden opgesomd.

In de aanloopperiode naar de onafhankelijkheid van Suriname heeft hij zich ingezet voor een ordentelijke opvang van landgenoten die massaal naar Nederland waren gekomen. In 1975 maakte Sigi een overzicht van de geschiedenis van de nieuwe staat dat rijkelijk verluchtigd was met documenten en fotomateriaal (Suriname; Gisteren, Vandaag, Morgen, Den Haag 1975).

In de jaren zeventig trad hij op als eindredacteur van IROS, een kwartaaltijdschrift over ontwikkelingsvraagstukken van Suriname dat tussen 1975 en 1980 verscheen.

Het afscheid van de journalistiek betekende geenszins het einde van zijn redactionele carrière. Tussen 1992 en 2000 gaf Sigi zijn krachten aan Oso, aanvankelijk als hoofdredacteur en later als redacteur. Na deze periode was hij betrokken bij de oprichting van de Stichting voor Surinaamse Genealogie (SSG). Bij

[p. 241]

deze stichting werd hij eindredacteur van Wi Rutu, het door SSG uitgegeven blad.

Naast zijn redacteurschap bij Oso studeerde Sigi theologie aan de Universiteit van Amsterdam. Zijn grote belangstelling ging uit naar wintibeleving bij landgenoten binnen de christelijke geloofsovertuiging. Zijn afstudeerscriptie uit 1996 had als titel: Mijn leven is doorspekt van Winti; Proeve van een godsdienstpsychologische analyse van de religieuze ervaring bij christelijke Winti gelovigen. Op basis van de door hem ontwikkelde psychologische beschouwing en het vergaarde materiaal begon hij met een promotieonderzoek dat hij helaas niet meer heeft kunnen afronden.

Door zijn activiteiten op kerkelijk gebied werd hij benoemd tot voorzitter van de Suriname-werkgroep van de parochie De Graankorrel in Amsterdam Zuidoost, een functie die hij van 1987 tot 1998 vervulde. Hij maakte verder deel uit van het kerkkoor Lobi Makandra dat ook buiten de eigen organisatie optredens verzorgde.

Sigi had een veelzijdige persoonlijkheid met verschillende uiteenlopende kwaliteiten. Hij was jarenlang een verwoed zendamateur (met licentie) en vogelliefhebber, volgde actief de ontwikkelingen op computergebied, ging golfspelen en nam schilderlessen voor het maken van iconen. Ook kon hij erg genieten van goede voetbal- en wielerwedstrijden.

Sigi was steeds bereid eenieder met advies en daad bij te staan. Gaandeweg had hij zich weten te ontwikkelen tot vast aanspreekpunt voor ‘zoekenden’ op elk gebied. Ook zijn grote gastvrijheid raakte vrij algemeen bekend. Een opmerkelijk detail hierbij is dat de voor- en achterdeur van zijn woning overdag nooit op slot werden gedaan.

Zijn aandoening die een grillig cyclisch patroon vertoonde schakelde hem uiteindelijk fysiek in een ongelijke strijd geheel uit. Dit gebeurde nadat hij al eerder afwisselend perioden had gekend waarin hij minder ambulant was geworden en weinig activiteiten kon ontplooien. Hij bleef toen echter onverstoord zijn inspiratie en kracht putten uit de persoon, het leven en werk van Petrus Donders.

Zijn heengaan op 17 februari heeft ook buiten de familiekring bij vrienden en bekenden voor een niet op te vullen leemte gezorgd. Wat de grote vriendenschare voor hem moet hebben betekend blijkt wel uit het volgende. Bij de afgelopen jaarwisseling stuurde hij hen zijn laatste wenskaart met de veelbetekenende tekst: Een dag zonder vrienden is een jaar niet geleefd. We zullen Sigi ieder op eigen wijze blijvend in dankbaarheid gedenken.